Θεσσαλονίκη 18: "Free guide to evil" - Κριτική

Σύνοψη: Συλλογικό έργο οχτώ ταινιών μικρού μήκους από οχτώ μεγάλους σκηνοθέτες οι οποίοι ξεδιπλώνουν ιστορίες και αστικούς μύθους του τόπου τους με κοινή βάση τον τρόμο του φανταστικού.

ΣΧΕΤΙΚΑΤο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πάει Κάννες

Άποψη: Οι αστικοί θρύλοι είναι ένα περίεργο θέμα που φέρνει διφορούμενες απόψεις ανά τον κόσμο. Κάποιοι λαοί τους έχουν εξοστρακίσει εντελώς, άλλοι πάλι τους πιστεύουν και τους φοβούνται μέχρι σήμερα. Μοιάζει παρωχημένο όμως το “Εγχειρίδιο Ανάγνωσης του Κακού” είναι πιο μοντέρνο απ’ ο,τι θα νόμιζε κανείς και αποτελεί μια εκ των ελαχίστων όπου ο φόβος μέσα σε μία ταινία παίρνει τόσες διαφορετικές μορφές, λόγω συχνής αλλαγής σκοπιάς και σκηνοθέτη.

Από οχτώ σκηνοθέτες ζητήθηκε η πιο τρομακτική εκδοχή του δικού τους μύθου που τους άφηνε άγρυπνους τα βράδια και λίγοι ήταν αυτοί που δεν απέδωσαν ικανοποιητικά στο project. Αν εξαιρέσουμε την αστεία Αμερικάνικη συνεισφορά όπως επίσης και την μπερδεμένη Πολωνική, οι μάστερ του είδους έδωσαν δυνατές ιστορίες μέσα σε μόνο είκοσι λεπτά αφιερωμένα για την καθεμία. Η φεστιβαλική έκδοση του τρόμου για φέτος ήταν δαιμόνια και πραγματικά πρωτότυπη για το είδος, ακόμα και με τα jumpscares που έκοβαν την ανάσα.

Γιάννης Βεσλεμές

Ο δικός μας Γιάννης Βεσλεμές βρέθηκε στο Φεστιβάλ με το δικό του μικρό segment για το “Εγχειρίδιο Ανάγνωσης του Κακού”, μόλις τέσσερα χρόνια μετά την συμμετοχή του με την ταινία του “Νορβηγία”. Το ενδιαφέρον του Βεσλεμέ εδώ στρέφεται στην παράδοση και συγκεκριμένα στον μύθο του καλικάντζαρου που αναβιώνει κάθε χρόνο σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, κυρίως στον Βορρά, με πρωταγωνιστή τον Βαγγέλη Μουρίκη. Στην ιστορία μπλέκεται ο Πανάγας ο Παγάνος, ένας άντρας που συνηθίζει να τιμά τον μύθο με τους υπόλοιπους μασκαρεμένους για να τρομάξουν το κακό, μέχρι που ένας καλικάντζαρος έρχεται να ταράξει την παρέα. Ο Βεσλεμές παίζει με φωτισμούς και την Κάτω Γη και χρησιμοποιεί την ελευθερία του λόγου που έδωσε η παραγωγή για να εμφυσήσει την αίσθηση του καταραμένου στους πρωταγωνιστές του. Η παράλληλη αφήγηση βοηθάει πολύ στην ένταση και στο μυστήριο μιας ιστορίας από τα παλιά που είναι κακοτυχία ακόμα και η εξιστόρηση της. Ο καταλληλότερος Έλληνας σκηνοθέτης που θα μπορούσε να συνεισφέρει σε αυτήν την ταινία και να αποδώσει επιτυχώς την προσωπική του μορφή στον τρόμο χωρίς να μοιάζει με παλιομοδίτική καλτ δημιουργία. Μία εναλλακτική πρόταση από το Φεστιβάλ που αξίζει να δείτε.

6 / 10