The rental

Σύνοψη: Δύο ζευγάρια ξεκινούν για ένα διήμερο σε ένα απομονωμένο σπίτι στην άκρη ενός γκρεμού. Η ένταση μεταξύ τους περιορίζεται σε ένα σεξουαλικό επίπεδο όμως τα προβλήματα τους θα πάρουν άλλη διάσταση μετά τα ρατσιστικά σχόλια του διαχειριστή του σπιτιού όπως και το γεγονός ότι υπάρχουν κρυφές κάμερες. Γρήγορα, οι διακοπές τους θα γίνουν εφιάλτης.

Άποψη: Στα χνάρια του αδερφού του Τζέιμς φαίνεται να προχωρά ο νεότερος Φράνκο της οικογένειας αφού πλέον και αυτός πειραματίστηκε με την κάμερα και την σκηνοθεσία σε σενάριο μάλιστα, που συνυπογράφει. Ο, κατά τ’ άλλα,  ήσυχος Ντέιβ Φράνκο μας εκπλήσσει με το “The Rental”, ένα θρίλερ δωματίου αλλά και ανοιχτού χώρου, το οποίο κοντρολάρει ικανοποιητικά και καταφέρνει να συντηρεί ένα αίσθημα αγωνίας για τους πρωταγωνιστές αλλά και την ιστορία εν γένει.

Προσπαθώντας να βρει μία αφορμή για όλες τις αδικαιολόγητες πράξεις των χαρακτήρων του, ο Φράνκο σε συνεργασία με τον Τζο Σουάνμπεργκ (“Drinking Buddies”, “Easy”) στρέφονται στις ανθρώπινες σχέσεις και δη, στην ερωτική έλξη, για να δημιουργήσουν τις συνθήκες. Μέχρι εκεί, το “The Rental” παρομοιάζει μία τυπική ιστορία προδοσίας και δράματος, μέχρι που τα στοιχεία έρχονται στην επιφάνεια για να αποκαλύψουν κάτι το περίεργο αναφορικά με την διαμονή τους. Ο Φράνκο οδηγεί αργά την πλοκή και με περίτεχνο τρόπο μέχρι την κορύφωση που κάθε παραγωγή horror προετοιμάζει από την αρχή.

Σίγουρα για τη γυναίκα του, Άλισον Μπρι κράτησε ωραίες συγκινήσεις αλλά και τα υπόλοιπα μέλη του καστ προσδίδουν την δική τους νότα σε όλη τη διαδικασία σύμφωνα με την δική τους προσωπικότητα. Ο ηγετικός Νταν Στίβενς παίρνει τις αποφάσεις, η κουλ Σίλα Βαντ (“A Girl Walks Home Alone at Night”) προσπαθεί να είναι κουλ καθόλη την διάρκεια και το κακό παιδί Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ επαναλαμβάνει τον ρόλο του Λιπ Γκάλαχερ από το “Shameless” με τις εξάρσεις βίας.

Κάπως όμως δένουν μεταξύ τους και παίζουν καλά ένα παιχνίδι που βασίζεται στον ξενόφερτο τρόμο και στην εισβολή της ιδιωτικότητας αλλά οφείλει τα περισσότερα όχι στο πλεονέκτημα που έχει αυτός που τους κρατά στο χέρι αλλά σε μία γενική ωραία αισθητική. Στυλιστικά, το “The Rental” ξεπερνά τις προσδοκίες μας και αριστεύει εκμεταλλευόμενο στο έπακρο την απομονωμένη τοποθεσία όπως και το παραπλανητικό ομιχλώδες τοπίο. Το τελευταίο ίσως να αξιοποιήθηκε  υπέρ του δέοντος με άμεσο κίνδυνο να πέσει στα κλισέ, όμως στο γενικό ύφος η ταινία του Φράνκο έπεσε πολύ κοντά σε μεγάλες ανάλογες παραγωγές.

Εάν και το τέλος ήταν ισάξια προσεγμένο, τότε το “The Rental” θα ήταν ένα από τα must watch του καλοκαιριού. Ωστόσο, η αποκλιμάκωση απογοητεύει όχι απαραίτητα λόγω έκβασης της πλοκής αλλά λόγω αδύναμης ‘λύσης’ του μυστηρίου που απειλεί το σπίτι και τους πρωταγωνιστές.