Αποκαλύψεις

Σύνοψη: Όταν ο Ζόρντι επιστρέφει στο χωριό που μεγάλωσε, μαθαίνει ότι ο πατέρας του δεν είναι θαμμένος στο νεκροταφείο του χωριού. Αμέσως μετά, διαπιστώνει ότι η Βέρα, μια νεαρή κοπέλα που υποτίθεται ότι είχε σκοτωθεί μαζί με τον πατέρα του, είναι ακόμα ζωντανή. Με αυτά τα νέα δεδομένα, ο Ζόρντι αποφασίζει να μείνει στο χωριό και να προσπαθήσει να ανακαλύψει τι πραγματικά συνέβη στον πατέρα του. Σύντομα θα αντιμετωπίσει μια σειρά από μυστηριώδεις καταστάσεις και οδυνηρές αποκαλύψεις.

Άποψη: Η Ισπανία έχει μια μακρά παράδοση σε ταινίες μυστηρίου, με τα τελευταία χρόνια να έχει γινεί σχεδόν μόδα κάθε καλοκαίρι να βγαίνουν μερικές ισπανικές ταινίες μυστηρίου, ή αστυνομικές περιπέτειες, άλλοτε με εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως είχε γίνει με το «Μικρό Νησί» και άλλοτε με όχι και τόσο. Με τις «Αποκαλύψεις» βρισκόμαστε στην δεύτερη κατηγορία και μάλιστα στο καθόλου εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η ταινία του Nacho Ruiperez, που είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί έπειτα από το «Blue Lips», ακολουθεί δύο άνδρες, τον Ζόρντι και τον ξάδερφό του που ξανασυναντιούνται στον τόπο που μεγάλωσαν με ένα μυστήριο πλέον να ταράζει τις ζωές τους, πού είναι ο πατέρας του ενός και θείος του άλλου. Είναι πράγματι νεκρός ή είναι θαμμένος κάπου αλλού και γιατί;

Η ταινία ακολουθεί δύο χωροχρόνους όπου ο ένας εγκιβωτίζεται στον άλλον, το τώρα της αναζήτησης και το τότε, δηλαδή είκοσι χρόνια πριν, για το τι έκανε ο πατέρας του λίγο πριν τον θάνατό του. Από την μια ένας γιος που αναζητάει με περισσή θέληση και μανία να μάθει την αλήθεια και από την άλλη ένας πατέρας μπλεγμένος σε πολλά.

Αυτό που όμως δεν κατορθώνουν οι «Αποκαλύψεις» είναι ακριβώς ο τίτλος, να έχει δηλαδή κάποιες συγκλονιστικές αποκαλύψεις. Τίποτα δεν προκαλεί το ξάφνιασμα του θεατή, ειδικά από ένα σημείο και μετά που πλέον καταλαβαίνεις τι γίνεται κάτι που όσο και αν φαντάζει εύκολο δεν είναι. Σε αυτό ευθύνεται το κάκιστο μοντάζ της ταινίας που αντί να συνεπικουρεί εποικοδομητικά στο μυστήριο το καταστρέφει για τον απλούστατο λόγο ότι κάνει τα πάντα να φαντάζουν δύσληπτα.

Στην πραγματικότητα αν βάλεις στην σειρά τα γεγονότα της ταινίας θα συνειδητοποιήσεις ότι είναι απίστευτα απλοϊκή η υπόθεση, ενώ με το μοντάζ της ταινίας και όπως συμπλέκονται παρελθόν-παρόν δύσκολα βγάζεις άκρη. Οι δύο πρωταγωνιστές, οι Michel Noher και Jean Cornet, εκπλήσσουν με τις έντονες, δυναμικές και ρεαλιστικές ερμηνείες τους, φορτισμένες από συναίσθημα. Ακόμα και αν οι ρόλοι τους μπλέκονται σε μια σειρά από υπερβολικές σκηνές, εκείνοι κατορθώνουν να κάνουν αυτό που πρέπει και επιτάσσει ο ρόλος τους. Θα μπορούσε να είχε πολύ περισσότερη δράση, πολύ περισσότερο μυστήριο και έναν μεγαλύτερο ερωτισμό για να γίνει η ισπανική ταινία μυστηρίου της χρονιάς, μόνο που απέχει παρασάγγας και από τα τρία χαρακτηριστικά.