"The spy": Προσεγμένο και σοβαρό

Αυτή η μίνι σειρά του Netflix βασίζεται σε μία αληθινή κατασκοπική ιστορία, όπως αποτυπώθηκε στο βιβλίο των Uri Dan και Yeshayahu Ben Porat, «The Spy Who Came From Israel». Ο Sasha Baron Cohen, υποδύεται τον διάσημο ισραηλινό κατάσκοπο Eli Cohen (απλή συνωνυμία), ο οποίος τη δεκαετία του 60’ κατάφερε να διεισδύσει στους ανώτατους διοικητικούς κύκλους της Συριακής κυβέρνησης, παρέχοντας πολύτιμες υπηρεσίες στο Ισραήλ.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Hit man": Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ σε κάτι "χορταστικό"

Όσοι δεν είναι οπαδοί του χιούμορ του Cohen, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από το The Spy, που κυλά σκυθρωπό και αγέλαστο, με ήρωες που φαντάζουν συχνά υπερβολικά ενθουσιασμένοι με τον εαυτό τους και σκηνές που το hype τους είναι καμιά φορά μεγαλύτερο από την ουσία τους, δίνοντας τελικά μία αίσθηση μεγαλομανίας και σοβαροφάνειας.

Ο σκηνοθέτης ο Gideon Raff, δημιουργός του Prisoners of War ( στο οποίο έχει βασιστεί το Homeland), δίνει μία μάλλον παλιομοδίτικη ματιά στο υλικό του το οποίο δυσκολεύεται να κεντρίσει το ενδιαφέρον πριν τα τελευταία τρία επεισόδια. Και αυτό κυρίως επειδή ο θεατής ακολουθεί την πορεία του Cohen, χωρίς να είναι σε θέση να γνωρίζει ή να κατανοεί τα δεδομένα της αποστολής του. Πράγματι, αντί για ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο, η σειρά επιλέγει να καταναλώσει το μισό χρόνο των πρώτων επεισοδίων της, στον ευτυχισμένο γάμο του Cohen με την υποδειγματική γυναίκα του. Και ενώ η Nadia, σύζυγος του Cohen, αποτελεί συναισθηματικό σύνδεσμο με την προηγούμενη ζωή του, που συνεχώς μας υπενθυμίζει τι διακυβεύεται και τι έχει αφήσει πίσω, ο χαρακτήρας όσο και οι σκηνές της είναι τόσο κοινότοπες, που είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί χρειάστηκε να καταναλώσουν τόσο μεγάλη ποσότητα από το χρόνο μας.

Μοναδική εκφραστική πρωτοτυπία της σειράς είναι η επιλογή του σκηνοθέτη να δώσει τις σκηνές της ζωής του Cohen στο Ισραήλ, σε αλλοιωμένα, θολά χρώματα, λες και οι χαρακτήρες και τα αντικείμενα είναι έτοιμα να εξαφανιστούν μέσα στο υπερφωτισμένο φόντο τους, με τον τρόπο που οι μνήμες του Cohen, από την πραγματική του ταυτότητα, εξαφανίζονται σταδιακά από τη μνήμη, τις σκέψεις και τις συνήθειες του. Παράλληλα, αν και είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι τα κατορθώματα του Cohen δεν έχουν δοθεί με μία δόση υπερβολής, η σειρά περιλαμβάνει προσεγμένες λεπτομέρειες της κατασκοπικής τέχνης, καθώς και μία νοσταλγική σχεδόν εικόνα της Δαμασκού, μίας πόλης ζωντανής και πολύχρωμης, τόσο τραγικά διαφορετικής από τη σημερινή της κατάσταση αν και ήδη καζάνι που βράζει, έτοιμο να εκραγεί.

Όσο κυλούν λοιπόν τα επεισόδια και ο θεατής εξοικειώνεται με την ιστορία, αυξάνεται το σασπένς και το ενδιαφέρον της, επιταχύνονται οι ρυθμοί της και η στατική συχνά δράση της, δίνεται με διαλόγους που αν και δεν είναι τόσο εμπνευσμένοι όσο απαιτείται από το είδος, ωστόσο πετυχαίνουν να υπονοούν καταστάσεις χωρίς να τις υπερεξηγούν, απαραίτητη αρετή για ένα κατασκοπικό δράμα. Τελικά το The Spy αφήνει την αίσθηση μίας σειράς κάπως ανέμπνευστης, αλλά πάντως κατασκευασμένης με σοβαρότητα, ψυχραιμία και αξιοπρέπεια.