A rainy day in New York

Σύνοψη: Ο Γκάτσμπι (Timothee Chalamet) και η Άσλεϊ (Elle Fanning) είναι ένα νεαρό ζευγάρι που φτάνουν στη Νέα Υόρκη με σκοπό να περάσουν ξέγνοιαστα το Σαββατοκύριακο τους. Τα σχέδια τους σύντομα θα ανατραπούν και θα περάσουν ο καθένας μόνος του τις επόμενες ώρες περιπλανώμενοι στην πόλη συναντώντας διάφορους ανθρώπους μέσα από κωμικά περιστατικά. Στη διάρκεια αυτής της απρόσμενης περιπέτειας, θα μάθουν πολλά περισσότερα από αυτά που φαντάζονταν.

Άποψη: Η νέα ταινία του σπουδαίου Αμερικανού δημιουργού, παρά τις γνωστές δυσκολίες που αντιμετώπισε, είναι επιτέλους γεγονός. Όποιος δεν είναι φαν του Γούντι Άλεν, τότε σίγουρα δεν είναι μια ταινία που θα αλλάξει την άποψη: αν δεν τα κατάφεραν οι σπουδαιότερες ταινίες του, δεν θα τα καταφέρει ούτε αυτή. Για τους μυημένους όμως στο γουντιαλενικό σύμπαν αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα αξιοπρεπές δείγμα της πιο πρόσφατης φιλμογραφίας του.

Ένα κλασικό γουντιαλενικό σενάριο, το οποίο στα σημεία φέρνει στο νου από το «Café Society», μέχρι το «To Rome With Love», με δύο νεαρούς φοιτητές, τον διόλου τυχαία ονομαζόμενο Γκάτσμπι που αρέσκεται στις διασκεδάσεις, στον τζόγο, ένας γνήσιος φιλήδονος απόγονος του ήρωα του Φιτζέραλντ, και η Άσλεϊ, δημοσιογράφος στην εφημερίδα της σχολής, αποφασίζουν να πάνε ένα βροχερό σαββατοκύριακο στην πόλη που τόσο αγάπησε και τόσο όμορφα ανέδειξε μέσα από τις ταινίες του ο Woody Allen. Εκεί η Άσλει θα γνωρίσει έναν σπουδαίο σκηνοθέτη (Liv Schreiber), έναν σεναριογράφο (Jude Law) και έναν ηθοποιό (Diego Luna), ενώ ο Γκάτσμπι θα δει την αδερφή μιας παλιάς του σχέσης, την Σάνον (Selena Gomez). Μια ρομαντική ιστορία θα γεννηθεί με φόντο τους βροχερούς δρόμους και ουρανοξύστες της αμερικάνικης μεγαλούπολης και με υπόστρωμα το ευφυές σενάριο του Allen.

Παρά τα 83 χρόνια του, παραμένει ευφυής και δημιουργικός και παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας των τελευταίων ταινιών του (που σίγουρα κάτι μας θυμίζουν από το δοξασμένο παρελθόν του), εντούτοις δεν σου δίνουν την αίσθηση για κάτι πρόχειρο. Αν και κάνει ταινίες για να μην σκέφτεται τον θάνατο, κατά την περίφημη δήλωσή του, οι ίδιες μοιάζουν μοιραία προορισμένες να γίνουν πραγματικότητα. Οι ατάκες του παραμένουν αστείες, έξυπνες, σχολιάζουν από τον ίδιο τον κινηματογράφο και την λογοτεχνία μέχρι τις ανθρώπινες σχέσεις, με αποκορύφωμα την απορία του νεαρού πρωταγωνιστή για το πώς κοπέλες γοητεύονται από μεγαλύτερους, κάτι που αν ξέρεις ότι έχει βγει από την πένα του Allen φαντάζει ακόμα περισσότερο αστείο και αυτοσαρκαστικό.

Ο Chalamet αποδεικνύεται αρκούντως καλός και φυσικός στην ερμηνεία ενός γουντιαλενικού alter ego. Όταν σταμάτησε να παίζει ο ίδιος, η γουντιαλενική αύρα υπήρχε μεν σε έναν ήρωα, είτε τον έκανε ο Colin Firth, o Jesse Eisenberg είτε ο Joaquin Phoenix ή ο Owen Wilson, ωστόσο διαχεόταν και σε άλλους ήρωες, όπως συμβαίνει και εδώ. Και το υπόλοιπο καστ, όπως η Fanning και η Gomez εναρμονίζονται στο σύμπαν του, αν και η Fanning είναι λίγο πιο νευρική από όσο θα έπρεπε.  Στην φωτογραφία επιστρέφει για τρίτη συνεχόμενη φορά ο θρυλικός διευθυντής φωτογραφίας Vittorio Storaro («Αποκάλυψη Τώρα», «Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας»), ενώ θα είναι και στην επόμενη. Τα χρώματά του είναι θεσπέσιας αισθητικής ποιότητας, κάθε χρώμα και ένας συμβολισμός, πλάθοντας στην ουσία τα πρόσωπα των ηρώων. Βέβαια για ταινία του Allen ίσως χρειάζεται μια φωτογραφία λιγότερο επιβλητική, καθώς μοιάζει σαν ταινία του Storaro σε σενάριο Woody Allen. Παρόλα αυτά, όλοι οι θαυμαστές του δημιουργού, που δεν έπαψαν να τον εκτιμούν για εξωκινηματογραφικούς λόγους, πρέπει οπωσδήποτε να την απολαύσετε σε ένα θερινό σινεμά και δεν θα χάσετε!