"Happy" season 1-2: Απολαυστική καφρίλα

Ένας πρώην ντετέκτιβ και νυν εκκεντρικός πληρωμένος δολοφόνος, μαθαίνει από έναν μπλε φανταστικό (;) ιπτάμενο μονόκερο -που βλέπει μόνο αυτός- ότι έχει κόρη και προσπαθεί να την βρει καθώς έχει πέσει θύμα απαγωγής, αλλά και να την προστατέψει από τους εχθρούς του. 

ΣΧΕΤΙΚΑ"Ripley": Ένα κερδισμένο στοίχημα

Μια εξωφρενικά φευγάτη, περίεργη και κυνική κωμωδία του SyFy (που πλέον στριμάρει και στο Netflix), με κάφρικο σενάριο, ξύλο, πολλά ναρκωτικά, χαβαλέ, σχεδόν τέλεια σε όλα της, ειδικά ο πρώτος κύκλος. Mε τον Κρίστοφερ Μελόνι (Law & Order) ξεκάθαρα σε μια τρομερή σωματική ερμηνεία, την καλύτερη της καριέρας του και μία από τις πιο "βγάζει μάτι, μπράβο, χειροκροτώ όρθιος" τηλεοπτικές ερμηνείες της δεκαετίας να δίνει ρέστα, αλλά και τον παρανοϊκό εκτελεστή Πάτρικ Φίσλερ (με σημαντικά περάσματα από το προπέρσινο Twin Peaks και τα Mad Men & Lost) να κλέβει την παράσταση ως Smoothie, δεν ζητάς πολλά. Πίνεις την παγωμένη μπύρα σου και απολαμβάνεις αυτό το διεστραμμένο Sin City. 

Και κανονικά δεν θα έπρεπε να βρεθείς προ εκπλήξεως: ο Μπράιαν Τέιλορ που τρέχει και έχει γράψει την σειρά, είναι υπεύθυνος για τα αξέχαστα κινηματογραφικά Crank 1 & 2 με τον Τζέισον Στέθαμ/ Τσεβ Τσέλιος, αλλά και το πρόσφατο επίσης παρανοϊκό Mom & Dad με τον Νίκολας Κέιτζ και την Σέλμα Μπλερ. Έπρεπε να ήσουν πανέτοιμος για το αναρχικό χιούμορ, την καφρίλα να ξεχειλίζει σε κάθε πλάνο, το απολαυστικό βρωμόξυλο, τα σεξάκια, τους σχεδόν gore φόνους, τους γαμάτους χαρακτήρες. Εκτός από τους δύο που προανέφερα, θα γράψω και για τον Πάτον Όσβαλντ που δανείζει την φωνή στον μπλε μονόκερο, τον Ρίτσι Κόστερ (True Detective, Let me in) σαν Francisco Scaramucci/Mr. Blue στο δικό του Jekyl/Hyde και τον απολαυστικά τρελιάρη Κρίστοφερ Φιτζέραλντ σαν Sonny Shine. 

Ειδικά η πρώτη σεζόν, είναι βλάσφημη, ακομπλεξάριστη, μυθική. Ενέργεια, αδρεναλίνη, σουρεαλισμός, άξεστο χιούμορ, αλλά και μια καλή ιστορία και έναν δυνατό συναισθηματισμό που σε κρατούν κοντά της, παρά τα όσα εξωφρενικά και σχεδόν καρτουνίστικα -είναι άλλωστε βασισμένη η σειρά σε ομώνυμο κόμικ- συμβαίνουν, απομυθοποιώντας τα Χριστούγεννα.

Στην δεύτερη σεζόν σειρά παίρνει το Πάσχα. Έχεις ήδη εξοικειωθεί με το σύμπαν της σειράς και γνωρίζοντας ο Τέιλορ ότι δεν μπορεί πια τόσο εύκολα να σε αιφνιδιάσει και να σε αφήσει με το στόμα ανοικτό (αν και αρκετές φορές το καταφέρνει και εδώ), σε πάει σε μια πιο σκοτεινή και κάπως πιο γκροτέσκα κατάσταση. Κατεβάζει ταχύτητα (καλά, από πέμπτη σε τέταρτη, μη φανταστείς), προσπαθεί να δώσει και λίγα πλάνα (και ατάκες) παραπάνω σε δεύτερους ήρωες, να διευρύνει το σύμπαν της σειράς, αλλά ίσως υστερεί τελικά ελαφρά σε σχέση με το παραλήρημα του πρώτου κύκλου.

Ελάχιστα πράγματα αλλάζουν όμως: το "Happy!" είναι μια σειρά που μας έσκασε από το πουθενά, μια απολαυστική καμενιά, τρομερά δουλεμένη στα πλάνα της, με κινηματογραφική χροιά στα περισσότερα από αυτά, με μούρλα, παράνοια, που το -συγκριτικά- δύσκολο είναι να ψηθείς να την ξεκινήσεις. Αν το κάνεις, θα σε γειώσει και δεν θα καταλάβεις για πότε θα την τελειώσεις.