Delirium

Σύνοψη: Ο Τομ έχοντας πάρει εξιτήριο από ψυχιατρική κλινική, μετακομίζει υπό κατ’ οίκον περιορισμό στο σπίτι που κληρονόμησε από τους γονείς του. Καθώς το δύσκολο παρελθόν της οικογένειας δεν έχει ηρεμήσει μέσα του και μετά από κάποια ανησυχητικά περιστατικά, αρχίζει να πιστεύει πως το σπίτι είναι στοιχειωμένο.

Άποψη: Συνεχίζοντας στο genre του τρόμου που ξεκίνησε με το “The Last House on the Left”, ο Ντένης Ηλιάδης εκμεταλλεύεται το ανοίκειο στοιχείο ενός τεράστιου, άδειου σπιτιού και το συμπληρώνει με το κατάλληλο άτομο να μείνει μέσα σε αυτό. Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις και τα πολλά αχρησιμοποίητα τετραγωνικά κρύβουν μια νότα από το “The Shinning” άνευ της ‘λάμψης’ προφανώς, αλλά με πολλές κοινές λεπτομέρειες μιας ιστορίας που τρέφεται από την αδυναμία του κεντρικού χαρακτήρα να εγκαταλείψει κυριολεκτικά τον χώρο που τον πνίγει αλλά κυρίως να αντιμετωπίσει τα πιο σκοτεινά σημεία του εαυτού του.

Αυτά στην επιφάνεια, γιατί ενώ ο Κιούμπρικ είχε και έναν Κινγκ στο σενάριο (εκτός από την δική του ιδιοφυία), το “Delirium” δεν σκοπεύει να φτάσει τόσο βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή και ούτε το κάνει. Εδώ, ο Τομ (στον ρόλο ο συμπαθητικός Τόφερ Γκρέις του “ΒlackKklansman") πρέπει να ακολουθήσει συγκεκριμένες οδηγίες κατά την παραμονή του στο σπίτι, έχοντας παράλληλα να χειριστεί και τα παιχνίδια του μυαλού του. Η νοητική κατάσταση του πρωταγωνιστή είναι κυρίως αυτή που κατευθύνει την πλοκή και κυρίως τον θεατή καθώς όσο τα ερεθίσματα περνάνε μέσα από την δική του σκέψη πάντα η επόμενη φυσιολογική ερώτηση είναι εάν όλα αυτά που βιώνει ο Τομ αφορούν στην πραγματικότητα ή στην φαντασία.

Καθώς όλο αυτό συμβαίνει, υπάρχει μία υποτυπώδης πλοκή, κάποια συγκινητικά jumpscares και γενικά θα λέγαμε πως στο κομμάτι του αιφνιδιασμού δεν τα πάει άσχημα, ακόμα και αν η ευγενική όψη του Γκρέις δεν προσφέρεται και πολύ για ταινία τρόμου.

Αυτό που τελικά δεν υπάρχει ή αδυνατεί να πάρει μία ολοκληρωμένη όψη είναι όλο το storyline του Άνταμ Αλέκα (συνεργάστηκαν μαζί και στο “The Last House on the Left”) που ξεπερνάει την σφαίρα του ‘προβλέψιμου’ και γίνεται απλά διαδικαστικό με οποιοδήποτε κόστος. Όπως και με το “Cell” του 2016 (σε δικό του σενάριο) με τους Τζον Κιούσακ και Σάμιουελ Τζάκσον, η ιστορία αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα και πολλές συγκυρίες κακώς ενσωματωμένες μέσα σε αυτή. Οι δύο γυναικείες παρουσίες το επιβεβαιώνουν καθώς δεν είναι μόνο ο πρόχειρος ρόλος της Πατρίσια Κλάρκσον αλλά και ο διάχυτος και εντελώς τυχαίως ταυτισμένος ρόλος της Τζένεσις Ροντρίγκεζ.

Στο δια ταύτα, το “Delirium” κάνει μία αναμάσηση όλων των ανάλογων ταινιών που έχουν παιχτεί τα τελευταία χρόνια αλλά με σχετική αδεξιότητα και δίχως κάποια πρωτοτυπία. Πολύ πιθανόν να μείνετε μέχρι το τέλος αλλά μάλλον απίθανο να σας μείνει η ταινία.