Everything is wonderful

Σύνοψη: Ζώντας χωρίς οικονομικούς περιορισμούς, η Γερμανίδα Lena (Pia Mechler) πλήττει όλο και περισσότερο με τη φαινομενικά ανέμελη ζωή της στο όμορφο διαμέρισμά της στο Μπρούκλιν. Η Maria (Τόνια Σωτηροπούλου), μια πρώην σταρ σε σαπουνόπερες, είναι πλέον σερβιτόρα, απογοητευμένη που το όνειρό της να γίνει ηθοποιός στη Νέα Υόρκη φαίνεται ότι θα μείνει ανεκπλήρωτο· Όταν η Lena διαπιστώνει ότι ο σύζυγός της την απατά, οι δύο φίλες αποφασίζουν να συγκατοικήσουν και να βιώσουν μια εβδομάδα ξέφρενου πάρτι.

Άποψη: Απλοϊκή και κλισεδιαρισμένη καταγραφή της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, με επιμονή στην χρυσή μετριότητα και καμία καταγραφή είτε σεναριακού, είτε μονταζιακού, είτε ερμηνευτικού άθλου. Μια προσπάθεια φτωχής απομίμησης Κασαβέτη και Χάρτλεϊ, επιπέδου "βάλαμε ψηλά τον πήχυ και όχι απλά τον ρίξαμε αλλά περάσαμε από κάτω".

Σημείωμα σκηνοθέτιδος:

Ως Γερμανίδα σκηνοθέτης που ζει στις ΗΠΑ και με μία κληρονομιά μετανάστευσης από τη μεριά της μητέρας μου -που μετράει αιώνες-, ένιωσα την ανάγκη να ζωγραφίσω το πορτρέτο μιας γενιάς μέσα από δύο σύγχρονες μετανάστριες στο κινηματογραφικό μου ντεμπούτο. Το κλασικό θέμα της αναζήτησης της ευτυχίας εξερευνάται για την καθεμία ξεχωριστά. Οι χαρακτήρες έχουν την ιδέα μιας καλύτερης ζωής στην Αμερική, παρόλο που προέρχονται από προνομιούχες χώρες και κινητοποιούνται από την ιδέα ότι υπάρχει πάντα μια καλύτερη εκδοχή του τώρα. Δεν βρίσκουν λύσεις ή απαντήσεις, αλλά χάνονται στις πιθανότητες της κάθε στιγμής. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν έχουν προβλήματα και έτσι τα δημιουργούν. Ίσως κάποιος τις θεωρήσει ενοχλητικές, ενώ μερικοί τους μοιάζουν.

Αναλαμβάνοντας το σενάριο και τη σκηνοθεσία, ο στόχος μου είναι να εξερευνήσω την ιδέα της ισότητας των φύλων σε έναν κόσμο όπου οι ρόλοι και οι κανόνες έχουν αναστατωθεί επιφανειακά, ενώ τα παλιά στερεότυπα και οι ιδέες της «γυναικείας ευτυχίας» ακόμα κυριαρχούν. Ζώντας σε έναν κόσμο κοινωνικής κρίσης, ένιωσα την ανάγκη να θέσω μερικά ερωτήματα: πώς μπορούμε να διαμορφώσουμε αυτόν τον κόσμο, πώς μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι και υπεύθυνοι;

H Lena και η Maria αντανακλούν την ανικανότητα της γενιάς τους για δράση και αλλαγή, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Στην αρχή της ταινίας υπάρχει η φράση: «Η ζωή μας είναι ένα κουκούλι, το καταφύγιο μας είναι η Δύση». Αν τα αφηγηθούμε σαν κωμωδία αντί για μία εκλεπτυσμένη προσέγγιση, τα θέματα αυτά ακούγονται σαν απαλές νότες που το κοινό μπορεί, αν θέλει, να ακούσει χωρίς να σταματήσει να διασκεδάζει. Η Maria και η Lena νιώθουν εγκλωβισμένες σε μία κατάσταση. Οι γωνίες της κάμερας χωρίς κίνηση αιχμαλωτίζουν αυτή την αίσθηση κλειστοφοβίας. Κίνηση υπάρχει μόνο μέσα στο κάδρο, όταν προκύπτουν δραματικές αλλαγές ή αντιπαραθέσεις ή όταν και οι δύο γυναίκες είναι στα πρόθυρα της απελευθέρωσης. Η επανάληψη και η οπτική συμμετρία είναι ένα άλλο εργαλείο για να φανεί η ιδέα της παθητικότητας, της ακινησίας και του εγκλεισμού. Η αργή κίνηση δείχνει τα αληθινά συναισθήματα των πρωταγωνιστριών. Είναι πραγματικά ευτυχισμένες, σίγουρες, αποφασισμένες; Μήπως η αργή κίνηση αποκαλύπτει μία διαφορετική εικόνα της κατάστασης τους;

Οι διάλογοι προέκυψαν από αυτοσχεδιασμούς στις πρόβες μεταξύ των ηθοποιών. Αυτό έδωσε ένα ύφος που επιτρέπει στο κοινό να συνδεθεί με τις ηρωίδες, ενώ έρχεται σε αντίθεση με τη στυλιζαρισμένη εικόνα.

Pia Mechler