Είδαμε το νέο φιλμ του Ζαν Λικ Γκοντάρ

O Jean Luc Godard είναι διάσημος για τον συνεχή πειραματισμό του με την κινηματογραφική φόρμα και γλώσσα, αλλά με το «Βιβλίο των Εικόνων», και ενώ σε δύο μήνες κλείνει τα 88, πειραματίζεται περισσότερο από ποτέ, και αποκτάει την ίδια επιθετικότητα που είχε 50 χρόνια πριν στον Μάη του 68. Ο Γαλλοελβετός σκηνοθέτης είναι συνώνυμο του πρωτοποριακού και πειραματικού σινεμά, καθώς την καριέρα του ως σκηνοθέτης την ξεκίνησε το 1960, ως πρωτεργάτης της Nouvelle Vague, προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί από το κλασικό γαλλικό σινεμά που μέσα από τα Cahiers du Cinema στηλίτευε ως κριτικός. Δημιούργησε μία νέα οπτική του τι θα πει αφήγηση, διαρρηγνύοντας την κατεστημένη κινηματογραφική γλώσσα. Μέχρι που έγινε ο ίδιος κατεστημένο, οπότε διαφοροποιήθηκε, αρχικά με την ομάδα Dziga Vertov, κάνοντας ένα ξεκάθαρα πολιτικοποιημένο σινεμά, για να φθάσει από τα 90s μέχρι σήμερα σε ένα δοκιμιακό σινεμά, που δεν διασπά απλώς την αφήγηση, αλλά την απαρνείται, όπως στο «Eloge d’ Amour», «Notre Musique», «Film Socialisme».

ΣΧΕΤΙΚΑ12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου: Τα βραβεία

Στο «Βιβλίο των εικόνων» ο Godard αφήνει πίσω κάθε ίχνος υποτυπώδους αφήγησης. Κάνει μία ταινία με σχεδόν καμία σκηνή δική του, καθώς πρόκειται για συρραφή σκηνών και εικόνων από άλλες ταινίες (βλέπουμε Χίτσκοκ, Θόδωρο Αγγελόπουλο, Νίκολας Ρέι, Παζολίνι, Φελίνι, Μιζογκούτσι κ.α.), από δελτία ειδήσεων και βίντεο που δείχνουν πραγματικά στιγμιότυπα από διάφορα μέρη του κόσμου, εικόνες έργων τέχνης, φιλοτεχνώντας ένα βιβλίο εικόνων, ανένταχτο σε οποιοδήποτε κινηματογραφικό είδος, αφού είναι μία δοκιμιακή ταινία που θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και ντοκιμαντέρ. Παρακολουθούμε ήδη γνωστές εικόνες που πλαισιώνονται από το  voice over του ίδιου του σκηνοθέτη, ο οποίος τοποθετείται για πολιτικοκοινωνικά ζητήματα, πετάγοντας ανά στιγμές διάφορα τσιτάτα, όπως «Προσωπικά θα είμαι πάντα με τους βομβιστές». Επαναπροσδιορίζει το τι θα πει δημιουργός, με μία ταινία χωρίς δικό του υλικό, καθιστώντας το ένα κινηματογραφικό παράλληλο αυτού που είχε κάνει ο εικαστικός Robert Rauschenberg, δίνοντας ένα χαρτί με την υπογραφή του ως έργο τέχνης. Μία απόλυτα μεταμοντέρνα ταινία, και στην βάση της πολιτική. Ο Godard είναι πιο επιθετικός από οποιαδήποτε άλλη ταινία της όψιμης φάσης του, προτείνοντας την επανάσταση ως μέσο επίλυσης της δυτικής καταπίεσης στην Μέση Ανατολή. Αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίες, σχετικά με τις αραβικές χώρες και τον δυτικό ιμπεριαλισμό, επιτιθέμενος στις δυτικές κυβερνήσεις και οραματιζόμενος μία αραβική ειρήνη και ηρεμία.

Η ταινία είναι στην πραγματικότητα ένα έργο τέχνης που θα μπορούσαμε να δούμε ως εγκατάσταση σε γκαλερί ή μουσείο, παρά ταινία με την συμβατική έννοια. Η φωτογραφία του μόνιμου συνεργάτη του τα τελευταία χρόνια, Fabrice Aragno, είναι εντυπωσιακή στο πώς αλλοιώνει τα χρώματα, αποδεικνύοντας πόσο κομβικό ρόλο παίζει η εικόνα και το χρώμα. Άλλωστε, γι αυτό ο σκηνοθέτης εξακολουθεί να είναι επίκαιρος παρά την ηλικία του, διότι τοποθετείται για την παντοκρατορία της εικόνας, την νέα εικονολατρία στην οποία είμαστε όλοι συμμέτοχοι. Από την άλλη, έχει ένα αρκετά κακό μοντάζ, που αποσυντονίζει τον θεατή και τον  πετάει συνεχώς εκτός της ταινίας, δυσχεραίνοντας την όλη εμπειρία, και επίσης μπορεί να ζούμε στην εποχή της εικόνας, αλλά και η ταινία του είναι τόσο υπερπλήρης από εικόνες, που αναγκαστικά δεν μπορείς να  καταλάβεις όλα όσα θέλει να πει. Μία ταινία ενός δημιουργού που δεν χορταίνεις να τον ακούς, παραμένοντας σε μία επαναστατική ουτοπία, σαν παιδί που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, αλλά που πλέον δεν μπορείς και να τον καταλάβεις απόλυτα, δείχνοντας ίσως και μια δική του αδιαφορία για το κοινό.