Η σιωπηλή επανάσταση

Σύνοψη: Στο Βερολίνο του 1956, ενώ έχει διχοτομηθεί σε ανατολικό και δυτικό, οι μαθητές ενός σχολείου του ανατολικού Βερολίνου πραγματοποιούν μία σιωπηλή επανάσταση. Έχουν ακούσει σε έναν δυτικό ραδιοφωνικό σταθμό ότι έγινε επανάσταση στην Ουγγαρία, προκειμένου να διώξουν την Ρωσία, την σοβιετική κατοχή, την οποία οι Ρώσοι την καταστέλλουν βιαίως. Ως ένδειξη τιμής στα θύματα της ουγγρικής επανάστασης μία ομάδα παιδιών κάνουν ενός λεπτού σιγή την ώρα του μαθήματος. Αυτό θα προκαλέσει την οργή της υπό σοβιετικό έλεγχο κυβέρνησης του ανατολικού Βερολίνου, με αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Άποψη: Βασισμένος στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Dietrich Garstka, ο Lars Kraume επιστρέφει στην Γερμανία της δεκαετίας του ΄50 και των τραυμάτων που έχει αφήσει στο παρόν, όπως και στην ταινία του «The People vs. Fritz Bauer», εκείνη την φορά εστιάζοντας στο ναζιστικό παρελθόν, ενώ τώρα στο σοβιετοκρατούμενο ανατολικό Βερολίνο. Η ιστορία επικεντρώνεται σε 4 παιδιά, τον Curt, έναν μαθητή που έχοντας δει στα επίκαιρα πριν την ταινία που παρακολουθούσε στο σινεμά, τα γεγονότα στην Ουγγαρία, ξεσηκώνει και τους υπόλοιπους σε αυτήν την σιωπηρή, αλλά τόσο αισθητή διαμαρτυρία. Τον Theo, που πείθεται να το κάνει, αν και στην συνέχεια θα προτιμούσε να πουν ότι διαμαρτυρήθηκαν για τον θάνατο ενός γνωστού ποδοσφαιριστή, κατά την ουγγρική επανάσταση. Τον Eric, που ως ένα βαθμό αναγκάζεται να το κάνει, καθώς δεν είναι πρόθυμος να θυσιάσει το μέλλον του και την Lena, το κορίτσι που θα υπερασπιστεί την επιλογή του Curt. Η ταινία πραγματεύεται με έναν πολύ ακαδημαϊκό, πεπαλαιωμένο τρόπο, μία ιστορία όχι πολύ γνωστή, αντιμετωπίζοντάς το πολύ συντηρητικά σκηνοθετικά, σαν να έχει βγει από μία άλλη δεκαετία.

Παρόλα αυτά καταφέρνει κάτι πολύ ενδιαφέρον σεναριακά. Πέραν του αναπλάσει πιστά το γερμανικό παρελθόν, που έχει αποτελέσει θέμα για τόσες γερμανικές ταινίες («Οι ζωές των άλλων», «Το κύμα»), σαν μία προσπάθεια των σύγχρονων Γερμανών να καταλάβουν τόσο τις απίστευτες θηριωδίες του Χίτλερ, όσο και όλα όσα επακολούθησαν με την διχοτόμηση της Γερμανίας, κατορθώνει να αναδημιουργήσει και την ψυχολογία της εποχής και προπαντός την διχοτόμηση των ίδιων των ηρώων. Παιδιά που αντιδρούν μεν, αλλά μετά σκέφτονται μήπως να το κουκουλώσουν και να μην το παρουσιάσουν ως πολιτική διαμαρτυρία. Γονείς που προσπαθούν να σώσουν τα παιδιά τους από την τιμωρία που θα τους επιβληθεί. Ιδίως η σχέση παιδιών-γονέων είναι το καλύτερο στοιχείο της ταινίας, μίας ταινίας που κατά τα άλλα δεν έχει κάτι πρωτότυπο, ή που δεν έχεις ξαναδεί.

Η σχέση όμως του παρελθόντος που στοιχειώνει το παρόν, και κατευθύνει το μέλλον, ένα παρελθόν που δεν μπορούν να αγνοήσουν ούτε οι γονείς, ούτε τα παιδιά, ούτε όμως οι σύγχρονοι Γερμανοί. Ο ένας πατέρας συμμετείχε σε μία εξέγερση το 1953, αλλά εν τέλει συμμορφώθηκε στο καθεστώς και τώρα προτείνει το ίδιο στον γιο του, ένας άλλος πατέρας που χαίρει κύρους ως πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου, αλλά όταν κέρδισαν οι Σοβιετικοί συνεργάστηκε μαζί τους, καταδίδοντας και οδηγώντας πολλούς στην κρεμάλα ως προδότες και ένας τρίτος πατέρας που κρεμάστηκε ως προδότης, και ενώ είναι απών, καθορίζει τις επιλογές του γιου του. Από αυτό το παρελθόν προσπαθούν όλοι να ξεφύγουν, και ενώ ώρες-ώρες γίνεται με έναν θεατρινίστικο μελοδραματισμό, παραπέμποντας σε ένα πολύ ξεπερασμένο από αφηγηματική πλευρά σινεμά, ωστόσο καταφέρνει να σε συγκινήσει, να σε εντάξει στην ιστορία και να κατανοήσεις τους ήρωες, είτε παίρνουν σωστές είτε λάθος αποφάσεις.