Το ένστικτο της ζωής

Σύνοψη: Ο Antonio Decoud είναι ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης που μεγαλώνει με την γυναίκα του τρία παιδιά και εργάζεται σε ένα εργοστάσιο συσκευασίας κρέατος. Όλα κυλούν ομαλά μέχρι την στιγμή που θα χρειαστεί μεταμόσχευση νεφρού. Λόγω του ότι δεν είναι νόμιμη η διαδικασία θα προσπαθήσει μυστικά να βρει κάποιον υποψήφιο δότη φθάνοντας στα άκρα.

Άποψη: Ο πολιτισμός στην ουσία είναι αυτός που προσπαθεί να κρατήσει σιωπηλά τα εγγενή ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος αφήνεται ελεύθερος ή κυριαρχείται από συναισθήματα τότε είναι ικανός για τα πάντα μετατρεπόμενος σε ζώο. Αυτός μας δείχνει η νέα ταινία του Αργεντίνου σεναριογράφου Armando Bo, ο οποίος για δεύτερη φορά αναλαμβάνει και χρέη σκηνοθέτη έχοντας μια αξιοσημείωτη καριέρα ως σεναριογράφος υπογράφοντας ταινίες όπως το «Biutiful» ή το «Birdman».

Μια ταινία που σκηνοθετικά παίρνει καλά μαθήματα από τον πρώην συνεργάτη του, Alejandro G. Inarritu, με οπερατικής υφής σκηνοθεσία και την κάμερα να θυμίζει τον τρόπο χειρισμού της από τον Μεξικάνο σκηνοθέτη στο «Birdman» ακολουθώντας κατά πόδας τους ήρωες και επιχειρώντας αρκετά μονοπλάνα ή ψευδομονοπλάνα. Σεναριακά όμως είναι αρκετά πιο αδύναμος από αυτό που θα μπορούσε να κάνει με την ίδια ιστορία. Ένας οικογενειάρχης στην Αργεντινή ζει μια ευκατάστατη ζωή όντας διευθυντής σε μονάδα συσκευασίας κρέατος με τα σφαχτάρια ζώων να μονοπωλούν το σκηνοθετικό ενδιαφέρον. Όπως όμως είχε πει ο Francis Bacon, «το ότι είμαστε από σάρκα και οστά μας κάνει και μας εν δυνάμει σφαχτάρια» κάτι που αποτελεί την βασική σεναριακή αρχή που κινεί την ιστορία, το πώς δηλαδή αυτός ο συμβατικός θα έλεγε κανείς άνθρωπος με μια συνηθισμένη ζωή και μια συμβιβαστική συμπεριφορά καταλήγει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να ζήσει μιας και το ένστικτο της επιβίωσης είναι το ισχυρότερο όλων. Θα παραβλέψει το νόμιμο μιας και στα νοσοκομεία είναι πολύ πίσω στην λίστα για την μεταμόσχευση και έτσι αποφασίζει να πάρει την τύχη στα χέρια του.

Η ταινία συνδυάζει το ψυχολογικό θρίλερ με την μαύρη κωμωδία, καυτηριάζοντας κυρίως την ψευδαίσθηση του ανθρώπου ότι αν είναι καλός, τίμιος, νόμιμος, αξιοπρεπής η ζωή θα στο ανταποδώσει. Επειδή όμως πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι τόσο ειδυλλιακά, το «Animal» έρχεται να ανατρέψει όλες τις φρούδες ελπίδες που μπορεί να τρέφει κανείς. Και ενώ όλο αυτό ακούγεται ενδιαφέρον, ποτέ δεν γίνεται ένα συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ που θα συμπαρασύρει συναισθηματικά τον θεατή σε μια δίνη ακρότητας, κάτι που ούτως ή άλλως χρειάζεται και ζητά η ταινία. Το μαύρο χιούμορ είναι εκεί, υπαρκτό και υποδόριο ωστόσο απουσιάζει η ένταση και κυρίως η αγωνία η οποία εντείνεται προς το τέλος της ταινίας αλλά ποτέ δεν κορυφώνεται. Ο Guillermo Francella («Το μυστικό στα μάτια της» αποδεικνύεται αρκούντως καλός σε ένα ρόλο απαιτητικό με έντονη ψυχολογική διαδρομή. Έχουμε δει αρκετά ισπανόφωνα θρίλερ να παίζουν με τις έννοιες του σώματος, του θανάτου, του μυστηρίου και του ακούσιου, κάτι που επαναλαμβάνεται στην ταινία του Bo, χωρίς όμως την απαραίτητη διάθεση να υπερβεί τα εσκαμμένα και να φθάσει σε κάτι σχεδόν προβοκατόρικο. Τώρα μένει απλώς σε ένα mainstream δράμα-θρίλερ με την έξυπνη τόνωση της μαύρης κωμωδίας.