Adopt a highway

Το Adopt a highway, το σκηνοθετικό νεμπούτο του ηθοποιού Logan Marshall – Green (Upgrade), ξεκινά με τον Russell (Ethan Hawke) να απελευθερώνεται από την φυλακή και να προσπαθεί να ζήσει ξανά ως ελεύθερος άνθρωπος, ενώ βρισκόταν στη φυλακή τα τελευταία 21 χρόνια, σχεδόν δηλαδή την μισή του ζωή. Σε αυτό το παράξενο ταξίδι αναζήτησης του ποιος θέλει και μπορεί πλέον να είναι, υπάρχουν πολλές στάσεις. Με συντροφιά τη μουσική του Jason Isbell, η ταινία ξεκινά και χτίζει μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα από τις πρώτες κιόλας σκηνές, μια ατμόσφαιρα που σε ρουφάει και σου ξυπνάει αναπάντεχα συναισθήματα, καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του Russell.

Καθώς ο πρωταγωνιστής μας φαίνεται δικαιολογημένα απόλυτα χαμένος στην προσπάθειά του να ξεκινήσει ολομόναχος από την αρχή, έρχεται σε επαφή με όλες τις πρακτικές δυσκολίες που προκύπτουν από την απουσία κάποιου από τον μοντέρνο κόσμο για δύο δεκαετίες. Χρησιμοποιεί για πρώτη φορά το διαδίκτυο, αλλά κι ένα κινητό τηλέφωνο. Ένα βράδυ, καθώς ολοκληρώνει τη βάρδιά του, βρίσκει ένα μωρό σ’ έναν σκουπιδοτενεκέ. Αυτό είναι όμως μονάχα η πρώτη στάση στο ταξίδι του, κρατώντας για λίγο στην αγκαλιά του τη μικρή Ella. Είναι άραγε εκείνη μια σταθερά για εκείνον; Θα μπορούσα να γίνει; Ή μπορεί να του καταστρέψει ξανά τη ζωή; Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο δύσκολη, από όσο είχε φανταστεί, θα συνειδητοποιήσει πολύ σύντομα. Και το ταξίδι του θα συνεχιστεί, σαν να μην έχει άλλη επιλογή.

Ο σιωπηλός μα τόσο εκφραστικός πρωταγωνιστής μας, εξακολουθεί να χτίζει κλιμακωτά αυτό το δράμα, χωρίς να το κάνει φλύαρο, λέγοντας όμως πολλά, με πολύ λίγα λόγια. Η ιστορία μιας χαμένης ψυχής, που προσπαθεί να βρει το δρόμο της, και συναντά ανθρώπους εξίσου χαμένους, που συνδέονται για λίγο και μετά λένε αντίο. Το εντυπωσιακό άλλωστε με τον Hawke είναι πως κάπου ξεχνάμε το υπόβαθρο του Russell και αναγάγουμε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του σε κάθε απλό άνθρωπο, που αισθάνεται χαμένος.

Στην απλότητα αυτών των συναντήσεων, ενός ταξιδιού που καθένας μας ίσως κληθεί να κάνει, βρίσκεται ολόκληρο το νόημά του Adopt a highway. Ο σκηνοθέτης συμπονεί τον πρωταγωνιστή και θέλει να μας δείξει πως όλοι έχουν το δικαίωμα για μια δεύτερη ευκαιρία. Και πως όλα ίσως να είναι μία δεύτερη ευκαιρία. Αυτή η indie ταινία, που ξεχειλίζει τρυφερότητα και όμορφες εικόνες, δεν είναι για όλους.

Κάποιοι θα τη βαρεθούν. Κάποιοι δεν θα νιώσουν τίποτα βλέποντάς τη και θα αναρωτηθούν για το νόημά της. Όμως, κάποιοι άλλοι, οι θεατές στους οποίους απευθύνεται ο σκηνοθέτης μας, θα νιώσουν κάτι πολύ βαθύ και έντονο στην καρδιά τους, και θα χαμογελάσουν, με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο όταν ολοκληρωθεί το ταξίδι του Russell.

Όμως, ολοκληρώνεται άραγε, ή με τους τίτλους τέλους, ουσιαστικά ξεκινάει;