Hold the dark

Σύνοψη: Ένας ειδικός ερευνητής πάνω στους λύκους ταξιδεύει στην παγωμένη Αλάσκα για να βοηθήσει μία νεαρή μητέρα να βρει την αγέλη των λύκων που κατασπάραξαν τον γιο της. Ένα περίεργο και επικίνδυνο δέσιμο αναπτύσσεται μεταξύ τους και τα πράγματα παίρνουν μία αναπάντεχα φρικτή τροπή, όταν ο σύζυγός επιστρέφει από το Ιράκ και μαθαίνει για τον χαμό του παιδιού του.

Άποψη: Ο Τζέρεμι Σολνιέ επιβεβαιώνει και με το νέο του φιλμ ότι το εξαιρετικό προ πενταετίας Blue Ruin ήταν μια έκλαμψη που δεν μπορεί ξανά να πλησιάσει, συμπέρασμα που ενισχύεται μετά και το κακό «Green Room» του 2015 (το Murder Party που σκηνοθέτησε το 2007 σε ηλικία 31 ετών, δεν το έχω δει).

Εδώ προσπαθεί να στήσει μια σκοτεινή και μελαγχολική ταινία εκδίκησης (αλλά και επιβίωσης), με αρκετές σπλάτερ στιγμές τρόμου που όμως ποτέ δεν αφομοιώνονται στην εξέλιξη της ιστορίας και αποτελούν κινήσεις εντυπωσιασμού, αφού δεν αρκούν για να σκιαγραφήσουν το προφίλ των ηρώων του (οι ερμηνείες πάντως της πρωταγωνιστικής τριάδας είναι αξιόλογες).

Το σενάριο είναι αλλοπρόσαλλο και διόλου λειτουργικό, πολλά εννοούνται και ελάχιστα επεξηγούνται επαρκώς, διάφορες αλληγορίες για την σχέση ανθρώπου και φύσης μπορούν να γίνουν κατανοητές και από μαθητές δημοτικού, συνεχόμενες κουραστικές ενδοσκοπήσεις των ηρώων του που προκαλούν το χασμουρητό, μια εξωφρενική σε διάρκεια και σε σύλληψη σκηνή ανταλλαγής πυροβολισμών στην μέση του φιλμ που αντικατοπτρίζει αυτή ακριβώς την υπερβολή και την μεγαλομανία του δημιουργού της που τελικά αυτοαναιρείται μέσα από τους συμβολισμούς που θέλει να αναδείξει.

Η ταινία σταδιακά υποκύπτει στην χαιρέκακη αυτοϊκανοποίηση του δημιουργού της, οι ρυθμοί της καταλήγουν εξουθενωτικοί διαλύοντας κάθε προσδοκία ότι όλο αυτό το ατμοσφαιρικό τίποτα θα καταλήξει κάπου, διότι έρχεται και το απαράδεκτο τέλος να κλείσει το μάτι στο αριστουργματικό «Bone Tomahawk» του Κρεγκ Ζάλερ και κάπου εκεί αναθεματίζεις την ώρα και την στιγμή που σπατάλησες δύο ώρες από την ζωή σου...