Marlina the Murderer in Four Acts

Σύνοψη: Η Marlina είναι μία χήρα, που πρόσφατα έχασε τον άνδρα της. Θα έρθει να την επισκεφθεί ένας μεσήλικας άνδρας, ο Marcus, μαζί με άλλους 6 άνδρες, με σκοπό να κλέψουν ό,τι υπάρχει στο σπίτι, αλλά και να βιάσουν την γυναίκα. Εκείνη θα σκοτώσει τον Marcus και κάποιους από τους υπόλοιπους, και θα προσπαθήσει να πάει στην αστυνομία για να καταγγείλει  το συμβάν. Μαζί με την ετοιμόγεννη φίλη της θα ξεκινήσει ένα road trip, έχοντας παρέα το κεφάλι του βιαστή.

Άποψη: Η Mouly Surya με την τρίτη της μεγάλου μήκους ταινία δημιούργησε ένα νέο είδος, το λεγόμενο «Satay Western», δηλαδή τον συνδυασμό των spaghetti western, και της ινδονησιακής κουλτούρας και τοπιογραφίας, ένα δηλαδή ινδονησιακό western, και μάλιστα φεμινιστικό, που αποτελεί την υποψηφιότητα της Ινδονησίας στα επερχόμενα Όσκαρ, για το βραβείο ξενόγλωσσης ταινίας. Έχοντας και στις δύο προηγούμενες ταινίες της («Fiksi», «What They Don't Talk About When They Talk About Love») στο επίκεντρο γυναικείους χαρακτήρες, έτσι και εδώ αντλεί έμπνευση από τις ταινίες western, όχι τόσο πολύ τις παραδοσιακές, τύπου Leone, αλλά περισσότερο τύπου Tarantino, και από τις ταινίες εκδίκησης, βάζοντας όμως στο κέντρο μία γυναίκα πρόθυμη να τα βάλει με οποιονδήποτε την εκμεταλλευτεί. Η Marlina σαν άλλη Ιουδίθ αποκεφαλίζει τον δικό της Ολοφέρνη, τον Marcus, και όπως η εβραία χήρα της Βίβλου που απέφυγε τον βιασμό χάρη στον αποκεφαλισμό, έτσι και εκείνη παίρνει το κεφάλι του και φεύγει, η Ιουδίθ για να το επιδείξει στους συμπατριώτες της, η Marlina για να το πάει στην αστυνομία. Στην συνέχεια ακολουθούν και κάποιες σουρεαλιστικές σκηνές, όπως το ακέφαλο σώμα του βιαστή, που της εμφανίζεται στο δρόμο, σαν θύμηση της πράξης της, μία σκηνή που θα βλέπαμε άνετα σε ταινία του Jodorowsky, βγάζοντας κάτι από το φαντασιακό μυστικισμό του Weerasethakul. Η ταινία γενικά θυμίζει Tarantino, όχι μόνο ως προς το είδος, αλλά και ως προς την ωμότητα και την γραφικότητα της βίας, και την διαίρεση του φιλμικού κειμένου σε τέσσερα κεφάλαια, την Ληστεία, το Ταξίδι, την Ομολογία και την Γέννηση. Το πρώτο και το τελευταίο κεφάλαιο είναι πιο κοντά στο είδος του western, ενώ τα δύο ενδιάμεσα περισσότερο μοιάζουν με revenge road-trip. Ωστόσο, διατηρείται μία υφολογική και αισθητική ομοιογένεια καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας, με έντονα χρώματα, ευρυγώνιες λήψεις, με μεγάλο βάθος πεδίου και πολύ γενικά πλάνα, όπως ξέρουμε από κλασικές αλλά και νεότερες ταινίες του είδους. Επίσης, το πολύ ταιριαστό μουσικό σκορ της ταινίας, από το ανεξάρτητο ροκ συγκρότημα Efek Rumah Kaca, συνειδητά παραπέμπει σε Ennio Moricone, σαν άλλη μία αναφορά στην πηγή έμπνευσης.

Αυτό που κατορθώνει η σκηνοθέτρια είναι  να πάρει μία απλή ιστορία, με τυποποιημένους ανθρώπους, ως είθισται στο western, δηλαδή ο καλός πρωταγωνιστής και οι κακοί με τους οποίους καλείται να τα βάλει, πολλές φορές κόντρα στον νόμο, και να το μεταλλάξει σε κάτι πολύ φρέσκο και σημερινό, αλλά και μέσα στην ινδονησιακή κουλτούρα. Αυτό όμως δεν θα πρέπει να τρομάξει κάποιον, ότι θα είναι κάτι πολύ εξωτικό ή περίεργο, διότι αισθητικά έχει ξεκάθαρα δυτική ματιά, σε σημείο που ίσως ως ταινία είναι πιο προσφιλής στο ευρωπαϊκό, από ότι στο ινδονησιακό κοινό. Η σκηνοθέτρια πειραματίζεται με τον φακό, κάτι που από την μία δείχνει την διάθεση της να διαφοροποιηθεί από το είδος, από την άλλη δεν δείχνει συγκεκριμένο σκηνοθετικό καταστάλαγμα, με τις σκηνές που παραπέμπουν στον γαλλικό ιμπρεσιονιστικό κινηματογράφο των 20s, να έχουν κάποιο ενδιαφέρον.