Peppermint

Σύνοψη: Πριν 5 χρόνια η Riley North είδε να σκοτώνονται ο άνδρας της και η κόρη της από τα πυρά εμπόρων ναρκωτικών, με τους οποίους είχε πάρε-δώσε ο άνδρας της. Σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα ανθρώπινο όπλο, έτοιμο να σκοτώσει τόσο αυτούς που το έκαναν, όσο και τους δικαστές και δικηγόρους που στην δίκη που έγινε τους αθώωσαν.

Άποψη: Οι revenge movies, οι ιστορίες εκδίκησης, ξεκινούν εντονότερα από την δεκαετία του ΄70 και μετά, με άνδρες πρωταγωνιστές που είναι πρόθυμοι να παραβούν τον νόμο και κάθε ηθική προκειμένου να σκοτώσουν όποιον τους έκανε κακό, και κυρίως στην γυναίκα και στα παιδιά τους, ως οι υπερασπιστές της οικογένειας (βλ. «Death Wish»). Ο Tarantino έκανε ένα ρηξικέλευθο βήμα, βάζοντας την Νύφη στο «Kill Bill» να παίρνει το αίμα της πίσω, αλλάζοντας τις συμβάσεις του είδους, συμπλέκοντας τες με τις ασιατικές ταινίες δράσης. Στην μετά Weinstein εποχή, οι γυναικείοι ρόλοι έχουν βγει παγανιά να ξεπαστρέψουν οποιονδήποτε τις πείραξε, σε μία άλλοτε φεμινιστική, άλλοτε ψευδοφεμινιστική λογική, όπως στο πρόσφατο φαλλοκρατικής αισθητικής –αν και σκηνοθετημένο από γυναίκα- «Revenge». Το «Peppermint» του Pierre Morel («Taken», «The Gunman») κάνει μία εύστοχη αντιμετάθεση ρόλων και φύλων, την οποία ωστόσο έχουμε ήδη δει και στο «In the Fade» του Fatih Akin, με τον άνδρα και το παιδί να σκοτώνονται και την μητέρα να αναλαμβάνει το ρόλο του υπερασπιστή της οικογένειας, που αφού δεν βρίσκει λύτρωση από το δικαστήριο, παίρνει τον νόμο στα χέρια της, όπως θα έκανε κάποτε ο Charles Bronson ή ο Clint Eastwood. Επειδή όμως απλώς η έμφυλη διαφοροποίηση δεν αρκεί για να κάνει την ταινία πρωτότυπη, όσο και αν το πιστεύουν στο Hollywood με τους θηλυκούς «Ghostbusters» ή το «Oceans 8», έτσι και το «Peppermint» ακολουθεί πιστά την πεπατημένη, με σκηνές να έχουν βγει από αντίστοιχες ταινίες των 70s και 80s, και άλλες να θυμίζουν το «Revenge» (όπως η σκηνή του τέλους στο σπίτι). Σε αντίθεση με αυτήν την ταινία που περισσότερο δημιουργεί μία ανδρική φετιχιστική φαντασίωση, παρά μία δυναμική ηρωίδα, το «Peppermint» αδιαφορεί να δώσει σεξουαλική διάσταση στην Riley North, και ευτυχώς δεν αρχίζει να πλάθεται κάποιο love story, μένοντας η ταινία πιστή στο στόχο της.

Μόνο που η επιλογή της Jennifer Garner δεν είναι και η πλέον εύστοχη, με την ηθοποιό να προσπαθεί να πείσει ως η πληγωμένη και εκνευρισμένη μάνα, αλλά εν τέλει είναι κατώτερη των περιστάσεων. Το σενάριο του Chad St. John πατάει πάνω σε όλα τα κλισέ του είδους, δημιουργώντας μία γραμμική και επιδερμική ιστορία, με μία ηρωίδα-Υπεράνθρωπο, που ως είθισται, δεν παθαίνει τίποτα όσο και να την πυροβολούν, ενώ οι «κακοί» της υπόθεσης πεθαίνουν με ένα γύρισμα του χεριού. Βασίζεται πολύ πάνω στο δίπολο Καλού-Κακού, τοποθετώντας ξεκάθαρα τους ήρωες στην μία ή στην άλλη πλευρά, χωρίς προσπάθεια να αναδειχθεί η διφορούμενη φύση του ανθρώπου, στην οποία το αιώνιο αυτό δίπολο συνυπάρχει. Ακόμα και μία ανατροπή στο τέλος, ενός ανθρώπου που δεν είναι στην πλευρά που νομίζαμε, είναι επίσης μία από τις συμβάσεις, που πλέον έχουν πάψει να αποτελούν ανατροπή.