Paddleton

Σύνοψη: Ο Michael (Mark Duplass) και ο Andy (Ray Romano) πέρα από γείτονες είναι και καλύτεροι φίλοι. Η ρουτίνα τους αποτελείται από κατεψυγμένες πίτσες, ταινίες καράτε, πάζλ, και ένα παιχνίδι που εφηύραν ονόματι Paddleton (το οποίο είναι κάτι σαν το σκουός). Η ρουτίνα τους δεν αλλάζει όταν Michael μαθαίνει πως είναι στο τελευταίο στάδιο καρκίνου και έχει λιγότερο από έξι μήνες ζωής. Ο ίδιος όμως δεν θέλει να περιμένει τον θάνατο να έρθει, και έτσι αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθεια του Andy για να πεθάνει πριν ο καρκίνος του στερήσει τη ζωή.

Άποψη: Το “Paddleton” πρόκειται για dramedy, αν και το θέμα που πραγματεύεται, αυτό της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, είναι περισσότερο δραματικό παρά κωμικό. Η ένταση ξεκινά όταν ο Michael δηλώνει στον Andy την απόφασή του να λήξει τη ζωή του παίρνοντας κάτι χάπια, τα οποία πωλούνται σε ένα φαρμακείο έξι ώρες μακριά. Για αυτό ζητά από τον Andy να κάνουν ένα road trip, το οποίο είναι ένα αναγκαίο βήμα για τον Michael και όχι η τελευταία του επιθυμία πριν τον θάνατο. Εδώ να σημειώσουμε πως το σενάριο των Mark Duplass και Alex Lehmann (ο οποίος επίσης σκηνοθετεί) είναι εύστοχο, αφού δεν υϊοθετεί ένα υπερβολικό χολυγουντιανό δράμα και κανενός είδους φανφάρα. Ο Andy φαίνεται να είναι στο φάσμα του αυτισμού, αφού όχι μόνο δεν έχει καμία κοινωνική επαφή πέρα από τον Michael, αλλά και γιατί ο χαρακτήρας του αποτελείται από διάφορες παραξενιές, τις οποίες η ταινία μεταχειρίζεται με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να είναι κωμικές. Ο Michael είναι ένας άντρας που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον θάνατο face to face και έτσι εμφανίζεται συνειδητοποιημένος και θαρραλέος. Παρ’όλα αυτά, ο φόβος του θανάτου και της απώλειας στέκεται πάνω από τους χαρακτήρες μας σαν μια δαμόκλειος σπάθη, κάτι που εκφράζεται με τον Andy να αγοράζει ένα μικρό χρηματοκιβώτιο για να κλειδώσει μέσα τα φονικά χάπια του Michael. Φυσικά, ο Andy αρνείται να δώσει τον κωδικό στον Michael για να το ξεκλειδώσει και οι δυό τους καταλήγουν σε μια διαφωνία, όπου ο Michael φωνάζει “I am the dying guy”, και ο Andy σπαραξικάρδια παραδέχεται φωνάζοντας “I am the other guy!” Σε αυτό το σημείο είναι που καταλαβαίνουμε πως το “Paddleton” πρόκειται για ένα πολύ ήσυχο και συγκρατημένο bromance μεταξύ δυο αντρών, οι οποίοι επιλέγουν να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους μέσα από τα κοινά ενδιαφέροντά τους και τα αστεία τους, παρά να τα εκφράσουν ειλικρινά.

Δυστυχώς, η πρώτη ώρα της ταινίας είναι αργόσυρτη, καθώς ο διάλογος δεν είναι κάτι αξιοσημείωτο, ενώ η πλοκή φαίνεται βεβιασμένη. Σκηνοθετικά όμως ο Alex Lehmann (Blue Jay) γεμίζει την κάθε σκηνή με ένα βάρος που είναι σχεδόν απτό, η λύπη και το αίσθημα της απώλειας διαχέονται σε κάθε πλάνο, ακόμα και στα πιο ξέγνοιαστα. Η ταινία αξίζει για την τελευταία μίση ώρα, στην οποία παρακολουθούμε τους πρωταγωνιστές μας να προετοιμάζονται για την ύστατη στιγμή. Εδώ ο διάλογος ξαφνικά αποκτά άλλη πνοή, κάθε κίνηση άλλο βάρος, αφού ο χρόνος τελειώνει. Ο Andy αν και πια συμφιλιωμένος με τον θάνατο, φαίνεται τρομοκρατημένος στη σκέψη της απώλειας του καλύτερού του φίλου, ενώ ο Michael είναι αποφασισμένος πως δεν θέλει να υποφέρει μέχρι την τελευταία του πνοή. Ο Duplass (The League, Blue Jay) ερμηνεύει τον Michael με αρκετή επιτυχία και είναι εμφανές πως προσπαθεί να κάνει το δέσιμο του Michael με τον Andy ρεαλιστικό και οργανικό. Από την άλλη, ο Romano (Everybody Loves Raymond, Vinyl) τον επισκιάζει, αφού η ερμηνεία του είναι εκπληκτική σε έναν ρόλο που δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο: ο πόνος που αισθάνεται ο Andy είναι σαν αρρώστια, την οποία προσπαθεί να καλύψει με χιούμορ, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να συνειδητοποιήσει όχι μόνο τον επικείμενο θάνατο του καλύτερού του φίλου, αλλά και την απώλεια της ρουτίνας του, η οποία είναι το μόνο πράγμα που κάνει τη ζωή του υποφερτή. Όλοι θα θέλαμε έναν φίλο σαν τον Andy, κάποιον που θα ήταν μαζί μας μέχρι και τον θάνατό μας.