BlacKkKlansman

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 70, σε μια περίοδο έντονης κοινωνικής αναταραχής στην Αμερική, καθώς η μάχη για τα κοινωνικά δικαιώματα και οι φυλετικές διακρίσεις κορυφώνονται. Ο Ρον Στάλγουόρθ (Τζον Ντέιβιντ Γουόσινγκτον) γίνεται ο πρώτος Αφροαμερικάνος ντετέκτιβ στο αστυνομικό τμήμα του Κολοράντο Σπρινγκς, όμως η άφιξή του αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό και εχθρικότητα από τους λευκούς συναδέλφους του. Η φήμη του νεόκοπου ντετέκτιβ στους αστυνομικούς κύκλους ήταν καλή, χάρη στην πετυχημένη παρακολούθησή του στις συναντήσεις της οργάνωσης των Μαύρων Πανθήρων. Αυτή την φορά αναλαμβάνει μια δύσκολη αποστολή που ακόμα και σήμερα φαντάζει αδιανόητη: να παρεισφρήσει στην ρατσιστική οργάνωση της Κου Κλουξ Κλαν.

Παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως λευκό ρατσιστή και εξτρεμιστή, ο Σταλγουόρθ επικοινωνεί τηλεφωνικά με την λευκή οργάνωση και σύντομα κερδίζει τον σεβασμό της. Η παράδοξη αυτή αστυνομική έρευνα, περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, όταν ο συνάδελφος του Σταλγουόρθ, ο Φλιπ Ζίμερμαν (Άνταμ Ντράιβερ), υποδύεται διά ζώσης τον Σταλγουόρθ στις συναντήσεις του με την ρατσιστική οργάνωση, ώστε να αποσπάσει περισσότερες πληροφορίες γύρω από την επικείμηενη δολοφονική ενέργεια που σχεδιάζουν. Ο Σταλγουόρθ και ο Ζίμερμαν με αυτό τον τρόπο θα συνεργαστούν σαν αστυνομικό ντουέτο, με σκοπό να καταστρέψουν εκ των έσω την οργάνωση της Κου Κλουξ Κλαν.

Επιτέλους ο Σπάικ Λι επιστρέφει ανανεωμένος και εμπνευσμένος με το BlacKkKlansman δίνει φλόγα στην σπινθήρα που που είχε ανάψει πριν τρία χρόνια στην Berlinale με το συμπαθές Chi-Raq. Γιατί αγαπάμε το πάθος, την ορμή, την ακτιβιστική του εξτραβαγκάνζα, την ατελείωτη διάθεσή του να κριτικάρει, να κατηγορήσει, να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα προς την αφροαμερικανική κοινότητα, έστω και αν αρκετές φορές παρεκκλίνει προς το υπερβολικό και το γραφικό. 

Και είναι αυτή η δεδομένη πληθωρικότητά του που μας κάνει πάντα να περιμένουμε τη νέα δουλειά του, να συγχωρούμε ατοπήματα (ΕΚΤΟΣ από το απαράδεκτο remake στο Oldboy του Παρκ Τσαν Γουκ), να αφουγκραζόμαστε την ορμή του. 

Στην Παρείσφρηση που βασίζεται σε αληθινή ιστορία την οποία δυσκολεύεσαι να πιστέψεις στην ολότητά της, στήνει ένα θρίλερ με αγωνία και ανατροπές, αλλά και άφθονες πινελιές black (duh) χιούμορ τονίζοντας το στοιχείο της φάρσας με το οποίο φλερτάρει συνεχώς η ιστορία.

Ο Σπάικ Λι εχει διαλέξει σωστά το κεντρικό δίδυμο των πρωταγωνιστών του, με τον Άνταμ Ντράιβερ πραγματικά καλό και τον γιο του Ντένζελ Ουάσινγκτον, Τζον Ντέιβιντ, ικανοποιητικό δίχως να λάμπει όπως ο πατέρας του, ενώ έχει στήσει και αξιοπρόσεκτους δεύτερους ρόλους με ζουμί, όμως όσο εξελίσσεται η ταινία δείχνει κάπως σαν να επαναπαύεται στην σιγουριά που του παρέχει το υλικό του και δεν αποφεύγει τους πειρασμούς από αντιρατσιστικές κορώνες και υπερβολικά υψηλής έντασης κατηγορίες που αγγίζουν τα όρια του διδακτισμού. Δεν παύει ωστόσο ο 60χρονος δημιουργός να έχει κατασκευάσει ένα σύγχρονο πολιτικό φιλμ, cool και αληθινό. Welcome back, soul brother!