Berlinale 19: "A Dog Called Money" - Κριτική

Σύνοψη: Ο Ιρλανδός φωτογράφος Seamus Murphy και η PJ Harvey επισκέφτηκαν μαζί το Αφγανιστάν, το Κόσσοβο και την Ουάσιγκτον. Η Harvey έψαχνε έμπνευση για τον επόμενο δίσκο της και ο Murphy ήθελε να αποτυπώσει τις ζωές των ανθρώπων σε αυτές τις τρεις περιοχές. Τα αποτελέσματα αυτής της πρωτότυπης συνεργασία ήταν το album της PJ Harvey «The Hope Six Demolition Project», που κυκλοφόρησε το 2016 και το ντοκιμαντέρ του Murphy με τίτλο «A Dog Called Money», το οποίο παρουσιάζει τη συμβίωσή τους και έκανε πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ του Βερολίνου.

ΣΧΕΤΙΚΑ"M – A City Hunts a Murderer": Ένας τρόμος που σιγοκαίει

Άποψη: Η PJ Harvey προφανώς δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Από το ντεμπούτο άλμπουμ της “Dry” του 1991 μέχρι και σήμερα, δεν έχει σταματήσει να πειραματίζεται μουσικά, θεματικά – ακόμα και εμφανισιακά – παραμένοντας πάντα με έναν μοναδικό τρόπο ο εαυτός της, αλλά αποτελώντας παράλληλα ένα μυστήριο για τους θαυμαστές της, καθώς σπανίως αποκαλύπτει οτιδήποτε για την προσωπική της ζωή.

Έτσι, περιμένει κανείς ότι ένα ντοκιμαντέρ με επίκεντρο την ίδια θα ήταν μάννα εξ ουρανού για τους διψασμένους για οποιαδήποτε πληροφορία θαυμαστές της, αλλά το «A Dog Called Money» δεν είναι αυτό το ντοκιμαντέρ! Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι πιστοί της PJ προσέλθουν θα απογοητευτούν, καθώς θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μέσα από την κάμερα του Seamus Murphy τις εμπειρίες που την οδήγησαν στην ηχογράφηση του τελευταίου μέχρι στιγμής άλμπουμ της. Το «The Hope Six Demolition Project» μπορεί να μην είναι το αγαπημένο του καταλόγου της για τους περισσότερους fans, όμως η ιδέα πίσω από αυτό είναι σίγουρα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και… ντοκιμαντερίστικη.

Σε όλη τη διάρκειά του, ο Murphy αντιπαραβάλλει υλικό από τα ταξίδια του με την Harvey σε Αφγανιστάν, Κόσσοβο και Ουάσιγκτον με σκηνές από την ηχογράφηση του δίσκου, η οποία πραγματοποιήθηκε σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο υπόγειο του Somerset House του Λονδίνου, το οποίο λειτουργούσε σαν art installation: το κοινό μπορούσε να παρακολουθήσει τη διαδικασία μέσα από ένα τζάμι διπλής όψεως. Συνεπώς, βλέπουμε διαρκώς την Harvey να μετατρέπεται από παρατηρητή όσων εκτυλίσσονται γύρω της σε αντικείμενο παρατήρησης. Τα πλάνα από τις δυο ρημαγμένες από τον πόλεμο πόλεις και από τις φτωχές συνοικίες αφροαμερικανών στην πρωτεύουσα-σύμβολο των ΗΠΑ συνοδεύεται από το voice over της, όπου διαβάζει όσα κατέγραφε στο τετράδιό της, ενώ στην ηχογράφηση παρακολουθούμε πώς οι εικόνες και οι λέξεις μετατρέπονται σε μουσική.

Το «A Dog Called Money» λειτουργεί περισσότερο σαν παράθυρο στην καθημερινότητα των ανθρώπων των χωρών που επισκέφτηκαν και στη διαδικασία ηχογράφησης ενός δίσκου, παρά ως δίοδος στον ψυχισμό της Harvey. Η κάμερα του Murphy δεν εστιάζει σε εκείνη και σε πολλές σκηνές το πλάνο σταδιακά ανοίγει για να την αποκαλύψει να παρατηρεί σιωπηλή όσα λαμβάνουν χώρα γύρω της. Ο συνδυασμός των κειμένων και της μουσικής με το υλικό του Murphy είναι σε πολλά σημεία συγκινητικός και αποτελεσματικός, ενώ το πολιτικό μήνυμα του εγχειρήματος είναι ξεκάθαρο.

Εάν λοιπόν κρίνουμε το «A Dog Called Money» ως μια αντιπολεμική κραυγή που προέκυψε από τη συνεργασία δύο εκλεκτών καλλιτεχνών, τότε μπορούμε να πούμε ότι πετυχαίνει το σκοπό του, ενώ η εμπλοκή της Harvey εγγυάται ότι θα το παρακολουθήσει μεγαλύτερη μερίδα του κοινού. Μην πείτε όμως ότι δεν σας προειδοποιήσαμε: αυτό δεν είναι ένα ντοκιμαντέρ ΓΙΑ την PJ Harvey!

7 / 10