Official secrets

Σύνοψη: 2003. Η μεταφράστρια του Αρχηγείου Επικοινωνιών της βρετανικής Κυβέρνησης διαρρέει ένα απόρρητο e-mail των αμερικανικών αρχών που ζητούσε από τις βρετανικές υπηρεσίες να κατασκοπεύσουν άλλα κράτη μέλη του ΟΗΕ με σκοπό να εκβιάσουν μία θετική ψήφο από τις χώρες αυτές για την εισβολή στο Ιράκ. Όταν ασκείται ποινική δίωξη σε βάρος της με βάση τον νόμο περί κρατικών μυστικών, η Γκαν και οι δικηγόροι της κάνουν ό,τι μπορούν για να υπερασπιστούν τις πράξεις της. 

Άποψη: Eίναι απορίας άξιο πως ο έμπειρος Γκάβιν Χουντ δεν καταφέρνει να προσδώσει ουσιαστική οντότητα σε αυτό το πολιτικό θρίλερ, παρά το γνωστό και δοκιμασμένο καστ που έχει στην διάθεσή του. Αν και η ιστορία είναι αληθινή και η 70s ατμόσφαιρα αρκετά πειστικά αποδωμένη, δεν καταφέρνει να χτίσει πάνω σε αυτούς τους δύο πυλώνες και να εξελίξει την ιστορία του σε κάτι πραγματικά συναρπατικό. Κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές δεν αρκούν για να συνοψίσουν ένα αγωνιώδες παζλ, ενώ από ένα σημείο και έπειτα, το φιλμ χωλαίνει σε ρυθμό. Τα συστατικά υπήρχαν, αλλά δεν βρέθηκε τελικά η χημεία για κάτι αποδοτικό.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

11 Σεπτεμβρίου, Οσάμα, Μπους, Αφγανιστάν, Πάουελ, όπλα μαζικής καταστροφής, Ιράκ, Ομπάμα, drone, απεργίες, ISIS, Συρία, πρόσφυγες, Τραμπ, τείχη, ψευδείς ειδήσεις… Πρόκειται για δύο εξοργιστικές δεκαετίες που προκαλούν σύγχυση και μας έχουν αφήσει απογοητευμένους, θυμωμένους και αβέβαιους. Μπορούμε να εμπιστευτούμε; Είναι όλα πολύ περίπλοκα για να τα κατανοήσουμε; Είναι οι βασικές ιδέες της προσωπικής ακεραιότητας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αυτές οι απλές ιδέες που διδάσκουμε στα παιδιά μας, περασμένες; Είναι ο κυνισμός το μόνο μας καταφύγιο;

Είχα παλέψει με αυτά τα άρρωστα συναισθήματα πολύ καιρό, όταν ο παραγωγός Γκεντ Ντόχερτι, με τον οποίο είχα κάνει τον Αόρατο Εχθρό, με ρώτησε αν είχα ακούσει για την περίπτωση της Κάθριν Γκαν. Δεν είχα ακούσει.

«Ήταν μία βρετανίδα κατάσκοπος που διέρρευσε άκρως απόρρητες πληροφορίες για μια επιχείρηση κατασκοπείας σε βάρος μικρότερων και μη μόνιμων κρατών μελών του ΟΗΕ προκειμένου να αναγκαστούν να ψηφίσουν υπέρ της εισβολής στο Ιράκ το 2003». «Ο ΟΗΕ δεν ψήφισε υπέρ της εισβολής» είπα. «Ο Μπους και ο Μπλερ βασίστηκαν σε ψευδείς πληροφορίες επικαλούμενοι ότι το Ιράκ είχε στην κατοχή του όπλα μαζικής καταστροφής για να δικαιολογήσουν την εισβολή». «Ναι, φυσικά» είπε ο Γκεντ. «Όλοι το ξέρουν αυτό τώρα. Αλλά φαντάσου να είχαν εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη του ΟΗΕ που θα τους εξουσιοδοτούσε να κηρύξουν πόλεμο, όπως ήταν η αρχική τους πρόθεση; Δεν θα χρειάζονταν να βασίζονται στα όπλα μαζικής καταστροφής. Αν ο ΟΗΕ στήριζε τον πόλεμο, ο Μπους και ο Μπλερ θα είχαν την τέλεια νομική κάλυψη για την εισβολή».

«Ελπίδα». Το άκουσμα της αξίζει, σκέφτηκα. Πέταξα στο Λονδίνο και συνάντησα την Κάθριν. Μέσα σε μία εβδομάδα άκουσα την όχι και τόσο απλή ιστορία της, έκανα ερωτήσεις, κράταγα σημειώσεις. Η ακεραιότητα της με ώθησε σε ένα κινηματογραφικό ταξίδι που αποκατέστησε την πίστη μου στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη δύναμη της ατομικής συνείδησης.

Συνείδηση, αυτή η μικρή φωνή, που δεν ακούμε πάντα, αλλά που όταν το κάνουμε, νικάμε τον κυνισμό και κάνουμε τον κόσμο ένα καλύτερο και πιο ευγενικό μέρος.