Here and now

Σύνοψη: Το “Blue Night” πρόκειται περισσότερο για έναν φόρο τιμής στο εμβληματικό “Cleo from 5 to 7” της Agnes Varda, παρά για μία επανερμήνευσή του γνωστού υπαρξιακού άγχους της ανθρώπινης φύσης: τον θάνατο. Η Vivienne (Sarah Jessica Parker) είναι μία Γάλλο-Αμερικανίδα τζάζ τραγουδίστρια που διαμένει στην Νέα Υόρκη. Με έναν καινούργιο δίσκο στα σκαριά και μία επικείμενη περιοδία, ο κόσμος της Vivienne σείεται, όταν η ίδια μαθαίνει πως πιθανώς πάσχει από γλοιοβλάστωμα (έναν επιθετικό κακοηθή εγκεφαλικό όγκο) και άν επιλέξει να αποζητήσει θεραπεία πρόκειται να ‘κερδίσει’ 14 μήνες ζωής. Η υπόλοιπη ταινία παρακολουθεί την Vivienne να περιφέρεται στην Νέα Υόρκη, σε μία σχεδόν κατατονική κατάσταση και γενικότερα να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τί ακριβώς της συμβαίνει. Όλα αυτά μέσα σε 24 ώρες μέχρι το επόμενο ραντεβού της στον γιατρό.

Άποψη: Ο Fabien Constant (“Mademoiselle C”) σκηνοθετεί πρώτη φορά μεγάλου μήκους ταινία που δεν είναι ντοκιμαντέρ. Εμφανώς έχει μία κλίση στον κόσμο της μόδας και σίγουρα λατρεύει την Parker αν κρίνουμε από το αρχικό (και τελικό) πλάνο της ταινίας όπου βλέπουμε τα όμορφα πράσινα μάτια της να ‘τρυπάνε’ την κάμερα. Το γεγονός πως ο Constant δεν συνεργάζεται συχνά με ηθοποιούς, σε συνδυασμό με το περιορισμένο εύρος της Parker, στερούν τον θεατή από οποιοδήποτε είδος συναισθηματικής οικειότητας. Εν μέρει είναι για αυτούς τους δύο λόγους που το σενάριο της Laura Eason (“House of Cards”) ίσως να αδικείται. Ο διευθυντής φωτογραφίας Javier Aguirresarobe (“The Others”, “The Sea Inside”, “The Road”) προσπαθεί με επιτυχία συχνά να υπογραμμίσει τον αποπροσανατολισμό της Vivienne ακόμα και στις πιο ήρεμες στιγμές της. Αν και ο Constant δεν έχει αποφασίσει το πώς η Vivienne θα επεξεργάζεται τα συναισθήματά της (θα τα κρατήσει βαθιά μέσα της ή θα είναι διάχυτα), η Parker καταφέρνει να κάνει κάτι στο ενδιάμεσο (αν και ορισμένες ιδιομορφίες στην τεχνική της μας μεταφέρουν πίσω στις ημέρες της ως Carrie Bradshaw στο Sex and the city). Τη μια στιγμή λέει σε όλους «είμαι καλά» ενώ την άλλη οι πράξεις της φαίνεται να πηγάζουν από μία βαθιά αγωνία. Στη συνάντησή της με την παλιά της φίλη Tessa (Renee Zellweger) φαίνεται να κρύβει καλά τα συναισθήματά της, αλλά όταν βρίσκεται με τον πρώην της και την κόρη τους, αυτοί φαίνεται να εισπράττουν πως κάτι συμβαίνει. Μια ανεξάρτητη γυναίκα, η οποία πρέπει να αντιμετωπίσει κάτι φοβερά δυσβάσταχτο μόνη της. Άραγε στο τέλος ποιόν θα διαλέξει για να σταθεί δίπλα της; Θα πεί ποτέ σε κάποιον τί της συμβαίνει; Η Parker μπορεί να μας το μεταδώσει αυτό το συναίσθημα, αφού πάντα υποδυόταν ανεξάρτητες γυναίκες.

Το “Blue Night” μας θυμίζει το “Cleo from 5 to 7,” όπου και εκεί μία γυναίκα (αν και πολύ νεότερη της Parker) έρχεται αντιμέτωπη με μία ιατρική διάγνωση. Η διαφορά είναι πως η Cleo (Corinne Marchand) θα θεραπευτεί μέσα σε δύο μήνες, ενώ η Vivienne (Parker) έχει 14 μήνες ζωής. Πέρα από τις διαφορές του σεναριού, εμείς πρέπει να σταθούμε σε κάτι πιο σημαντικό: το “Cleo from 5 to 7,” μία ταινία του 1962, ασχολείται όχι μόνο με τον θάνατο αλλά κυρίως με την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, αφού και στις δύο ταινίες και οι δύο γυναίκες συνειδητοποιούν την πιθανότητα του θανάτου, μία πιθανότητα που τόσοι πολλοί άνθρωποι την αναβάλουμε για μια αργότερη στιγμή. Δυστυχώς όμως, παραμένει μία αδύναμη πρόταση ως προς την υπαρξιακή φιλοσοφία, αφού τόσες είναι οι ταινίες που έχουν αναπαραστήσει ακόμα καλύτερα την απομόνωση του ανθρώπου από τον συνάνθρωπό του σε μία μεγαλόπολη, την μοναξιά της υπάρξης και του θανάτου, και την αλλοίωση του νοήματος της ζωής. Όσο και αν η Parker επιτυχαίνει να μας μεταφέρει ακριβώς αυτό, ο Constant στη σκηνοθεσία του αποτυχαίνει.