Mary, Queen of Scots

Σύνοψη: Η Mary Stuart ήταν βασίλισσα της Σκωτίας, και η ξαδέρφη της, η βασίλισσα Ελισάβετ Ι, βασίλισσα της Αγγλίας, όταν ακόμα τα δύο βασίλεια δεν ήταν ενοποιημένα. Οι δύο γυναίκες θα προσπαθήσουν αφενός να επιβληθούν στον πατριαρχικό κόσμο του όψιμου 16ου αιώνα, αφετέρου να αντικρούσουν η μία την άλλη στον θρόνο, καθώς η Stuart θεωρεί ότι είναι η νόμιμη διάδοχος του αγγλικού θρόνου.

Άποψη: Μία ιστορία με δύο αντιμαχόμενες ισχυρές γυναίκες, με συνωμοσίες και προδοσίες εκατέρωθεν προκειμένου η μία να διατηρήσει, η άλλη να πάρει τον θρόνο, και οι υπόλοιποι να βρουν τις ισορροπίες, ανάλογα με τα συμφέροντα τους, με αποστασίες και επαναστάσεις, με δολοφονίες και εκτελέσεις, με περίπλοκα πολιτικά παιχνίδια, φαντάζει δύσκολο να γίνει βαρετή. Και όμως γίνεται.

Και η Mary Stuart και η βασίλισσα Ελισάβετ Ι έχουν απασχολήσει πολύ το σινεμά, λόγω της δυναμικής προσωπικότητάς τους και της έντονης δράσης τους, σε ένα σκηνικό αντιμαχόμενων συμφερόντων, και μάλιστα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Από το «Mary of Scotland» με την Katherine Hepburn και το «Mary Queen of Scotts» με την Vanessa Redgave, μέχρι την Ελισάβετ της Cate Blanchett και την σειρά «Reign», οι δύο γυναίκες κονταροχτυπήθηκαν στην μικρή και μεγάλη οθόνη. Με την ανάδυση εκ νέου του φεμινισμού, φαντάζει λογικό να ξαναβλέπουμε την ιστορία τους στον κινηματογράφο, με μία πιο φεμινιστική οπτική.

Η άπειρη στον κινηματογράφο και τηλεόραση σκηνοθέτιδα Josie Rourke που έχει σκηνοθετήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις, παίρνει το βιβλίο του ιστορικού John Guy και δημιουργεί μία σε μεγάλο βαθμό άνευρη, σίγουρα έκκεντρη ιστορία. Έκκεντρη διότι αφήνει εκτός του κέντρου της πλοκής σημαντικά γεγονότα που απλώς αναφέρονται ή υπονοούνται και εντάσσει άλλες λιγότερο ενδιαφέρουσες ιστορίες που δεν προωθούν τόσο πολύ την δράση. Η δράση άλλωστε είναι το βασικό που απουσιάζει από την ταινία, καθώς τα ψήγματα δράσης που υπάρχουν είναι φανερό πως είναι ενορχηστρωμένα από άνθρωπο που δεν ξέρει πώς να τα πλάσει. Και ενώ θα μπορούσε να βοηθήσει το σενάριο του Beau Willimon, σεναριογράφου του «Ides of March» και του «House of Cards», άρα γνώστη των πολιτικών συνωμοσιών και της μηχανορραφίας, αντιθέτως αφήνει ξεκρέμαστη την πρωτάρα σκηνοθέτιδα, καθώς ούτε αυτό έχει κάτι να προσφέρει στα όσα ήδη ξέρουμε. Αντιθέτως, μάλλον φέρνει σε αμηχανία τους θεατές με τις αμφιβόλου αλήθειας ιστορικές πληροφορίες που διοχετεύει, κάποιες εκ των οποίων κινούνται περισσότερο στην σφαίρα της φαντασίας είτε του σεναριογράφου, είτε του συγγραφέα του βιβλίου.

Αυτό που σώζει την ταινία είναι η φωτογραφία, που συχνά θυμίζει πίνακες της εποχής, αλλά κυρίως το πρωταγωνιστικό δίδυμο, οι Saoirse Ronan και Margot Robbie, που έχουν πολύ καλή χημεία, αν και ελάχιστα συνυπάρχουν στην ταινία. Και οι δύο είναι απολαυστικά καλές στον ρόλο τους, που δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι από τις προκατόχους των συγκεκριμένων ρόλων, καθώς αποδίδουν όλο το βάθος που χρειάζεται. Ο ρόλος της Ελισάβετ που υποδύεται η Robbie, είναι λιγότερο ανεπτυγμένος, στην προσπάθεια η ταινία να χωρέσει τόσα πολλά. Λόγω του ότι η Robbie έδωσε ρέστα σε αυτόν τον ρόλο, θα την θέλαμε λίγο παραπάνω. Ίσως αν στεκόταν είτε σε λιγότερα γεγονότα, είτε μόνο στην Mary, μιας και με αυτήν ασχολείται, θα ήταν καλύτερο, από το να εντάξει ένα τόσο καλά ερμηνευμένο ρόλο σε μια σχετικά μικρή διάρκεια, και χωρίς ουσιαστική δράση. Μία άστοχη στο σύνολο, καλή στα σημεία και στις ερμηνείες ταινία, που ενώ θα είχε ενδιαφέρον μια φεμινιστική πραγμάτευσή της, με τον τρόπο που έγινε έμοιαζε κάπως ανιστόρητη.