Σαρλότ Ράμπλινγκ: "Έχω επιλέξει να μην μετανιώνω"

Η εμβληματική Σαρλότ Ράμπλινγκ ήταν το τιμώμενο πρόσωπο του φετινού Φεστιβλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Μερικές ώρες πριν παραλάβει την Χρυσή Άρκτο για το σύνολο της καριέρας της, η  73χρονη Βρετανή ηθοποιός παραχώρησε μια συνέντευξη τύπου, οι ερωτήσεις της οποίας επιχείρησαν μια αναδρομή σε μια λαμπρή καριέρα που μετράει 55 χρόνια. Ας δούμε τι είχε να δηλώσει:

ΣΧΕΤΙΚΑ"M – A City Hunts a Murderer": Ένας τρόμος που σιγοκαίει

Για τις συνεργασίες της σε νεαρή ηλικία με σπουδαίους σκηνοθέτες, όπως ο Luchino Visconti, και τον αντίκτυπό τους στη μετέπειτα πορεία της

«Οι συνεργασίες αυτές προφανώς και με διαμόρφωσαν, καθώς ήταν τα πρώτα πράγματα που έκανα. Συγκεκριμένα, o Visconti (με τον οποίο συνεργάστηκε στο «The Damned» το 1969) ήταν ένας δάσκαλος για μένα, καθώς δεν είχα πρότερη γνώση του πώς γίνεται μια ταινία, μάθαινα καθώς έπαιζα. Οι ταινίες του Visconti ήταν πολύ ξεχωριστές, καθώς ήταν ένας πραγματικός μαέστρος της τέχνης του σινεμά. Κατά συνέπεια,  ο Visconti διαμόρφωσε την άποψή μου σχετικά με το πώς πρέπει να φτιάχνονται οι ταινίες»

Για τη φήμη της αυστηρότητας του Visconti απέναντι στους ηθοποιούς του

«Ο Visconti διάλεγε για πρωταγωνίστριές του - όπως έκανε με τη Romy Schneider, την Anna Magnani κι εμένα – γυναίκες που υπό μία έννοια ερωτευόταν ή του θύμιζαν τη μητέρα του, με την οποία είχε μια έντονη και όμορφη σχέση λατρείας. Γι’ αυτό τον λόγο, ήταν πάντα πολύ ευγενικός με τις γυναικείο φύλο. Ήταν βέβαια και αυταρχικός, αλλά αυτό προέκυπτε από το γεγονός του ότι δημιουργούσε πολύ συγκεκριμένους κόσμους, με μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια και εκθαμβωτική αφοσίωση. Εάν οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργαζόταν δεν μοιράζονταν μαζί την αφοσίωση αυτή, τότε μπορεί να θύμωνε πολύ, γιατί ένιωθε ότι δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας το όραμά του»

Για το «The Night Porter» και την χημεία με τον συμπρωταγωνιστή της, Dirk Bogarde

«Οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους χαρακτήρες μιας κινηματογραφικής ταινίας είναι αυτές που διαμορφώνουν τα συναισθήματα των θεατών. Ο Dirk με επέλεξε για συμπρωταγωνίστριά του στο «The Night Porter», όταν γνωριστήκαμε στα γυρίσματα της ταινία του Visconti. Είπε μάλιστα στη Lilliana Cavani (σκηνοθέτιδα της ταινίας) ότι βρήκε το κορίτσι που θα πρωταγωνιστήσει, καθώς ψάχνανε πολύ καιρό για την ηθοποιό που θα αναλάμβανε τον συγκεκριμένο ρόλο. Με είχε – υπό μία έννοια – υπό την προστασία του κι αυτό που θέλαμε και οι δύο ήταν η ταινία να είναι μια ιστορία αγάπης, ώστε να είναι μια λιγότερο ωμή ιστορία και περισσότερη προσιτή στο κινηματογραφικό κοινό, ενώ η Cavani ήθελε να είναι μια αναλυτική διερεύνηση της ναζιστικής ενοχής. Η ταινία παραμένει επίκαιρη, καθώς οι άνθρωποι συνεχίζουν να βασανίζουν ο ένας τον άλλο. Δεν ξέρω αν αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει στο μέλλον της ανθρωπότητας, μόνο ο θεός γνωρίζει την απάντηση σε αυτό, αλλά και πάλι δεν νομίζω ότι θα μας την έδινε»

Για το πώς επιλέγει τους ρόλους της

«Η επιλογή ρόλων είναι μια απόφαση, η οποία είναι όμως και μια στάση ζωής, είναι μια δέσμευση σε αυτό που είσαι ως άνθρωπος και ως ηθοποιός. Οι επιλογές σου είναι καθοριστικές, όπως αυτή που έκανα όταν έπαιξα στο ‘Night Porter’, καθώς αν μια ταινία ξεχαστεί ή αν ο κόσμος συνεχίζει να μιλάει γι’ αυτήν μετά από αρκετό καιρό, αυτό σημαίνει ότι είσαι κι εσύ υπεύθυνος γι’ αυτό. Οι αποφάσεις αυτές είναι λοιπόν πολύ σημαντικές στην ανάπτυξη σου ως άνθρωπος και ως ηθοποιός, γιατί θα είναι κομμάτι σου για πάντα»

Για τη συνεργασία της με τους Paul Newman («The Verdict»), Andriano Cellentano («Υuppi Du») και Dick Bogarde («The Night Porter»)

«Ο Paul Newman ήταν ένας πολύ ντροπαλός και ευαίσθητος άνθρωπος, γεγονός που μπορεί να προκαλεί μεγάλη εντύπωση στο κοινό, καθώς είχε μια εξωπραγματική παρουσία στον κινηματογραφικό φακό. Βέβαια, είναι συχνό φαινόμενο ντροπαλοί άνθρωποι να δίνουν συγκλονιστικές ερμηνείες, καθώς προσπαθούν να εκφράσου μια διαφορετική διάσταση συναισθημάτων στην οθόνη κι αυτό έκανε κι ο Newman. O Dirk Bogarde ήταν φίλος και δάσκαλός μου, ο άνθρωπος που μου έμαθε τα περισσότερα πράγματα για τον κινηματογράφο, ενώ ο Andriano Cellentano ήταν ασυγκράτητος και πλακατζής»

Για τις αγαπημένες της αναμνήσεις από την Berlinale

 «Έχω έρθει στην Berlinale πολλές φορές και έχω πολλές αναμνήσεις από το φεστιβάλ. Πιστεύω ότι η πιο συγκινητική στιγμή μου εδώ ήταν πριν από 3 χρόνια, όταν παρουσιάσαμε στο διαγωνιστικό του 2015 την ταινία ‘45 Years’ και λάβαμε τα δύο βραβεία ερμηνειών (Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στη Rampling και Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Αντρικής Ερμηνείας για τον συμπρωταγωνιστή της Tom Courtenay). Πέρασα επίσης φανταστικά ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ το 2006»

Για το πώς προετοιμάζεται για έναν ρόλο

«Δεν θα έλεγα ότι έχω μια συγκεκριμένη τεχνική με την οποία προσεγγίζω τους ρόλους μου, έχω μάλλον μια ενστικτώδη αίσθηση για την ιστορία, τον χαρακτήρα που θα υποδυθώ και τον εκάστοτε σκηνοθέτη. Είναι κάπως σαν να με καλεί ο χαρακτήρας. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη μέθοδος, το σημαντικό είναι το να μπορέσω να γίνω ο χαρακτήρας. Τα στοιχεία του υπάρχουν ήδη μέσα μου, γιατί στην υποκριτική έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινα συναισθήματα, τα οποία αφήνω να αναδυθούν. Οι ηθοποιοί, όπως και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, έχουμε μέσα μας όλο το εύρος των συναισθημάτων και ο ηθοποιός απλά καλείται να τα εκφράσει με έναν τρόπο που να είναι πειστικός στον θεατή»

Για τις τηλεοπτικής σειρές

«Έχω ήδη συμμετάσχει στο ‘Dexter’ και το ‘Broadchurch’, ενώ ετοιμάζομαι να παίξω σε μια τρίτη σειρά, η οποία είναι δανέζικης παραγωγής. Μου αρέσουν οι σειρές, έχουν καλογραμμένες ιστορίες και χαρακτήρες, τους οποίους έχεις περισσότερο χρόνο να εξερευνήσεις. Η τηλεόραση έχει μια διαφορετική ενέργεια από τον κινηματογράφο»

Για το εάν έχει μετανιώσει για κάποια επιλογή της ή για κάτι που δεν έκανε στη μέχρι τώρα καριέρα της

«Στη ζωή σου δίνονται δύο επιλογές: το να μετανιώνεις για κάτι ή να όχι. Εγώ έχω επιλέξει να μην μετανιώνω. Για να επιβιώσουμε πρέπει πολλές φορές να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας πάνω σε τέτοιου είδους ζητήματα»

Για το πώς αισθάνεται για την Τιμητική Χρυσή Άρκτο

«Είμαι πολύ ευχαριστημένη, κυρίως επειδή έχω ήδη μια Αργυρή Άρκτο στο σπίτι και τις προάλλες με ρώτησε πότε θα της φέρω μια Χρυσή. Τώρα θα μπορούν να μπουν αντικρυστά η μία με την άλλη στο ίδιο κουτί. Με συγκινεί επίσης το ότι θα λάβω το βραβείο από τον Dieter Kosslick (Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ), με τον οποίο έχω συνεργαστεί αρκετές φορές και εκτιμώ πολύ»

Για τη σχέση της με τη φωτογραφία και την κινηματογραφική κάμερα

«Η φωτογραφία είναι ένας τρόπος έκφρασης και για μένα αποτελεί ένα μέσο που μου δίνει τη δυνατότητα να έχω τη δική μου φωνή, τη δική μου οπτική κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Άρχισα μάλιστα να φωτογραφίζω όταν είχα πλέον κουραστεί να με φωτογραφίζουν. Ξεκίνησε σαν παιχνίδι, αλλά εξελίχθηκε σε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Σχετικά με τον κινηματογραφικό φακό, παρότι δεν μου αρέσει να εκτίθεμαι ως άνθρωπος, ως ηθοποιός αυτό είναι κάτι απαραίτητο. Πρέπει να αγαπάς και να παραδίδεσαι στον φακό, διαφορετικά δεν θα μπορέσεις να δημιουργήσεις μέσω αυτού μια σύνδεση με το κινηματογραφικό κοινό»

Για τα κινήματα ισότητας μεταξύ των φύλων

«Όλα αυτά τα κινήματα είναι εξαιρετικά σημαντικά και επιτρέπουν να δημιουργούνται χώροι όπου οι άνθρωποι νιώθουν ασφαλείς. Πιστεύω ότι θα εξελιχθούν ακόμα περισσότερο στα επόμενα χρόνια»

Για τις διαφορές ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη

«Στις ΗΠΑ υπάρχουν μόνο δύο κινηματογραφικές βιομηχανίες: αυτή του Hollywood και αυτή του ανεξάρτητου σινεμά. Νιώθω πιο οικεία όταν συμμετέχω σε ευρωπαϊκές ταινίες, αλλά μου αρέσει πολύ να παίζω σε ταινίες που διαδραματίζονται στη Νέα Υόρκη, όπως το ‘Stardust Memories’ του Woody Allen. Η Νέα Υόρκη μου ταιριάζει περισσότερο, το Λος Άντζελες μου είναι λίγο ξένο»