The little stranger

Σύνοψη: Τοποθετημένη στην Αγγλία του 1948, η ιστορία αφηγείται την προσπάθεια του γιατρού Φάραντεϊ να λύσει το μυστήριο μιας σκοτεινής δύναμης, η οποία έχει φέρει δυστυχία στους ενοίκους μιας πολυτελούς κατοικίας όπου κάποτε δούλευε η μητέρα του. Ο Φάραντεϊ θα ανακαλέσει στην μνήμη του όσες στιγμές πέρασε μικρός σε αυτό το σπίτι και θα γνωρίσει από κοντά την οικογένεια όπως και τα μυστικά που την βασανίζουν όλα αυτά τα χρόνια.

Άποψη: Φανερά διαφοροποιημένος από τις προηγούμενες δουλειές του, ο Ιρλανδός Λένι Έιμπραμσον του “The Room” και του “Frank” οργανώνει και πάλι ένα δυνατό καστ με καλές ερμηνείες σε μία ταινία που τοποθετείται μεταπολεμικά και συνδυάζει το ύφος του horror με τα στοιχεία του δράματος. Όμως το υβρίδιο του όσο και αν πετυχαίνει στα σημεία στερείται ξεκάθαρης κατεύθυνσης και συνεπώς ανάλογης έντασης.

Από το βιβλίο της Σάρα Ουότερς στην μεγάλη οθόνη, το “The Little Stranger” παραμένει ένα αίνιγμα. Η έννοια του πνεύματος είναι παρούσα σε όλη την διάρκεια της ταινίας –αυτό είναι άλλωστε και το μυστήριο. Στον σταθερό όμως ρυθμό που κρατάει ο Έιμπραμσον, που εν προκειμένω δεν λειτουργεί υπέρ του, το σενάριο της Λουσίντα Κόξον (υπεύθυνη για το “The Danish Girl”) περιεργάζεται περισσότερο το παρελθόν του γιατρού Φάραντεϊ (στον ρόλο ο Ντόμναλ Γκλίζον) και τις σκέψεις του για το “στοιχειωμένο” σπίτι παρά για το στοιχειό το ίδιο.

Σαφέστατα η επιλογή δεν είναι τυχαία. Στο σημείο αυτό είναι που το δράμα αλλάζει τα δεδομένα και πλησιάζει περισσότερο στην ανθρώπινη φύση και ψυχολογία για να υποδείξει τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού. Ο σκηνοθέτης βάζοντας τον Φάραντεϊ να αφηγείται την πορεία των γεγονότων μας φέρνει κοντά στον χαρακτήρα ώστε να κατανοήσουμε την δική του οπτική αλλά και για να δικαιολογήσουμε το παρόν βάσει του παρελθόντος του. Η μέθοδός του είναι σίγουρα αποδεκτή και σωστή αλλά ακόμα και με αυτούς τους υπαινιγμούς δεν κατορθώνει να μας τραβήξει την προσοχή και να ενδιαφερθούμε για την λυπητερή αυτή ιστορία.

Ωστόσο, το γεγονός ότι πρόκειται για μία καλοστημένη ταινία, άρτια δομημένη δεν αλλάζει. Ο Έιμπραμσον έδειξε για ακόμα μία φορά ότι κατέχει την σκηνοθεσία και τολμά να πειραματίζεται με τα είδη για να πει τις ιστορίες που τον εμπνέουν και φυσικά το να παραδεχτούμε ότι το “The Little Stranger” μας ενθουσίασε λιγότερο από τις υπόλοιπες δουλειές του δεν είναι αρνητικό.