The front runner

Σύνοψη: Ο Gary Hart είναι αμερικανός πολιτικός με το κόμμα των Δημοκρατικών, που το 1988 αποφασίζει να κατέβει στις εκλογές του κόμματος για να πάρει την ηγεσία και να κατέβει στις προεδρικές εκλογές. Και ενώ όλα ετοιμάζονται για την προεκλογική καμπάνια, ένα σκάνδαλο απιστιών του προς την γυναίκα του θα πυροδοτήσει απρόσμενες εξελίξεις, που θα του στερήσουν το γόητρο που απολάμβανε μέχρι τότε.

Άποψη: Ο Jason Reitman αφήνει στην άκρη ιστορίες ενηλικίωσης γυναικών, όπως στο «Juno», στο «Young Adult», ή στο φετινό «Tully», για να διηγηθεί μία πραγματική ιστορία από την αμερικανική πολιτική, σαν ένα ενδιαφέρον αλλά και εξαντλητικό σε πληροφορίες δημοσιογραφικό ρεπορτάζ. Βασισμένος στο βιβλίο «All the Truth Is Out: The Week Politics Went Tabloid» του Matt Bai, που συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη και τον Jay Carson, περιγράφει όλο το σκηνικό που δημιουργήθηκε το 1988, στην προεκλογική εκστρατεία του Gary Hart, ο οποίος να πούμε είναι ακόμα εν ζωή και συμμετείχε στην κυβέρνηση Ομπάμα. Ο Reitman κάνει τον δικό του «The Candidate», μία ταινία από την οποία είναι προφανές ότι έχει επηρεαστεί, όπως και από το στιλ του Robert Altman, με την πληθώρα ηρώων και την πυρετώδη κάμερα να τους ακολουθεί παντού. Στην ουσία πρωταγωνιστής δεν υπάρχει, όσο και αν ο Hugh Jackman είναι εξαιρετικός στον ρόλο του, μετρημένος, χωρίς εντάσεις και υπερβολές, αλλά με μία αφοπλιστική φυσικότητα, που ίσως τον οδηγήσει σε βραβεία για την πιο ώριμη ερμηνεία της καριέρας του.

Πρωταγωνιστής είναι η Αμερική του Ρίγκαν, κυρίως η πολιτική και ο τύπος της εποχής, με το φάντασμα του Trump να πλανιέται πάνω από την ταινία. Μία ιστορία για ένα πολιτικό που κατηγορείται για έλλειψη σεβασμού προς τις γυναίκες, λόγω των απιστιών του, μία δημοσιογράφος της Washington Post που μιλάει σαν να ξέρει το #MeToo λέγοντας ότι δεν μπορούμε να μην αποκαλύψουμε τις απόψεις του για τις γυναίκες καθώς θα κατέβει για πρόεδρος και η τελική του παραίτηση από την μάχη, λειτουργούν ως επιθυμία να συνέβαινε το ίδιο και με τον σημερινό πρόεδρο, με τις γνωστές μισογυνιστικές του απόψεις. Πέραν αυτού όμως ο Reitman καταφέρνει να στήσει μία γρήγορη σε ρυθμό ταινία, που δεν κάνει ποτέ κοιλιά, όσο και αν οι τόσες πληροφορίες (που ενδεχομένως ούτε οι Αμερικανοί να γνωρίζουν), φαντάζουν ως υπερβολικές. Ωστόσο, όπως κάνει πάντα ο σκηνοθέτης, ξέρει πώς να διασπά έναν δραματικό πυρήνα με εμβόλιμες ενέσεις χιούμορ. Έτσι και εδώ είναι μία πολιτική ταινία, με μπόλικη αίσθηση χιούμορ, που ξεκουράζει τον θεατή. Επιπλέον, ο εσωτερικός ρυθμός της, με την μία σεκάνς να δίνει πάσα στην επόμενη και την μία ομάδα ηρώων στην άλλη, δημιουργεί ένα πολύ σφιχτοδεμένο αποτέλεσμα. Ακόμα και αν δεν επικεντρώνεται σε κανένα ήρωα, ακόμα και σε εκείνους που τους υποδύονται γνωστοί ηθοποιοί, όπως η Vera Farmiga, ο J.K. Simmons, ο Alfred Molina, περνάει όλο το κλίμα της εποχής και της σχέσης πολιτικής και τύπου.

Αυτό όμως που φαντάζει περίεργο για μία ταινία που θέλει να μιλήσει στο σήμερα, είναι η επιλογή να παρουσιαστεί η ιστορία από την πλευρά του Hart, δείχνοντάς τον ως θύμα της 4ης εξουσίας που επεμβαίνει στην ζωή του, κάτι που θα έστεκε αν πράγματι δεν απατούσε διαρκώς την γυναίκα του. Μία ταινία πρέπει να έχει ενσυναίσθηση προς τον ήρωά της, ακόμα και αν έχει αρνητικές πτυχές, όχι όμως να τις λειαίνει. Παρ’ όλα αυτά είναι μία καλοκουρδισμένη ταινία, με πολύ δυνατό σενάριο, και μεστές ερμηνείες.