Ένα ντιβάνι στην Τυνησία

Σύνοψη: Μετά από χρόνια σπουδών στο Παρίσι, η ψυχαναλύτρια Selma επιστρέφει στην πατρίδα της, αποφασισμένη να κυνηγήσει το όνειρό της και να ανοίξει το δικό της ιατρείο. Από μια πολύχρωμη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ταράτσα στην Τυνησία του 21ου αιώνα, ξεκινά μια ιστορία αντιθέσεων, αντιφάσεων και πολιτισμικών συγκρούσεων.

Άποψη: Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Manele Labidi Labbe είναι μια γαλλο-τυνησιακή κωμωδία καταστάσεων που αν και ποτέ δεν γίνεται ιδιαιτέρως διασκεδαστική, θίγει μερικά ενδιαφέροντα ζητήματα.

Μετά το «Ένα ντιβάνι στην Νέα Υόρκη» (1996) με την Juliette Binoche και τον William Hurt και με θέμα έναν ψυχαναλυτή, ερχόμαστε τώρα στο «Ένα ντιβάνι στην Τυνησία» με μια γυναίκα που επιστρέφει στην Τύνιδα μετά από χρόνια στο Παρίσι για να γίνει ψυχαναλύτρια στην χώρα της, σε μια χώρα όχι τόσο δεκτική προς την συγκεκριμένη επιστήμη και με άγνοια για το τι ακριβώς είναι.

Μέσα από την δική της ιστορία, θίγονται ζητήματα που αφορούν τον ισλαμισμό και τις αντιλήψεις του, την σχέση της Γαλλίας με τις αραβόφωνες χώρες που λόγω αποικιοκρατίας εξακολουθεί να υπάρχει στενή μεταναστευτική σχέση αλλά και για την ίδια την ψυχανάλυση.

Όλα αυτά βέβαια με έναν ανάλαφρο τρόπο μιας και βρισκόμαστε σε μια κωμωδία που προσπαθεί όλα αυτά να τα ισορροπήσει. Έννοιες ταυτότητας, γλώσσας, έθνους και ψυχής τίθενται επί τάπητος με έναν αρκετά επιδερμικό τρόπο.

Παρόλο που η συνθήκη στην οποία μπλέκονται είναι αυτή μιας κωμωδίας, έχουμε δει πολλές έξυπνες κωμωδίες που μιλούν για υπαρξιακά ή ψυχαναλυτικά ζητήματα με εύστοχο και συνάμα χιουμοριστικό τρόπο, για να αναφέρουμε τον Woody Allen ως ένα τρανταχτό παράδειγμα μιας σκεπτόμενης κωμωδίας.

Το Ένα Ντιβάνι στην Τυνησία προσπερνά ιδιαιτέρως εύκολα την σχέση της ηρωίδας, της Selma, με την Γαλλία, κάτι που θα μπορούσε να αναπτυχθεί περισσότερο και θα είχε ενδιαφέρον να δούμε την μεταποικιακή σχέση της χώρας με την Τυνησία και με τους ανθρώπους της. Στην ταινία αρκείται μόνο σε μερικές αναφορές.

Το βασικότερο όλων όμως είναι η απουσία του γέλιου. Δεν κατορθώνει ποτέ να γίνει αστεία, να εξάγει την κωμική πλευρά πίσω από τα σοβαρά θέματα που αναφέρει. Είναι από εκείνες τις αμήχανες περιπτώσεις ταινιών που ούτε γελάς ούτε κλαις, ούτε σε προβληματίζει ούτε σε ξενοιάζει, απλώς περνάει ανώδυνα και σχετικά εύκολα ο χρόνος σου βλέποντας μια ιστορία που στα σημεία έχει ενδιαφέρον αλλά το αποτέλεσμα δεν δικαιώνει κανένα από αυτά.

Η Golshifteh Farahani ως Selma καταθέτει μια φιλότιμη ερμηνευτική προσπάθεια με ρεαλισμό, απλότητα και φυσικότητα σε έναν ρόλο που θα είχε την δυνατότητα να τον αναπτύξει με περισσότερο δαιδαλώδεις τρόπους από τον γραμμικό και μονοδιάστατο που εν τέλει ήταν.