Νύχτες 18: "Nuestro Tiempo" - Κριτική

Σύνοψη: Ο Juan είναι ένας μεσήλικας ποιητής, που ζει κάπου στο Μεξικό μαζί με την οικογένειά του, έχοντας ένα ράντζο, το οποίο διαχειρίζεται η σύζυγός του, η Esther. Στο ράντζο εκτρέφουν ταύρους, με σκοπό να πάνε σε ταυρομαχίες. Η μεγαλύτερη όμως μάχη είναι ανάμεσα στους δύο συντρόφους, διότι ενώ ο Juan θέλει να δείχνει ότι είναι ανοιχτόμυαλος, όταν η Esther πάει στην πόλη του Μεξικό και αποκτήσει κοντινή επαφή με τον Phil, τότε η ζήλεια θα κλονίσει την σχέση τους.

ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 18: Οι καλύτερες φωτό

Άποψη: Ο σπουδαίος Μεξικανός σκηνοθέτης Carlos Reygadas έχει παραδώσει μερικά αριστουργηματικά φιλμ του σύγχρονου καλλιτεχνικού κινηματόγραφου. Ένας auteur με όλη την σημασία και την βαρύτητα της λέξης, με το δικό του στιλ, τις δικές του εμμονές, τις προσωπικές του αναζητήσεις. Και άλλες φορές έχει αντλήσει στοιχεία από την ζωή του, όπως στην προηγούμενη ταινία του «Post Tenebras Lux», αλλά αυτή την φορά κάνει μία ξεκάθαρα αυτοαναφορική ταινία, με τον ίδιο, την γυναίκα του και τα παιδιά του να αναλαμβάνουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, που προφανώς μοιάζουν με τους ίδιους, ή τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό. Ο Juan είναι ένας καλλιτέχνης -μπορεί όχι σκηνοθέτης, αλλά ποιητής- που παίρνει βραβεία, αλλά έχει επιλέξει την απομόνωση σε μία περιοχή έξω από το κέντρο της πόλης του Μεξικό, ζώντας ήρεμα με την γυναίκα του και τα τρία παιδιά του. Ο σκηνοθέτης επιλέγει αυτήν την φορά μία ρεαλιστική γλώσσα, σχεδόν νατουραλιστική, ψευδοντοκιματερίστικης λογικής, σε σχέση με τις έντονα φιλοσοφικές και ελλειπτικές προηγούμενες ταινίες του. Κρατάει στον πυρήνα τα όσα τον απασχολούσαν πάντοτε ως υπαρξιστή δημιουργό: η φύση του ανθρώπου, οι σχέσεις των ανθρώπων και κυρίως οι ερωτικές σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, καθώς και οι έννοιες της αρρενωπότητας και θηλυκότητας, οι κοινωνικοί ρόλοι που έχουν ανατεθεί στον άνδρα και την γυναίκα. Αυτήν την φορά όμως διαφοροποιείται στο τρόπο με τον οποίον τα εξερευνά, δημιουργώντας ένα πιο πλούσιο σενάριο, με περισσότερους διαλόγους, αλλά και voice over που πολλές φορές ξενίζει σε σχέση με το πώς είχαμε μάθει τον Reygadas. Φαίνεται σαν να έχει πάθει και ο ίδιος κρίση μέσης ηλικίας, όπως ο ήρωάς του, και αναζητάει εκ νέου τον εαυτό του, και έτσι θέλησε στο «Nuestro Tiempo» («Our Time») να είναι απόλυτα σαφής και επεξηγηματικός στα όσα επιδιώκει να πει, πολλές φορές χωρίς λόγο.

Έτσι, καταλήγει να κάνει μία αδικαιολόγητα πολύ μεγάλης διάρκειας ταινία (173 λεπτά!), με πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες, εξαιρετική σκηνοθεσία και μαγευτική φωτογραφία από τον Diego Garcia, τα οποία όμως πλατιάζουν σε ένα τρίωρο αποτέλεσμα και ένα μοντάζ (από τον ίδιο τον σκηνοθέτη) όχι πάντοτε εύστοχο, με αρκετές αχρείαστες σκηνές ή ανούσια συμπεριλαμβανόμενες άσχετες εικόνες. Μέσα από το τρίο που δημιουργείται ανάμεσα στον σκηνοθέτη, την γυναίκα του και μοντέρ του στις προηγούμενες ταινίες του, και τον Phil Burgers, αναλύει και προσπαθεί να κατανοήσει την φύση των σχέσεων, με απόλυτη ειλικρίνεια και αυτοκριτική. Τόσο ο ίδιος όσο και η γυναίκα του, ως μη επαγγελματίες ηθοποιοί, τα καταφέρνουν πολύ καλά, δίνοντας μία αμεσότητα, φρεσκάδα, και ένα νεορεαλιστικό στοιχείο ενδεδυμένο με ένα φιλοσοφικό και φυσιολατρικό σκηνοθετικό περιτύλιγμα. Τα μεγάλα πλάνα στην φύση, και η ενδοσκοπική ματιά στους ήρωες είναι πάλι παρόντα, αλλά στην προσπάθειά του να φθάσει πιο κοντά στον εαυτό του, απομακρύνθηκε σε κάποια σημεία από το στιλ του, υιοθετώντας άλλα που δεν ταιριάζουν στον προβληματισμό των ταινιών του.

Bαθμολογία: 5,5 / 10