Σύνοψη: Σε μια κωμόπολη της νότιας Γαλλίας, ο Αντουάν αποφασίζει να παρακολουθήσει ένα θερινό εργαστήριο δημιουργικής γραφής. Εκεί, μια ομάδα νέων ανθρώπων έχει επιλεγεί για να γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με τη βοήθεια της Ολίβια, μιας διάσημης συγγραφέως. Η δημιουργική διαδικασία θα ανασύρει αναμνήσεις για το βιομηχανικό παρελθόν και το κλειστό ναυπηγείο της πόλης, κάτι που αφήνει τον Αντουάν παγερά αδιάφορο. Ο νεαρός άντρας σύντομα συγκρούεται με την ομάδα αλλά και την Ολίβια, η οποία δείχνει θορυβημένη και ταυτόχρονα γοητευμένη από τη βίαιη φύση του Αντουάν. 

Ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα Λοράν Καντέ («Ανάμεσα στους Τοίχους», 2008) φτιάχνει ένα έξυπνο κοινωνικό θρίλερ που θολώνει τις γραμμές ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Ένα αυθεντικό πορτραίτο της σημερινής γαλλικής συνθήκης που αποδίδεται με μια διαρκή ατμόσφαιρα έντασης και αγωνίας.

 

O Λοράν Καντέ επιστρέφει 10 χρόνια μετά το βραβευμένο στις Κάννες "Ανάμεσα στους τοίχους", αυτή την φορά ξανά με μια ομάδα νέων μαθητών στο επίκεντρο, αλλά όχι σε μια σχολική τάξη, παρά στην ελευθερία της φύσης κατά την διάρκεια ενός θερινού μαθήματος συγγραφής. 

Η ταινία του αυτή είναι πιο πολιτκοποιημένη (τα παιδιά είναι μεγαλύτερα ηλικιακά, διαφοροποιείται εν μέρει προσθέτοντας αρκετές δόσεις θρίλερ, δεν είναι όμως σε καμία περίπτωη ισάξιο του προγενέστερης ταινίας, πολύ περισσότερο δε του αριστουργήματός του "Ελεύθερος ωραρίου" που επίσης θυμίζει ελαφρά προς το τέλος. Δεν είναι το ίδιο συνεκτικό και συμπαγές, ενώ το τσαπατσούλικο φινάλε εντείνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου και των υποσχέσεων που αφήνει το πρώτο μισό του φιλμ με τις πολύ ενδιαφέουσες λεκτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών που αποτυπώνουν μια μίνι τοιχογραφία της σύγχρονης γαλλικής νεολαίας, μεστή και με αμεσότητα στην περιγραφή.

Σημείωμα του Σκηνοθέτη
 
Αυτό που θέλουν να πουν οι νεαροί χαρακτήρες της ταινίας είναι ότι αρνούνται να επωμιστούν τα «βάρη» που δεν τους ανήκουν - τα «βάρη» του παρελθόντος. Στις μέρες μας, οι νέοι έχουν άλλου είδους δυσκολίες να ξεπεράσουν: να βρουν τη θέση τους σ' έναν κόσμο που δεν τους λαμβάνει υπόψη ενώ αισθάνονται πως δεν έχουν κανένα έλεγχο πάνω σ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω τους ή ακόμα και στην ίδια τους τη ζωή. Ταυτόχρονα, καλούνται να αντιμετωπίσουν μια βίαιη κοινωνία με μεγάλα προβλήματα όπως η οικονομική αστάθεια, η τρομοκρατία και η άνοδος της ακροδεξιάς. 

Όταν ολοκληρώθηκε η πρώτη εκδοχή του σεναρίου, ξεκινήσαμε μια διαδικασία “open casting”: πηγαίναμε σε γυμναστήρια, κινηματογράφους, bar, και έξω από λύκεια. Μ' αυτόν τον τρόπο, γνωρίσαμε εκατοντάδες νεαρά άτομα ανάμεσα στα οποία ξεχώρισα τους ηθοποιούς μου. Οργάνωσα το δικό μου εντατικό «σεμινάριο» γι' αυτούς, διάρκειας 2 εβδομάδων, προκειμένου να βασιστώ στις δικές τους εμπειρίες και στους χαρακτήρες τους για να διαμορφώσω την ταινία. Σταδιακά, αρχίσαμε να καταγράφουμε ολόκληρες σκηνές. Από αυτή την άποψη, μπορούμε να πούμε πως δεν έμαθαν ποτέ τους ρόλους τους αλλά τους έχτισαν με στοιχεία της προσωπικότητάς τους.

Ήθελα την Μαρίνα Φόις στον πρωταγωνιστικό ρόλο γιατί ήξερα πως θα μπορούσε να ανταπεξέλθει, και πως ήταν αρκετά δυναμική ώστε να επιβληθεί στην ομάδα χωρίς ίχνος αυταρχισμού. Είναι η μόνη επαγγελματίας ηθοποιός – επιλέξαμε ερασιτέχνες για τους υπόλοιπους κεντρικούς χαρακτήρες. Στη διάρκεια των γυρισμάτων, ακολούθησε κι εκείνη τη δική μας μέθοδο: στα διαλλείματα, ρωτούσε τα παιδιά για τις δικές τους εμπειρίες και απόψεις πάνω σε διαφορετικά θέματα. Κι εκείνη, με τη σειρά της, απαντούσε στις χιλιάδες ερωτήσεις που της έκαναν συνεχώς. Τα παιδιά είχαν αντικρουόμενα αισθήματα απέναντι στην Μαρίνα: από τη μία μεριά είχαν έρθει κοντά στη διάρκεια των γυρισμάτων, κι από την άλλη υπήρχε μια κάποια απόσταση γιατί ήταν μια ηθοποιός που ήξεραν και είχαν δει στο σινεμά. Το γεγονός πως η Μαρίνα είναι μια διάσημη ηθοποιός ήταν ένα σημαντικό στοιχείο που αξιοποιήσαμε στην ταινία γιατί ταίριαζε στον χαρακτήρα που υποδυόταν. Η Ολίβια είναι μια διάσημη συγγραφέας η οποία (όπως και η Μαρίνα) προξενεί αντικρουόμενες αντιδράσεις στα νεαρά άτομα που διδάσκει: θέλουν να την πλησιάσουν αλλά παραμένουν επιφυλακτικοί απέναντί της.

Ο Αντουάν αισθάνεται πως δεν ανήκει πουθενά. Το ενδιαφέρον που δείχνει για τον ξάδερφό του και τη συμμορία δεν είναι αληθινό. Επίσης, ενώ είναι ο μόνος που ασχολείται πιο εντατικά με το σεμινάριο, δε μπορεί να ενσωματωθεί στην ομάδα. Θέλει να γίνει μέλος μιας ομάδας αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνει. Αυτό είναι ένα θέμα που υπάρχει πάντα στις ταινίες μου: η αντίθεση μεταξύ της επιθυμίας να ανήκεις κάπου και της ανάγκης για ανεξαρτησία. Ίσως αυτή η αντίθεση υπάρχει μέσα μου, γι’ αυτό τη συμπεριλαμβάνω σε κάθε ταινία που κάνω.

Ήθελα να δώσω στην ταινία την αίσθηση του θρίλερ. Είναι ένας τρόπος να θολώσεις τα νερά και να μη γίνεις προβλέψιμος. Επίσης, οι κώδικες του θρίλερ σου δίνουν τη δυνατότητα να ασχοληθείς με σημαντικά ζητήματα σε δεύτερο επίπεδο: την επιθυμία για έναν διαφορετικό κόσμο, την απογοήτευση, τα βίαια ένστικτα που καταπνίγουμε. Είναι και μια επιλογή που οδηγεί σε έντονες συναισθηματικές εκρήξεις: ήθελα το κοινό να αισθανθεί φόβο - φόβο για εκείνον και για εκείνη…

Πρώτη δημοσίευση: 26 Σεπτεμβρίου 2018, 21:42
Ενημέρωση: 4 Οκτ. 2018, 04:08
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Το ατελιέ (L'atelier)
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
113
Εταιρία διανομής: 
Release: 
27 Σεπτεμβρίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos