The miseducation of Cameron Post

Σύνοψη: Όταν το αγόρι της Cameron Post την πιάνει ένα βράδυ να κάνει σεξ με μία κοπέλα στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου, τότε οι θείοι της που έχουν την κηδεμονία μετά τον θάνατο των γονιών της, την στέλνουν στην «Υπόθεση Θεού», ένα χριστιανικό κέντρο θεραπείας για ομοφυλόφιλους εφήβους, ώστε με ειδικές μεθόδους και πειθαρχία να μπει στον «σωστό» δρόμο.

Άποψη: Ο John Hughes ήταν ο μετρ των coming of age κωμωδιών και dramedies, και η Desiree Akhavan («Appropriate Behavior») φαίνεται να έχει διδαχθεί πολλά από το σινεμά του, καθώς το «The Miseducation of Cameron Post» τοποθετημένο στα 90s (μιας και είναι της μόδας οι αναφορές στις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα), ως μία ρετρό και ανέμελη σχετικά εποχή, πατάει πάνω στο σινεμά του Hughes, φέρνοντάς το όμως στα σημερινά θέματα και σε σύγχρονους προβληματισμούς. Μπορεί η ταινία να τοποθετείται την δεκαετία του 1990, με μία εξαιρετική επαναφορά της ατμόσφαιρας της εποχής -τόσο επιτυχημένης που πράγματι θα μπορούσε να είναι ταινία εκείνης της δεκαετίας- και να περιστρέφεται γύρω από ένα κέντρο απεξάρτησης από την ομοφυλοφιλία, μέσα στα πλαίσια ενός θρησκόληπτου περιβάλλοντος, ωστόσο μέσα από αυτό εκφράζονται καίρια θέματα του σήμερα. Τι θα πει διαφορετικότητα, πώς την εκλαμβάνει ο καθένας, γιατί οι θρησκείες αποτελούν εμπόδιο στην ευτυχία του ανθρώπου και φυσικά το βασικότερο κάθε εφηβικής κωμωδίας ή δράματος, πώς ο έφηβος αντιλαμβάνεται την σεξουαλικότητά του και πόσο δύσκολο είναι για τον καθέναν να εγγράφεται η προσωπικότητά του στα πλαίσια συγκεκριμένης ταμπέλας.

Τα 90s έχουν επιστρέψει για τα καλά στην τηλεόραση («Everything Sucks») και στον κινηματογράφο («Hot Summer Nights»), αλλά και ευρύτερα στην ποπ κουλτούρα, με την Akhavan, βασιζόμενη στο βιβλίο της Emily M. Danforh του 2012, να μην εκμεταλλεύεται απλώς εξωτερικά γνωρίσματα της δεκαετίας, προκαλώντας νοσταλγία, αλλά χτίζοντάς το σιγά-σιγά. Η Chloe Grace Moretz («Kick-Ass») είναι πιο ώριμη ερμηνευτικά, και αναδεικνύεται σε πολύ καλή πρωταγωνίστρια, έχοντας φυσικότητα στο παίξιμό της, και αναδεικνύοντας όλο τον ψυχισμό της ηρωίδας της, και όλο το μπέρδεμα που νιώθει μέσα της, το οποίο αποτυπώνεται μοναδικά στο πρόσωπό της. Το ότι είναι σκηνοθετημένο και γραμμένο από γυναίκα βοηθάει στο να χτίσει μία απόλυτα ρεαλιστική ομοφυλόφιλη κοπέλα, και πολύ φυσικές σκηνές σεξ, που δεν χρησιμοποιούνται προς τέρψιν του ανδρικού βλέμματος, ούτε επικρατεί ένας διάχυτος σεξουαλισμός, αλλά μία κοπέλα που απλώς προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό της και έπειτα να ζήσει αυτό που θέλει. Η σκηνοθέτρια επηρεασμένη από προσωπική της εμπειρία όταν είχε πάει σε κέντρο απεξάρτησης για διατροφική διαταραχή, καταφέρνει να χτίσει πολύ καλά το κομμάτι του κέντρου θεραπείας και πώς μέσα σε ένα κλειστό κέντρο θα δημιουργηθούν δεσμοί μεταξύ των εφήβων που θα τους οδηγήσουν στην αυτοσυνειδησία και αυτοδιαχείριση αυτού που είναι. Υπάρχει μία εξισορροπημένη ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και στο χιούμορ, χωρίς να απουσιάζει η ελαφρότητα και τα κάπως μελό στοιχεία που είθισται να συναντάμε σε ταινίες του είδους.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένα αντίστοιχο «Call Me By Your Name» για την γυναικεία ομοφυλοφιλία, αλλά χωρίς ποτέ να γίνεται τόσο μελό και άρλεκιν, όσο η ταινία του Guadagnino, αλλά και χωρίς να κατορθώνει να δημιουργήσει κάποια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ των ηρώων, μένοντας κυρίως στην κεντρική ηρωίδα και αφήνοντας τους υπόλοιπους ως καθαρά δευτερεύοντες.