15 σπουδαίοι δημιουργοί διαλέγουν τις αγαπημένες τους ταινίες τρόμου

Οι ταινίες τρόμου είναι ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό είδος με φανατικούς οπαδούς αλλά παραγνωρισμένο συνήθως από μεγάλα βραβεία και αξιώσεις. Δεκαπέντε πολύ σπουδαίοι σκηνοθέτες που είτε έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με το είδος είτε καθόλου, επιλέγουν την αγαπημένη τους, αυτή που τους ενέπνευσε, αυτή που θεωρούν ως περισσότερο ξεχωριστή.

Guillermo del Toro, «Eyes Without a Face»

Ο μεξικανός σκηνοθέτης έχει αξιοποιήσει εντέχνως τον τρόμο στο έργο του και στην ταινία του Γάλλου Georges Franju του 1960 διακρίνει έντονα στοιχεία επιρροής. Στο «Eyes Without a Face» ο Pierre Brasseur είναι ένας πλαστικός χειρούργος με εμμονή στο να φτιάχνει προσωπεία για την κόρη του που έπαθε ένα σοβαρό ατύχημα και παραμορφώθηκε. Η ταινία εμφανώς επηρέασε τον Almodovar για το «Δέρμα που κατοικώ» αλλά και τον del Toro που την έχει περιγράψει ως «ο χαρακτήρας είναι σαν μια απέθαντη Audrey Hepburn. Με επηρέασε πολύ στην αντίθεση μεταξύ ομορφιάς και βαρβαρότητας. Έχει επίσης ένα εξαιρετικό soundtrack (του Maurice Jarre)». Πρόκειται για μια ταινία που συχνά είναι σε λίστες με τις καλύτερες του είδους.

Quentin Tarantino, «Audition»

Δεν μας ξαφνιάζει η επιλογή του Αμερικανού σκηνοθέτη, καθώς η ταινία του Takashi Miike του 1999 έχει όλα τα στοιχεία που φανταζόμαστε ότι θα άρεσαν στον Tarantino. Μια ταινία με βία, με σκηνές που δύσκολα αντέχει κανείς, με μία χήρα αντί για την δική του Νύφη, που κάνει auditions ελπίζοντας να βρει νέο σύντροφο, μόνο που τα πράγματα γίνονται πολύ πιο διαφορετικά από όσο μπορεί να περιμένει κάποιος ανυποψίαστος. Ο Tarantino σε συνέντευξή του την έχει χαρακτηρίσει ένα πραγματικό αριστούργημα και καταλαβαίνουμε τους λόγους.

Martin Scorsese, «The Innocents»

Μια ακόμα ταινία που θεωρείται από τις καλύτερες του είδους, το «The Innocents» του Jack Clayton του 1961, είναι και για τον Martin Scorsese μια από τις αγαπημένες του ταινίες. Σύμφωνα με τον ίδιο «Αυτή η εκδοχή του Clayton πάνω στο Στρίψιμο της Βίδας είναι μια σπάνια περίπτωση όπου ταινία δικαιώνει απόλυτα τον Henry James (συγγραφέας του Στριψίματος). Είναι όμορφα φτιαγμένη και παιγμένη, άψογα φωτογραφημένη από τον Freddie Francis και πολύ τρομακτική».

Jordan Peele, «Misery»

Βασισμένο στο βιβλίο του  Stephen King, η ταινία του 1990 αποτελεί μια από τις καλύτερες μεταφορές βιβλίου του μετρ του τρόμου αλλά και μια ευκαιρία να δούμε πόσο συγκλονιστική είναι η Kathy Bates, σε ένα ρόλο που απολύτως δίκαια της χάρισε όσκαρ α΄ γυναικείου ρόλου. Η Annie Wilkes παθαίνει εμμονή με τον συγγραφέα Paul Sheldon (James Caan) με τρομακτικά αποτελέσματα. «Το Misery είναι μια ταινία όπου ο αναπάντεχα κακός γίνεται ο πιο τρομακτικός. Επίσης είναι μια ταινία όπου το παίξιμο και το σενάριο και οι διάλογοι είναι εκεί όπου βρίσκεται ο φόβος στην ταινία. Αγαπώ αυτή την τεχνική» αναφέρει ο Jordan Peele και εμείς δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε.

Luca Guadagnino, «The Fly»

Δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα ο David Cronenberg και ο σωματικός τρόμος που έφερε στο σινεμά. Το «The Fly» μια από τις πιο καλτ και θρυλικές ταινίες του είδους αποτελεί την επιλογή του ιταλού σκηνοθέτη, ένα «διαχρονικό αριστούργημα» όπως το χαρακτήρισε σε μια συνέντευξη κατά την προώθηση της δικής του ταινίας τρόμου, το «Suspiria». «Ο τρόμος για μένα στην ταινία είναι στο τέλος όταν καταλαβαίνεις ότι ο Jeff Goldblum και η Geena Davis αγαπιούνται αλλά δεν μπορούν να είναι μαζί. Ο απόλυτος τρόμος είναι αυτή η απιθανότητα του να είναι μαζί οι δυο τους».

Christopher Nolan, «Alien»

Εκτός από τον Stanley Kubrick, και ο Ridley Scott είναι ένας επιδραστικός για τον Nolan σκηνοθέτης. Όπως είχε δηλώσει παλιότερα «Ο σκηνοθέτης που πάντοτε ήμουν μεγάλος φαν είναι ο Ridley Scott και κυρίως όταν ήμουν παιδί. Το «Alien», το «Blade Runner» με συνεπήραν γιατί δημιούργησαν αυτούς τους εξαιρετικούς κόσμους που ήταν υπέροχοι».

Andy Muschietti, «Near Dark»

Έπειτα από την επιτυχία του «It», με το πρώτο μέρος να είναι η πιο επιτυχημένη εισπρακτικά ταινία του είδους, ήταν αναμενόμενο ο Muschietti να γίνει ένα από τα μεγάλα ονόματα σκηνοθετών ταινιών τρόμου. Σε συνέντευξή του μιλώντας για την αγαπημένη του ταινία τρόμου, ανέφερε το «Near Dark» της Kathryn Bigelow. «Ήταν μια αποκάλυψη», δήλωσε ο σκηνοθέτης. «Είναι σαν trash βαμπίρ, και αυτό το μείγμα Αμερικής και western με τα τραχιά βαμπίρ ήταν εντυπωσιακό για μένα. Δεν είχα δει ποτέ κάτι τέτοιο. Και υπάρχει ένα πολύ μαύρο και σκοτεινό χιούμορ σε αυτό. Ο τρόπος που τα βαμπίρ παίζουν με τα θύματά τους είναι τόσο τρομακτικός».

James Wan, «The Others»

Ο σκηνοθέτης ταινιών τρόμου όπως το «Conjuring» επιλέγει ένα από τα καλύτερα θρίλερ των τελευταίων χρόνων, το «The Others» του Alejandro Amenabar με την εξαιρετική Nicole Kidman του 2001 με ένα φοβερό plot twist στο τέλος. «Είναι εξαιρετικά φωτογραφημένο, φτιαγμένο, πολύ old school». Όταν ρωτήθηκε για τις ταινίες τρόμου που τον επηρέασαν, διάλεξε εκείνη λέγοντας «Είναι μια από τις καλύτερες βικτοριανές ιστορίες φαντασμάτων που δημιουργήθηκε ποτέ».

Eli Roth, «Creepshow»

Η ταινία του 1982 είναι για τον Eli Roth η αγαπημένη καθώς συνδυάζει τρία μεγάλα ονόματα, τον George A. Romero στην σκηνοθεσία, τον Stephen King στην ιστορία και τον Tom Savini στα εφέ. «Η ταινία είναι φτιαγμένη σαν να είναι κόμικ αλλά είναι τρομακτική. Και αποκρουστική. Και πραγματικά διασκεδαστική. Συν του ότι είναι ιστορία ανθολογίας, οπότε δεν χρειάζεται να προσέχεις και αν δεν σ αρέσει η μία ιστορία, σε δέκα λεπτά θα έρθει άλλη. Ένα εξαιρετικό καστ, εξαιρετικό σενάριο, φοβερό μακιγιάζ και nonstop διασκέδαση. Μια υποτιμημένη ταινία τρόμου».

Ben Wheatley, «Eraserhead»

«Ο σκοτεινός άρχοντας των μεταμεσονύχτιων ταινιών» είχε πει κάποτε ο Wheatley για την κλασική πλέον ταινία του David Lynch. «Οι ταινίες του Lynch είναι τρομακτικές με ένα τρόπο που οι σύγχρονες ταινίες τρόμου σπανίως είναι. Μιλάει απευθείας στο εσωτερικό παιδί, στους εφιάλτες του 7χρονου εαυτού μου. Είναι μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία. Θυμάμαι που το έβλεπα στο Λονδίνο, το «Eraserhead» και το «Blue Velvet» μαζί…

Gaspar Noe, «Un Chien Andalou»

Μια αιωνίως καλτ κλασική ταινία δύο σουρεαλιστών καλλιτεχνών, του Luis Bunuel και του Salvador Dali που πάντα θα εξιτάρει το κοινό ακόμα και σήμερα, όπως και τον Γάλλο προβοκάτορα σκηνοθέτη, Gaspar Noe. Κάποτε είχε πει ο σκηνοθέτης ότι «η πρώτη σκηνή με τον Bunuel να κόβει το μάτι μιας γυναίκας- ακόμα και αν στο close-up αντικατέστησαν το μάτι της γυναίκας με το μάτι μιας αγελάδας- είναι τόσο σοκαριστική που θα ευχόμουν να ήμουν στο κοινό, αν όχι πίσω από τον Bunuel. Αν μπορούσα να δω τις αντιδράσεις, είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος δεν θα είχε τρελαθεί περισσότερο στην ιστορία του κινηματογράφου, από το πρώτο κοινό της ταινίας».

John Carpenter, «The Exorcist»

Μια ακόμα ταινία που δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα, ο Εξορκιστής του William Friedkin. Ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του είχε πει πως «Ξέρετε ποιο είναι το τρομακτικό με τον Εξορκιστή? Όλοι ξέρουν. Είναι ο διάβολος. Την πρώτη φορά που την είδα νόμιζα ότι για να είναι αποτελεσματική απαιτούσε την πίστη σε μια ανώτερη δύναμη. Από τότε όμως την εκτίμησα για αυτό ακριβώς που είναι. Το είδα πρόσφατα και εντυπωσιάστηκα από το πόσο έντονη είναι. Είναι πραγματικά καλή».

Tim Burton, «The Wicker Man»

«Είναι σαν ένα αλλόκοτο μιούζικαλ» είχε πει κάποτε ο Burton για την θρυλική ταινία του 1973 του Robin Hardy. «Είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες που έκανε ο Christopher Lee. Δεν ήταν τόσο επιτυχημένη ταινία όταν βγήκε αλλά είναι ένα υπνωτικό και μαγικό φιλμ. Είναι σαν ένα περίεργο όνειρο. Κάποιες από αυτές τις ταινίες δεν είναι για να τις ξαναβλέπεις γιατί παίζουν στο μυαλό σου σαν όνειρο. Μοιάζουν πολύ φυσιολογικά στην επιφάνεια αλλά πιο βαθιά δεν είναι αυτό που μοιάζουν».

Pedro Almodovar, «Rapture»

Όταν ρωτήθηκε από το British Film Institute να κατονομάσει τις 13 ισπανικές ταινίες που τον επηρέασαν, ανέφερε και το Rapture του Ivan Zulueta του 1979. Η ταινία αφορά ένα σκηνοθέτη ταινιών τρόμου που προσπαθεί να καταγράψει την συνείδησή του με την βοήθεια ναρκωτικών. «Είναι μια φανταστική ιστορία αφοσίωσης τόσο στην ηρωίνη όσο και στο σινεμά ως αρχή και τέλος όλων και ως την μοναδική ευκαιρία για αυτοπραγμάτωση και αυτογνωσία. Σήμερα είναι ένα μοντέρνα κλασικό έργο με τους ηθοποιούς του να έχουν παίξει σε μερικές από τις ταινίες μου στα 80s».

Jim Jarmush, «American Psycho»

Μια ιδιαίτερη επιλογή για τον Αμερικανό ιδιοσυγκρασιακό σκηνοθέτη Jim Jarmush ο οποίος αποκάλεσε το American Psycho της Mary Harron ως την αγαπημένη του ταινία που έγινε ποτέ. «Μια εξαιρετική προσαρμογή των λέξεων σε σινεμά από την Harron, μια σημαντική Αμερικανίδα σκηνοθέτρια και σεναριογράφο. Βασίστηκε πάνω στο μυθιστόρημα του Bret Easton Ellis του 1991 και τοποθετούνταν στα 80s. Και νομίζω ότι η ταινία αντηχεί περισσότερο σήμερα από ό,τι πριν είκοσι χρόνια που βγήκε. Αν και τότε είχε ονομαστεί σεξιστική από κάποιους. Ο Christian Bale αλλά και όλο το καστ -Willem Dafoe, Chloe Sevigny, Reese Witherspoon, Jared Leto, ήταν πολύ καλοί».