Gun City

Σύνοψη: Η Βαρκελώνη του 1921 βρίσκεται σε πολιτική και κοινωνική αναταραχή, αφού οι εντάσεις μεταξύ της αστυνομίας και των Καταλανών αναρχικών παίρνουν όλο και μεγαλύτερη διάσταση. Μέσα σε όλα αυτά, συναντάμε εγκληματίες, βρώμικους αστυνομικούς, εργάτες και γυναίκες που διαδηλώνουν για τα δικαιώματά τους. Καταμεσής σε αυτό το κλίμα βρίσκεται ο Anibal Uriarte, ο οποίος πασχίζει να μάθει ποιός έκλεψε τα στρατιωτικά όπλα και να αποτρέψει έναν πιθανό εμφύλιο πόλεμο.

Άποψη: Το “Gun City” σε σκηνοθεσία Dani de la Torre (El Desconocido) και σενάριο Patxi Amezcua (25 Kilates) είναι μια δίωρη ταινία εποχής, με δυνατά στοιχεία film noir. Ας αρχίσουμε από τη σκηνοθεσία και το σενάριο, τα σαθρά θεμέλια της ταινίας. Ο Dani de la Torre ναι μεν προσπαθεί να δώσει ένα σοβαρό ύφος, αλλά η σκηνοθεσία του είναι πολύ συντηρητική και έτσι το “Gun City” καταντά μονότονο. Εδώ θα έπρεπε το σενάριο να συμπληρώσει τα κενά, αλλά δυστυχώς αδυνατεί, καθώς δεν είναι ιδιαίτερα καλοδουλεμένο. Για αρχή, το ιστορικό πλαίσιο παραμένει ασαφές. Οι εντάσεις μεταξύ αστυνομικών και αναρχικών δεν επεξηγούνται επαρκώς και κυρίως δεν έχουν τοποθετηθεί μέσα σε ένα καθολικότερο ιστορικό πλαίσιο (να μην ξεχνάμε το δημοψήφισμα του 2017 για την ανεξαρτησία της Καταλονίας). Επίσης, η ταινία αναπαριστά σαν συγκυρία τις εντάσεις των αναρχικών με την αστυνομία και την άνοδο του συνδικαλισμού των εργατών. Ας πούμε, το 1910 στην Βαρκελώνη συστάθηκε για πρώτη φορά η Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας, μια συνομοσπονδία αναρχοσυνδικαλιστικών ενώσεων, κάτι που η ταινία αφήνει να εννοηθεί.

Παρ’όλα αυτά, επειδή πρόκειται για μια ταινία με πλατφόρμα το Netflix, είναι παράλογο το “Gun City” να περιμένει από τον θεατή να γνωρίζει τα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν. Για αυτό, ακόμα και όταν η πιθάνοτητα του εμφύλιου πολέμου (1936-1939) φαντάζει σχεδόν απτή κατά τη διάρκεια της ταινίας, ο θεατής θα αναρωτηθεί το γιατί.

Αν στρέψουμε το βλέμα μας στους ηθοποιούς, ο De la Torre φαίνεται να μην τους δίνει κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ο Luis Tosar, ένας γνωστός ηθοποιός της Ισπανίας, είναι με διαφορά ο καλύτερος και αναπαριστά τον χαρακτήρα του Anibal Uriarte (ενός ντετέκτιβ ο οποίος για να ανακαλύψει ποιoς έκλεψε τα όπλα, παρεισφρύει και στην αστυνομία και στους αναρχικούς) με αρκετή αξιοπρέπεια. Τουλάχιστον, όση αξιοπρέπεια του επιτρέπει το σενάριο. Ανάμεσα στο κάστ βρίσκουμε επίσης τους Paco Tous ως Salavador Ortiz και Jaime Lorente ως Leon, οι οποίοι έχουν συμπρωταγωνιστήσει στο “La Casa de Papel”. Ναι μεν είναι καλοί ηθοποιοί, αλλά για εμάς αυτή η κίνηση μαρτυρά την επθυμία της ταινίας να είναι προσιτή και συναφής με το μοντέρνο κοινό. Επίσης, ο διάλογος είναι σε αρκετά σημεία επεξηγηματικός, αλλά άνευ ουσίας και η ύπαρξή του φαίνεται περισσότερο εξ ανάγκης παρά για να διανθίσει την υπόθεση. Μέσα σε όλα αυτά, προσθέτουμε και τα κλισέ (είτε ιστορικά είτε συναισθηματικά) και έχουμε μία ταινία, η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να αντικατοπτρίζει τον τίτλο της: πράγματί είναι μια πόλη στα όπλα.

Το μεγαλύτερο θετικό της ταινίας είναι το σχέδιο παραγωγής, η διεύθυνση φωτογραφίας και τα κουστούμια. Ο Juan Pedro De Gaspar μας καταπλήσει με τον κόσμο που δημιουργεί, και τα σκηνικά του απονέουν τον αέρα ενός περασμένου αιώνα, μια άλλης εποχής. Σε αυτό έρχεται να συμπληρώσει η Clara Bilbao με τα κουστούμια της και όπως θα δείτε, τα κουστούμια τα οποία φορούν οι γυναίκες είναι εκπληκτικά. Η διεύθυνση φωτογραφίας του Josu Inchaustegui είναι και αυτή με τη σειρά της εξιομνημόνευτη, με την απρόσκοπτη εναλλαγή πλάνων να μας παίρνει την ανάσα. Δικαίως λοιπόν οι τρείς τους κέρδισαν βραβεία Goya για την δουλειά τους στο “Gun City”. Η ταινία αξίζει τα λεφτά της όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι, αλλά κατά τα άλλα παραμένει μία μέτρια επιλογή στον ευρύ κατάλογο ταινιών του Netflix.