Δράμα 18: Οι Έλληνες δημιουργοί μιλούν για τις ταινίες τους - Μέρος 5ο

Δημοσίευση: 24 Σεπτεμβρίου 2018, 13:57
Συντάκτης:

Οι φρέσκιες δημιουργικές φωνές του ελληνικού σινεμά έχουν καθημερινά την τιμητική τους στο 41ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας όπου προβάλλουν τις τιανίες τους και συστήνονται στο κοινό. Οι σκηνοθέτες, πιστοί στο ραντεβού τους με τους κριτικούς κινηματογράφου Κώστα Κωνσταντινίδη και Κωνσταντίνου Καϊμάκη απάντησαν σε ερωτήσεις και συζήτησαν με το κοινό.

<a href="/nea/festival-dramas-perimenei-tin-tainia-soy/69271">Το Φεστιβάλ Δράμας περιμένει την ταινία σου</a>ΣΧΕΤΙΚΑΤο Φεστιβάλ Δράμας περιμένει την ταινία σου

«Hippo» / Σκηνοθέτης: Θεοφύλακτος Αργυρού

O Hippo είναι ένας μαθητής που δέχεται μπούλινγκ από τους συμμαθητές του λόγω της εμφάνισης του αλλά καταλήγει να κάνει και αυτός μπούλινγκ –και αυτή είναι η ιδιαιτερότητα της ταινίας. Η βίαιη αντίδραση του είναι ουσιαστικά η δική του διαφυγή  σε αυτό το παιχνίδι επιβίωσης. Η μετάλλαξη του από ένα συνεσταλμένο παιδί σε ένα "αγρίμι" - ιπποπόταμο έγινε μέσα σε 5 μήνες. Το παρατσούκλι που του δίνουν λόγω του όγκου του δεν είναι τυχαίο στην ταινία: Στους ιπποπόταμους οφείλεται ένα μεγάλο ποσοστό θανάτων, όσο κι αν φαίνονται χαριτωμένοι και αθώοι. Έτσι και ο ήρωας στην αρχή μοιάζει ήσυχος αλλά γρήγορα αρχίζει να φέρεται σαν θηρίο. Η μεταστροφή γίνεται όταν καταλαβαίνει τις δυνάμεις του κι όταν αναγνωρίζει την αποδοχή από τον περίγυρο του. «Η μάζα αποθεώνει τα τέρατα και τους εκλέγει κιόλας... Όταν ένας άνθρωπος κερδίζει εξουσία μεταλλάσσεται». Η ταινία πάει την σύγχρονη μάστιγα που λέγεται εκφοβισμός ένα βήμα παρακάτω.

ΔιάβασηΔιάβαση

«Διάβαση» / Σκηνοθέτης: Νίκος Μαθιός

Η ταινία "Διάβαση" καταπιάνεται με ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, την αναπηρία ενός κοριτσιού. Παρουσιάζει μια κραυγαλέα αντίθεση: αυτήν της ζωής στην φύση με αυτήν στην πόλη. Με τον τρόπο αυτό φανερώνει τις δυσκολίες στην κίνηση των ΑμεΑ στους δρόμους και τα πεζοδρόμια λόγω της ανυπαρξίας δομών όπως οι ράμπες. Αυτός είναι ο λόγος που τα άτομα με κινητικά προβλήματα είναι συνήθως κοινωνικά αποκλεισμένα. Στην ταινία, μια νεαρή και όμορφη κοπέλα σε αναπηρικό αμαξίδιο βρίσκει ως μοναδικό τρόπο διαφυγής την μουσική και την φαντασία. Ο αποκλεισμός της οφείλεται στην απάθεια και την αδιαφορία του κόσμου απέναντι σε αυτά τα άτομα. Παρ’ όλ’ αυτά σκοπός του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη ήταν να αφήσουν μια αισιόδοξη χροιά στους θεατές της ταινίας  -η κοπέλα θα βρει τον δρόμο της. Η συγκεκριμένη ταινία, παραγωγής της Horme Pictures είναι προϊόν συλλογικής δουλειάς, μιας παρέας η οποία ανταλλάσσει ιδέες και παρέχει βοήθεια ο ένας στον άλλον.

«Η στιγμή» / Σκηνοθέτης: Γιαννης Στεφανάκις

Ο γνωστός εικαστικός συμμετέχει φέτος για δεύτερη φορά στο Φεστιβάλ. Φέτος, με μια έγχρωμη ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης, ο οποίος εικονογραφεί το πέρασμά του από μια ουτοπική πόλη. Κατά την διάρκεια της περιπλάνησής του αυτής, «υλλέγει» στιγμές και εμπειρίες που σταδιακά προστίθενται στον καμβά του. Την ταινία ονόμασε "Στιγμή" διότι για τον ίδιο η ζωή είναι σύντομη σαν μια στιγμή που όμως μπορεί να περιέχει ακόμα και πολλές ζωές. Ο καλλιτέχνης εμπνέεται από όσα συναντά και τελικά  αφήνει πίσω το δικό του στίγμα. Στην ταινία υπάρχουν πολλα Σουρεάλ στοιχεία κατι που αντιβαίνει με το γεγονός οτι τα γεγονότα απο τα οποία άντλησε πληροφορίες ειναι υπαρκτά.

Springtime/RestSpringtime/Rest

«Springtime rest» / Σκηνοθέτης: Γιάννης Ζαφείρης

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τον φόβο του εγγονού ότι θα χάσει την γιαγιά του. Αυτός είναι εξάλλου και ο φόβος του ίδιου του σκηνοθέτη, σύμφωνα με τα λεγόμενα του. Η δημιουργία της ταινίας πηγάζει δηλαδή από την σκέψη του μήπως μια μέρα πάει στο χωριό και δεν βρει την γιαγιά του. "Θεωρούσα χρέος μου να κάνω αυτή την ταινία για να τιμήσω την γιαγιά μου αλλά και για να ξορκίσω τον φόβο μου, να τον ξεπεράσω και να πάω παρακάτω την ζωή μου". Στην σύγχρονη οικογένεια, υποστήριξε, «η ζωή ενός νέου και μιας γιαγιάς δεν συγχρονίζονται κι έτσι χάνεται πολύτιμος χρόνος». Ο τίτλος παραπέμπει στην κούραση της ηλικιωμένης από την ζωή. Διότι σημαίνει ξεκούραση, αλλά ξεκούραση με την έννοια της ανάπαυσης και για την γιαγιά.

«Yawth» (βασική φωτό) / Λήδα Βαρτζιώτη & Δημήτρης Τσακαλεας

Οι δύο σκηνοθέτες εμπνεύστηκαν την ταινία από τη νέα γενιά, δηλαδή την δική τους γενιά, και την αλόγιστη χρήση κινητών τηλεφώνων. Αυτό το μεταφέρουν στη ταινία καθιστώντας τα κινητά έναν ακόμα χαρακτήρα της ταινίας. Οι χαρακτήρες της ιστορίας φανερώνουν στοιχεία της προσωπικότητας τους κατά το ήμισυ όταν συναναστρέφονται με κάποιον δια ζώσης και το άλλο μισό όταν επικοινωνούν μέσω των κινητών τους συσκευών. Η ταινία θίγει την διάσπαση προσοχής που συνοδεύει την κατάχρηση στα social media. “Μπορει δηλαδή ενώ μιλάμε με κάποιον, την ίδια στιγμή να βρισκόμαστε και σε έναν παράλληλο κόσμο." Πάντως, υπογράμμισαν, «δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε το φαινόμενο αυτό διότι εξελίσσεται ακόμα κι εμείς, θέλοντας και μη, είμαστε μέρος του. Για τον ίδιο λόγο δεν επιθυμούμε η ταινία μας να έχει διδακτικό χαρακτήρα." Στόχος τους ήταν απλώς να καταγράψουν το φαινόμενο και να το περιγράψουν κρατώντας αποστάσεις. Καταλήγοντας επισήμαναν πως έγκειται στον καθένα ξεχωριστά το πώς θα χρησιμοποιεί τα social media

ΣυλλέκτηςΣυλλέκτης

«Συλλέκτης»/ Θοδωρής Βουρνάς

Η ταινία "Συλλέκτης" περιστρέφεται γύρω από δυο χαρακτήρες ισότιμους αλλά διαφορετικούς μεταξύ τους. Ο ένας είναι δολοφόνος και ο άλλος ερευνητής/συγγραφέας ο οποίος θαυμάζει τον serial killer και ταυτίζεται με την νοσηρότητα του. Ο πρώτος προσπαθεί να φτιάξει τον τέλειο φόνο και ο δεύτερος την τέλεια ιστορία. Η ιδέα για την ταινία προέκυψε από την ίδια την ζωή αφού όπως ανέφερε ο σκηνοθέτης, και η ζωη αντιγράφει την τέχνη και η τέχνη την ζωή. Ο δολοφόνος της ταινίας, σκοτώνει για να κλέψει κάποιο ιδιαίτερο θετικό χαρακτηριστικό από τα θύματά του. Όμως όταν γνωρίζει τον έρωτα όλα αλλάζουν. «Στόχος της ταινίας ήταν να δείξει πως οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν με λιγότερους νοσηρούς τρόπους όπως ας πούμε με τον έρωτα».

«Ρίτα»/ Γιώργος Δανόπουλος

 Ο σκηνοθέτης Γιώργος Δανόπουλος πιστεύει πως για να μπορέσει ένας σκηνοθέτης να αποτυπώσει ένα γεγονός σε μια ταινία με ακρίβεια πρέπει να το βιώσει πρώτα. Αυτό ακριβώς συνέβη με τη Ρίτα, μια μεγάλης ηλικίας ιερόδουλη στην Αθήνα, της οποίας την ζωή έκανε ντοκιμαντέρ. Στο ντοκιμαντέρ καταγράφει μια ολόκληρη ζωή, άσχημες αλλά και ωραίες στιγμές,  χαρές και λύπες. Στην ταινία δεν βλέπουμε το πρόσωπο και τα χαρακτηριστικά της Ρίτας. «Αυτό συμβαίνει γιατί δεν πρόκειται για ρεπορταζιακή αφήγηση». Εξάλλου σύμφωνα με τον ίδιο το γεγονός ότι δεν αποκαλύπτεται η ταυτότητα της εγείρει την φαντασία όλων. Το σενάριο της ταινίας ήταν η εξιστόρηση της ιστορίας της από την ίδια καθώς δεν υπήρχε κάτι γραμμένο και βασικό στοιχείο των γυρισμάτων ήταν ο αυθορμητισμός της Ρίτας.

Μόνο αγάπηΜόνο αγάπη

«Μόνο αγάπη»/  Μιχάλης Χαπέσιης

Η ταινία είναι ένας προβληματισμός  γύρω από το τι είναι η αγάπη και από την καλή και από την ανάποδη. Σε ένα μονοπλάνο, μια κοπέλα οδηγεί με ταχύτητα ένα αυτοκίνητο φορτισμένη συναισθηματικά, καθώς ακούμε την φωνή ενός άντρα  να της αφηγείται  τα πραγματικά του συναισθήματα για αυτήν. Ο σκηνοθέτης καθόταν δίπλα στην ηθοποιό καθώς αυτή οδηγούσε κανονικά ενώ ταυτόχρονα ανταποκρινόταν σε κάθε οδηγία του.  «Τα λόγια αγάπης δεν είναι ποτέ σταθερά αλλάζουν ανάλογα με την κατάσταση, ανάλογα με τους ανθρώπους», υπογράμμισε ο σκηνοθέτης.

«Πολυέλαιος» / Αντώνης Γλαρός

Ένας αξιωματικός παρακολουθεί τα τεκταινόμενα μέσα από το φέρετρο, στη κηδεία του. Ο ήρωας μιλάει εκ του ασφαλούς γνωρίζοντας τι σκέφτονται οι άλλοι γι’ αυτόν,  και μέσα από την συνθήκη αυτή αποκαλύπτονται οι πραγματικές επιθυμίες, οι πράξεις και τα ανεκπλήρωτα θέλω των ανθρώπων του περιβάλλοντός του. Μιλώντας για την ανατροπή στο τέλος, ο σκηνοθέτες είπε πως «ο σεξουαλικός προσδιορισμός ναι μεν δεν αποτελεί αμάρτημα στις μέρες μας, αλλά αποτελεί ακόμα κοινωνικό ταμπού σε πολλά επίπεδα κυρίως όταν ο κεντρικός χαρακτήρας εργάζεται στον στρατό».

Επέλεξε να γυρίσει ασπρόμαυρο το όνειρο και έγχρωμη την πραγματικότητα, αλλά καθώς για την εκκλησία δεν τους δόθηκε άδεια στήθηκε ένα green box προκειμένου να την αναπαραστήσουν. Οσο για τον τίτλο της ταινίας, ο ήρωας έχει φοβία με τους σεισμούς  και ο πολυέλαιος βρίσκεται από πάνω του μετέωρος, έτοιμος να πέσει και να τον πλακώσει.

ΠολυέλαιοςΠολυέλαιος

«Σελφίτιδα» / Πέγκυ Ζούτη

Η ταινία δείχνει 3 φίλους οι οποίοι παρουσιάζουν τις δήθεν τέλειες ζωές τους στα κοινωνικά δίκτυα, όμως το τελευταίο 24ωρο βρίσκονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες της ταινίας, είναι καθημερινά άτομα  τα οποία ζουν το δικό τους δράμα το οποίο  όμως καμουφλάρουν στα social media. Όμως στο τέλος έρχονται αντιμέτωποι με τη πραγματικότητα και ξεμπροστιάζονται. Σελφίτιδα είναι μια διαγνωσμένη από το 2014  ψυχική διαταραχή κατά την οποία το άτομο βγάζει εμμονικά σέλφις. Για την σκηνοθέτρια υπάρχουν τρία στάδια αυτού του εθισμού: η οριακή , η οξεία και η χρόνια σελφίτιδα και ελπίζει να καταλάβουμε το πρόβλημα που υπάρχει και να αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε. «Είμαστε εθισμένοι διότι θέλουμε να φαινόμαστε όμορφοι, πάντα ελκυστικοί, αποδέκτες πολλών  λάικ»

«Άβανος»/ Παναγιώτης Χαραμής

Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού σε μια μικρή πόλη στη Θράκη, οι οποίοι ζουν υπό ασφυκτική πίεση,  και παρακολουθεί  την αναμενόμενη έκρηξή τους. Και οι τέσσερις χαρακτήρες αντιμετωπίζουν τους δικούς τους δαίμονες. Ο τόπος είναι πολύ σημαντικός για τον σκηνοθέτη -επέλεξε ένα χωριό με στοιχεία της ελληνικής επαρχίας, όπου λόγω του συνοριακού του χαρακτήρα έχει έντονη αστυνομική παρουσία. Όλοι υπό πίεση, παλεύουν να επιβιώσουν καθένας με τον τρόπο του και κάποιοι εκρήγνυνται. Αυτή η πίεση εκτονώνεται και αυτό είναι καλό.

«Fake news»  / Δημήτρης Κατσιμίρης

Μια «you tuber» (στον ρόλο η Λένα Κιτσοπούλου) θέλει να σκηνοθετήσει τον βιασμό μιας Ελληνίδας από δύο ξένους, με σκοπό να εκτοξεύσει τα views των συνδρομητών. Τον σκηνοθέτη απασχόλησε η ιδέα του τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα και κατά πόσο συνδέονται τα fake news με τον φασισμό και τις ακροδεξιές τάσεις. «Στην ουσία είναι ένα φαινόμενο της εποχής, καθώς βομβαρδιζόμαστε από ψευδείς ειδήσεις από παντού, με αποτέλεσμα να διακρίνουμε δύσκολτηνν αλήθεια από το ψέμα, αναπαράγοντας κάποιες φορές ειδήσεις που στο τέλος ανακαλύπτουμε πως έχουν προέλθει από περίεργα μυαλά. Συγκεκριμένα στο you tube  δημιουργούν ψεύτικες περσόνες που από πίσω τους κρύβονται περίεργα μονοπάτια και σκέψεις. Στο βωμό των κλικς και να γίνει ένα βίντεο viral, δηλαδή ευρέως διαδεδομένο, έχουμε δει κάποιοι να πουλάνε τη ψυχή τους στο διάβολο». Η ηρωίδα, βγάζει έναν έντονο ρατσισμό, και κινείται στη λογική ότι αφού έχουμε πληρώσει κάποιον μπορούμε να τον εκμεταλλευτούμε, όμως τελικά στο βίντεο αναγκάζεται να παίξει η ίδια. 

Fake newsFake news

"Παρεμπιπτόντως " / Κωνσταντίνος Οικονόμου

Πρόκειται για ένα κλειστό δράμα χαρακτήρων που οδηγεί στην αποδόμηση μιας φαινομενικά ευτυχισμένης οικογένειας. «Αν και είμαι animator ενθουσιάστηκα από το σενάριο και δεν μπορούσα να μην την κάνω», είπε ο Κ.Οικονόμου. Η ηρωίδα αποκαλύπτει σε μια τηλεφωνήτρια, αλλά μπροστά στην οικογένειά της, ένα μυστικό που κρατούσε καλά κρυμμένο από τους δικούς της. «Με ενθουσίασε ο δυνατός χαρακτήρας της ηρωίδας. Βασικό συστατικό της ταινίας όμως, παρά το θέμα του, ήταν το χιούμορ. Πολλοί πίστευαν πως κάτι τέτοιο, δηλαδή μια τόσο προσωπική εξομολογηση σε μια τηλεφωνήτρια, δεν γίνεται, όμως  από την στιγμή που  έκανα την ταινία, πολλοί ήρθαν και μου είπαν ότι τους συνέβη κάτι ανάλογο. Με τον τρόπο αυτό θέλησα να δείξω την ανακούφιση και την αίσθηση κάθαρσης της πρωταγωνίστριας που κρατούσε κρυφό κάτι τόσο σημαντικό».

 ‘’Live’’  / Βασίλης Σταυρόπουλος

Στη ταινία ο ήρωας, ένας πιτσιρικάς, επιλέγει να καταγράψει live την αυτοκτονία ενός άντρa, και ανεβαίνει στην ταράτσα. Είναι ένα σχόλιο για το πόσο έχουν διεισδύσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στη ζωή μας. «Ο ήρωας προτίμησε να καταγράψει όπως και οι υπόλοιποι το γεγονός, παρά να προσπαθήσει με τους άλλους να αποτρέψει αυτήν τη πράξη. Ως ένας φιλόδοξος νεαρός  που θέλει τη μεγαλύτερη απήχηση στο δικό του βίντεο, αποφασίζει να ανέβει πάνω για να το τραβήξει από κοντά, όμως τελικά σκοντάφτει και πέφτει αυτός από την ταράτσα. Η επιτυχία μεγάλη, καθώς πέφτοντας, η κάμερα συνεχίζει να καταγράφει»…

"Sisters" / Lyuba Kryvokhyzha

Δυο Ρωσίδες αδερφές ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Όταν η μια βάζει τέλος στην ζωή της, η άλλη, προκειμένου να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο της μικρής της αδερφής καταφεύγει στην αυτοδικία. Όμως στην προσπάθεια της να σκοτώσει τον βιαστή της αδερφής της σκοτώνει λάθος άνθρωπο… Ποιος είναι ο ορθότερος τρόπος αντίδρασης; αναρωτιέται η σκηνοθέτρια. Είναι η αυτοδικία ή τα νόμιμα μέσα που παρέχει το κράτος; Στην περίπτωση της ταινίας η ηρωίδα δεν προσφεύγει στην δικαιοσύνη καθως ανακαλύπτει πολύ αργότερα πως η αυτοκτονία της αδελφής της οφείλεται σε βιασμό. Η σκηνοθέτρια ήθελε ταυτόχρονα να δείξει πόσο παραπλανητική μπορεί να είναι η εικόνα ενός βιαστή, καθώς αυτός μπορεί να μοιάζει ευγενής, καλοσυνάτος και ευπαρουσίαστος. Πάντως για ένα πράγμα είναι πεπεισμένη: «η ατιμωρησία οδηγεί μαθηματικά στο έγκλημα».

Πρώτη δημοσίευση: 24 Σεπτεμβρίου 2018, 13:57
Ενημέρωση: 24 Σεπτεμβρίου 2018, 13:57
Συντάκτης:

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos