Ταινιόραμα 2012: Το MOVE IT ευχαριστήθηκε τρόμο...

Οι άριες της σοπράνο και η νυχτερίδα του Κρίστοφερ Λι. 

Την Τετάρτη το Move It είχε «Ραντεβού με τον τρόμο» στον κινηματογράφο Άστυ όπου προβλήθηκαν οι ταινίες: «Τρόμος στην Όπερα» του Ντάριο Αρτζέντο, «Τα Σημάδια του Δράκουλα» του Ρόι Γουόρντ Μπέικερ και «Εγκλήματα της οδού Μοργκ» του Γκόρντον Χέσλερ.

Η γράφουσα κατέφθασε στο σημείο νωρίτερα (γύρω στις 17:30) για να μπορέσει να απολαύσει ένα καφέ στο υπέροχο φουαγιέ του κινηματογράφου Άστυ που αυτές τις μέρες φροντίζει να υπάρχει και καλή μουσική στο χώρο. (Σημειώστε ότι ο ήλιος ακόμα έλαμπε). Καθώς λοιπόν απολάμβανα τον καφέ μου, χαζεύοντας τα posters των ταινιών “Last Night”, “Lulu on the Bridge”, “Simple Men” και “The Five Senses” που κοσμούν τον τοίχο πάνω από το μπαρ, ακούω ξαφνικά την εξής φράση: «Που να σου καεί το βίντεο!». Αυτομάτως κατάλαβα ότι άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι σινεφίλ μιας και αυτή είναι η χειρότερη κατάρα που μπορεί να ακούσει ποτέ κάποιος εξ αυτών και δη συλλέκτης παλιών ταινιών που πιθανότατα τις έχει μόνο σε βιντεοκασέτες (βλέπεις, ανήκω κι εγώ σε αυτή την κατηγορία και αμφιβάλλω αν υπάρχουν πλέον στην αγορά τα εν λόγω μηχανήματα).

Έτσι, πέρασα προς την αίθουσα για να προλάβω να πιάσω την αγαπημένη μου θέση (αριστερά, κοντά στην κολόνα – μη ρωτάς γιατί).

Η πρώτη ταινία που θα παρακολουθούσαμε ήταν ο «Τρόμος στην Όπερα» του Ντάριο Αρτζέντο και γι’ αυτό περίμενα ότι θα συναντούσα το ανάλογο κοινό με το αντίστοιχο outfit (το έχουμε ξαναπεί - κάθε ταινία συνήθως έχει και το κοινό της). Αντί του αναμενόμενου όμως, στην αίθουσα υπήρχε λίγος κόσμος και τολμώ να πω ιδιαίτερα «καθώς πρέπει» ντυμένος για τα δεδομένα της βραδιάς (πού να φανταστώ ότι έξω είχαν ανοίξει οι ουρανοί και έριχνε καρέκλες;). Στο διάλειμμα βγήκα για τσιγάρο και αντίκρισα «το φαινόμενο του καθυστερημένου σινεφίλ» (έχει χάσει τη μισή ταινία λόγω ξαφνικής βροχής αλλά σαν φαν τρέχει να προλάβει έστω το τέλος ενώ ταυτόχρονα βλαστημά τον καιρό, τη φύση και την τύχη του την ξελογιάστρα, την ώρα που η υπόλοιπη παρέα τον βρίζει για την αργοπορία του αλλά συνεχίζει να τον περιμένει απ’ έξω υπομονετικά) δίνοντας εξήγηση στην παραπάνω απορία μου. Επιτέλους, η αίθουσα είχε γεμίσει από T-shirts με στάμπες “Suspiria”, “Dario Argento”, “Phenomena”, “Christopher Lee”, “Goblin” κτλ.

Μετά το τέλος της δεύτερης προβολής, δυστυχώς εγκατέλειψα το Άστυ γιατί η βροχή είχε σταματήσει και ήταν ευκαιρία να επιστρέψω στο σπίτι μου χωρίς ν’ αρχίσω κι εγώ να βλαστημώ. Για τις ταινίες δε θα πω πολλά γιατί θεωρώ ότι και οι 126 του φετινού Ταινιοράματος είναι must-see ή καλύτερα must-see-again, αφού κάθε φορά έχουν και κάτι διαφορετικό να σου προσφέρουν σε προσωπικό επίπεδο. Βγαίνοντας από την αίθουσα νιώθεις τυχερός που έχεις καταφέρει να δεις κάποια από αυτές στη μεγάλη οθόνη – ακόμα κι όταν μια ταινία τρόμου σε κάνει να δακρύζεις από τα γέλια.

“Opera” 3/5

Κλείσε τα μάτια #not

Υπόθεση Ε Δ Ω  

Ο ερωτισμός και οι σαδομαζοχιστικές τάσεις είναι τα βασικά στοιχεία στην “Opera”, που είναι στη σειρά η δέκατη ταινία του Αρτζέντο. Ο ερωτισμός όμως δε συνοδεύεται και από ερωτική πράξη (τουλάχιστον όχι με την παραδοσιακή έννοια) καθώς η ταινία γυρίστηκε σε μία εποχή που το AIDS ήταν σε έξαρση και ο Αρτζέντο ήθελε να κάνει μία νύξη (κοντινό στο χέρι του δολοφόνου που πάνω από το γάντι φοράει ένα πλαστικό ακόμα).

Η Betty (Cristina Marsillach) παρόλα αυτά αντιδρά σα μία γυναίκα που έχει πέσει θύμα βιασμού (δε θέλει καν να μιλά για αυτό που της έχει συμβεί – θέλει μόνο να το ξεχάσει). Ο Αρτζέντο φημίζεται για την ιδιαίτερη αισθητική του αν και εδώ απουσιάζουν τα συνηθισμένα έντονα χρώματα. Κατά τα άλλα, είναι μία ταινία τρόμου στο δικό του στυλ που είτε το αγαπάς είτε το μισείς.

Τι λάτρεψα: Σκηνές στην Teatro Regio Opera House της Parma μέσα από το μάτι του κορακιού.

Τι μίσησα: Το τέλος

Τι δε θα ξεπεράσω: Τις βελόνες που έβαζε ο δολοφόνος κάτω από τα μάτια της Betty για να την αναγκάζει να παρακολουθεί τους φόνους από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να μπορεί να κλείσει τα μάτια της. (τρικ που σε κάνει σα θεατή να φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια σου κατά τη διάρκεια της ταινίας).

“The scars of Dracula” 4/5

Κάνε το σταυρό σου να πετύχεις καλή κόπια

Υπόθεση Ε Δ Ω  

Αυτή την ταινία δεν πας να τη δεις για το ευφάνταστο σενάριο (απλά ο Δράκουλας δέχεται με χαρά να φιλοξενεί στον πύργο του καλεσμένους για να τους «φάει»), ούτε για τις υπαρξιακές ανησυχίες του σκηνοθέτη (αν και έχει κι απ’ αυτές – αν κάτσεις να σκεφτείς λίγο πιο σοβαρά την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή και τις αντιδράσεις των «χωρικών» απέναντι στον κίνδυνο).

Πηγαίνεις για να απολαύσεις τον Κρίστοφερ Λι. Κανένας Δράκουλας δεν είναι σαν εκείνον.

Φυσικά βασίζεται στον ήρωα του Bram Stocker όπου ο Δράκουλας μπορεί και μαγνητίζει τις γυναίκες με ένα του βλέμμα αλλά στη θέα και μόνο του σταυρού χάνει τον κόσμο.

Τι λάτρεψα: Την ερμηνεία του Κρίστοφερ Λι.

Τι μίσησα: Την παλιά κόπια

Τι δε θα ξεπεράσω: Την ψεύτικη νυχτερίδα (τότε δεν υπήρχαν τα εφέ που χρησιμοποιούνται σήμερα), που είναι σαν αποκριάτικο παιχνίδι και πραγματικά «κλέβει την παράσταση» σε κάθε πλάνο που κάνει την εμφάνισή της.

Σημείωση: Το Ταινιόραμα συνεχίζεται. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα Ε Δ Ω  

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη