Radioactive

Σύνοψη: Η ταινία ακολουθεί την ζωή της Μαρί Κιουρί από την περίοδο που συναντά τον μελλοντικό της σύζυγο, Πιερ Κιουρί, μαζί με τον οποίο θα αλλάξει το επιστημονικό τοπίο του μέλλοντος με την ανακάλυψη των χημικών στοιχείων ράδιο και πολώνιο.

Άποψη: Ορκισμένη στο ‘girl power’, η Ιρανή Μαργιάν Σατραπί των σπουδαίων graphic novels “Persepolis” και φυσικά της ομώνυμης ταινίας του 2007, ασχολείται με την εμβληματική προσωπικότητα της «Μαντάμ Κιουρί» στο ανδροκρατούμενο περιβάλλον της Γαλλίας του 1890 και τον δύσκολο αγώνα της να αναμετρηθεί επί ίσοις όροις στην έρευνα από όπου και διέπρεψε παραδόξως με ευκολία. Με το στυλ ενός biopic , καταγράφει όλα τα στοιχεία που καθιστούν την Κιουρί επαναστατική μορφή και άξια επαίνων αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που ο ευτυχισμένος γάμος της με τον Πιερ Κιουρί έρχεται στο επίκεντρο και καθιστά το “Radioactive” ούτε λίγο ούτε πολύ σαν αισθηματικό δράμα εποχής.

Από την άλλη, και προς υπεράσπιση του, το “Radioactive” δεν προσπαθεί να μας μπερδέψει με πολύπλοκη φυσική και χημεία αλλά χρησιμοποιεί γλώσσα απλή, κυρίως μέσω της Κιουρί, για να μας εξηγήσει όσο πιο κατανοητά μπορεί τις πρωτοποριακές σκέψεις της. Όμως είναι μετά από αυτές τις απλές συστάσεις που η Σατραπί εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται την νοημοσύνη του κοινού της σαν κατώτερη των περιστάσεων. Όλοι γνωρίζουμε για την ραδιενέργεια και τις χρήσεις της στην σύγχρονη εποχή, οπότε ποιο το νόημα του να παρεμβάλλεις πλάνα από την πυρηνική βόμβα της Χιροσίμα για να προβάλλεις τις αρνητικές συνέπειές της;

Ανάλογα, η εμβόλιμη ιστορία ενός πατέρα με τον άρρωστο γιο του στην δεκαετία του ’60 όταν έχουν ξεκινήσει οι πρώτες θεραπείες με ακτινοβολία καταφέρνει τουλάχιστον να αποσυντονίσει και να βγάλει εκτός ροής όλη την ιστορία μέχρι εκείνη την στιγμή. 

Η μόνη πτυχή που μένει σταθερά καλή σε όλη την διάρκεια είναι η ερμηνεία της Ρόζαμουντ Πάικ που τα τελευταία χρόνια με το “Gone Girl” και το “A Private War” έχει αποδείξει ότι είναι ικανή να αναμετράται με ρόλους πολυποίκιλους και να τους μεταχειρίζεται με ιδιαίτερη προσήλωση και επιμέλεια. Από αυτήν την σκοπιά έχουμε μία Κιουρί αλάνθαστη, και παρέα με τον Σαμ Ράιλι δείχνει πραγματικά σαν ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας ο οποίος ωστόσο χάνεται πίσω από τα υπολογισμένα βήματα της σκηνοθεσίας.

Όμως, από την στιγμή που πρόκειται για βιογραφική ταινία, τότε και το κοινό περιμένει να δει τον χαρακτήρα και τον άνθρωπο πίσω από το όνομα και όχι έμμεσα μαθήματα ιστορίας και ηθικής. Οι αναφορές στο μέλλον ελάχιστα βοήθησαν και περισσότερο ενόχλησαν συμβάλλοντας τελικά σε μία απογοήτευση για το “Radioactive”.