Ρηνιώ Δραγασάκη: "Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς χιούμορ"

Δημοσίευση: 1 Φεβ. 2020, 16:26

Η Ρηνιώ Δραγασάκη γεννήθηκε το 1980. Σπούδασε σκηνοθεσία στην Αθήνα και ντοκιμαντέρ στην Βαρκελώνη. Έχει εργαστεί στο σινεμά, την διαφήμιση και την τηλεόραση και έχει γράψει και σκηνοθετήσει τέσσερις μικρού και μια μεγάλου μήκους ταινία.

<a href="/festival-thessalonikis/thessaloniki-2019-cosmic-candy-kritiki/61600">Θεσσαλονίκη 2019: "Cosmic Candy" - Κριτική</a>ΣΧΕΤΙΚΑΘεσσαλονίκη 2019: "Cosmic Candy" - Κριτική

Η μικρού μήκους της, «Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντυ» επιλέχθηκε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ, κέρδισε το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας 2012 από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και ακόμα τρία βραβεία στο Φεστιβάλ Δράμας. Η ταινία προβλήθηκε από τα τηλεοπτικά κανάλια Canal + στην Γαλλία και SBS στην Αυστραλία.

Το «Προαύλιο», έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου και ήταν υποψήφιο για το Crystal Bear.  Η ταινία επιλέχθηκε από πολλά Διεθνή Φεστιβάλ και διακρίθηκε για την πειραματική της φόρμα.

Το χειμώνα του ‘19 συμμετείχε σε έκθεση του Μουσείου Μπενάκη με το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Στέφανος Ρόκος: Nick Cave & The Bad Seeds/No More Shall We Part, 14 πίνακες, 17 χρόνια μετά». Το Cosmic Candy αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινίας της, με πρεμιέρα του στο Fantastic Fest στο Τέξας και εδώ και λίγα 24ωρα προβάλλεται στους ελληνικούς κινηματογράφους.

Ένα τρυφερό κινηματογραφικό παραμύθι για την χαμένη παιδικότητα με μικρές εκρήξεις ρεαλισμού και φαντασίας στον σινεφιλικό σου ουρανίσκο, όπως ακριβώς και οι καραμέλες cosmic candy… Η Ελληνίδα δημιουργός μίλησε στο MOVE IT για την ταινία της και μας παραχώρησε μερικές υπέροχες φωτό από τα γυρίσματα.

Η άποψη του MOVE IT για το «Cosmic Candy»

Είχες φανταστεί την μετάβασή σου από τις ταινίες μικρού μήκους στην πρώτη σου «μεγάλη» ταινία με ένα φιλμ σαν το “Cosmic Candy” ή ήταν ένα project που προέκυψε καθοδόν

Το Cosmic Candy ήταν ένα πρότζεκτ που προέκυψε. Είχα ήδη κάνει την μικρού μήκους «Ο μπαμπάς μου, ο Λένιν και ο Φρέντυ», μια αρκετά προσωπική ταινία και μου άρεσε η ιδέα να μπω σε ένα πρότζεκτ σαν σκηνοθέτης και να έχω μια απόσταση από την αρχική ιδέα. Επίσης είχα κάποιες ιδέες για μεγάλου μήκους, αλλά ήμουν πολύ μακριά απ’ το να έχω έτοιμο σενάριο. Τελικά βέβαια με τους ρυθμούς που γίνονται τα πράγματα στην Ελλάδα, άρχισα να εμπλέκομαι όλο και πιο πολύ. Όσο δουλεύαμε μαζί με την Κατερίνα Κακλαμάνη το σενάριο τόσο πιο βαθιά έμπαινα σε αυτήν την ιστορία, οπότε κατέληξε και το Cosmic Candy να είναι μια υπόθεση πολύ προσωπική.

Τώρα, βλέποντάς την ολοκληρωμένη, θα άλλαζες κάτι σε αυτήν;

Πολλά και τίποτα! Αυτή είναι μια σκέψη που μπορεί να τρελάνει έναν σκηνοθέτη.  Μπορεί η ταινία να έχει ελαττώματα, αλλά ήταν ένα εγχείρημα αρκετά φιλόδοξο οικονομικά και καλλιτεχνικά. Επένδυσα πολύ στο να δημιουργήσω την δική μου γλώσσα αισθητικά και να πειραματιστώ υποκριτικά στα όρια της κωμωδίας και του δράματος. Πιστεύω ότι όλη αυτή η εμπειρία θα με κάνει καλύτερη σκηνοθέτη στο μέλλον.

Η Άννα και η μικρή Πέρσα έχουν κάποια κοινά στοιχεία αλλά ποιο πιστεύεις ότι είναι αυτό που τις ενώνει ολοκληρωτικά;

Νομίζω ότι η Πέρσα βλέπει κάτι στην Άννα που οι άλλοι δε βλέπουν. Και αυτό κάνει την Άννα να μπορέσει να δει αλλιώς τον εαυτό της. Από την άλλη η Πέρσα μοιάζει να θέλει να εξημερώσει την Άννα και να κερδίσει την αγάπη της, κάτι που φυσικά στο τέλος καταφέρνει.

Πόσο ανάγκη έχουμε την χαμένη μας παιδικότητα; Μας χαρακτηρίζει στην ενήλικη ζωή μας;

Η δική μου πάντως δεν είναι ιδιαίτερα χαμένη! Νομίζω γενικά ότι είμαστε το σύνολο των εμπειριών και των συναισθημάτων μας, αν κλειδώσουμε κάτι απ’ όλα αυτά και το ξεχάσουμε ή κάνουμε πως δεν υπάρχει μετά δεν είμαστε ολοκληρωμένοι άνθρωποι.

-Υπήρξε κάποια συμβουλή που έδωσες στην πρωταγωνίστριά σου, Μαρία Κίτσου, ώστε να συλλάβει καλύτερα τον χαρακτήρα που υποδύεται; Πρόσθεσε εκείνη κάποια αυτοσχεδιαστικά στοιχεία;

Η Μαρία λόγω κάποιων δικών της θεμάτων και αναφορών, ταυτίστηκε αμέσως με τον χαρακτήρα της Άννας και τον κατάλαβε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Οι συζητήσεις μας και οι πρόβες είχαν πιο πολύ να κάνουν με το να βρούμε τον τόνο της ερμηνείας, την κινησιολογία, αλλά και την εξωτερική εμφάνιση αυτής της γυναίκας.

 Χρησιμοποίησες δικά σου βιώματα κατά την συγγραφή του σεναρίου για να φέρεις πιο κοντά σε εσένα την ιστορία;

Αυτό νομίζω γίνεται αναπόφευκτα όταν γράφεις ένα σενάριο.

Η ταινία είναι αρκετά κωμική παρότι κουβαλά ένα καλά καμουφλαρισμένο συναισθηματικό βάρος. Ήταν απαραίτητο κομμάτι για εσένα να βγει και κάτι αστείο προς το κοινό;

Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς χιούμορ, είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στην ζωή μου, αλλά και στους ανθρώπων με τους οποίους συναναστρέφομαι. Με ιντριγκάρουν πολύ οι κωμικοτραγικές καταστάσεις και πως την στιγμή που συμβαίνει κάτι τραγικό ή στενάχωρο, παράλληλα μπορεί να είναι και ακατανόητα αστείο. Αυτό ήταν κάτι που εξερεύνησα στην ταινία και με το casting, την επιλογή δηλαδή των α’ & β’ ρόλων, αλλά και με το στήσιμο των σκηνών. 

Τι απόλαυσες περισσότερο στην διαδικασία των γυρισμάτων;

Όλο το γύρισμα θα έλεγα ότι ήταν το καλύτερο στάδιο της ταινίας. Εκεί, ο χρόνος επιμηκύνεται και η δημιουργικότητα χτυπάει κόκκινο. Νιώθεις ότι κάνεις κάτι υπέρτατα ομαδικό και δημιουργείται με τους συνεργάτες σου μια επικοινωνία σχεδόν μεταφυσική. Αλλά γενικά το ότι είχαμε την Μάγια Πιπερά στο γύρισμα σίγουρα έδωσε μια άλλη νότα και έκανε ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές να μοιάζουν διασκεδαστικές.

Εντυπωσιακά ήταν και τα σκηνικά της ταινίας, ιδιαίτερα αυτά του σούπερ μάρκετ, μαζί με το logo και τις στολές του προσωπικού. Είχες σκεφτεί από την αρχή να πρωτοτυπήσεις με δικό σου σχεδιασμό; Συμμετείχες και εσύ στο δημιουργικό κομμάτι;

Χαίρομαι που με ρωτάς γιατί έχει γίνει πάρα πολύ δουλειά πάνω σε αυτό το κομμάτι. Απ’ την αρχή ήθελα το σουπερμάρκετ να είναι κατασκευασμένο έτσι ώστε να μπορώ να ελέγξω την χρωματική παλέτα, τα προϊόντα, το που βρίσκονται τα ταμεία κ.α. γιατί τα σούπερμαρκετ συνήθως είναι πολύ bussy χρωματικά και χωροταξικά. Επίσης υπήρχε αντικειμενική δυσκολία στο να κάνεις γύρισμα για 9 μέρες σε σουπερμάρκετ, θα έπρεπε να γίνει όλο βράδυ, γιατί τα σουπερμαάρκετ δεν κλείνουν. Όλο αυτό το πράγμα ήταν μια σπαζοκεφαλιά. Το budget δεν μας επέτρεπε να το στήσουμε από την αρχή και πραγματικά είχαμε φτάσει σε αδιέξοδο. Ώσπου βρέθηκε ένα ήδη υπάρχον σουπερμάρκετ από γνωστή Ελληνική αλυσίδα το οποίο σε αντίθεση με όλα τα άλλα ήταν όλο γκρι και αρκετά περιποιημένο χωροταξικά. Πάνω λοιπόν σε αυτόν τον χώρο δουλέψαμε εγώ, η Πηνελόπη Βαλτή (Καλλιτεχνική διεύθυνση), αλλά και οι Roleplay οι γραφίστες της ταινίας και βρήκαμε έξυπνες και οικονομικές λύσεις ώστε να φτάσουμε στο αποτέλεσμα που βλέπετε στην ταινία. Αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι ότι σε κάθε πλάνο που κάναμε, τρέχαν τα παιδιά του σκηνογραφικού για να αλλάζουν όλα τα προϊόντα στο φόντο, ώστε να έχουμε την χρωματική παλέτα της ταινίας, είναι λίγο τρελό όλα αυτό τώρα που το σκέφτομαι.

Αμέσως μετά το τέλος της ταινίας, ποια είναι η πρώτη σκέψη που θέλεις να κάνει ο θεατής;

Μια γλύκα και μια ολοκλήρωση, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία τι θέλω εγώ. Αυτό είναι το ωραίο με τις ταινίες ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις τι επιρροή θα έχει αυτό που κάνεις στους άλλους.

Ποιες είναι οι επιρροές σου, καλλιτέχνες/τεχνικές που θαυμάζεις;

Όσο μεγαλώνω καταλήγω ότι αυτό που πραγματικά θαυμάζω αλλά και τελικά μου μένει από τις ταινίες πέρα από την θεματική, την σκηνοθεσία και το είδος είναι ο “τόνος” τους. Νομίζω γι’ αυτό το λόγο ενώ μου αρέσει και βλέπω πάρα πολύ κινηματογράφο πάντα επιστρέφω στον Κιούμπρικ, τον Πολάνσκι, τον Άλτμαν, τον Γούντυ Άλλεν και άλλους εξαρτάται σε τι φάση είμαι. Μεγάλη επιρροή επίσης είναι λογοτεχνία αλλά και η ζωγραφική.

Απόστολος Κίτσος - Μαρία Γκιούλη

Πρώτη δημοσίευση: 1 Φεβ. 2020, 16:26
Ενημέρωση: 1 Φεβ. 2020, 17:16

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos