Νύχτες Πρεμιέρας 18: "Fake Tattoos" - Κριτική

Δημοσίευση: 23 Σεπτεμβρίου 2018, 17:56
Συντάκτης:

Σύνοψη: Μετά το τέλος μίας συναυλίας, ο Theo πηγαίνει σε ένα diner στο Μοντρεάλ για να πάρει ένα ποτό γιορτάζοντας έτσι τα 18α γενέθλιά του. Εκεί θα συναντήσει την Mag, που θα τον πλησιάσει με αφορμή τα ψεύτικα τατουάζ που έχει στα χέρια του. Θα τον προσκαλέσει σπίτι του και θα ξεκινήσει μία ερωτική περιπέτεια. Μόνο που ο Theo σε δύο εβδομάδες θα πρέπει να φύγει για να πάει να ζήσει με την αδερφή του σε μία άλλη πόλη.

<a href="/festival-nyhtes-premieras/nyhtes-premieras-18-oi-kalyteres-foto/58991">Νύχτες Πρεμιέρας 18: Οι καλύτερες φωτό</a>ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 18: Οι καλύτερες φωτό

Άποψη: Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του καναδού σκηνοθέτη Pascal Plante, σε σενάριο επίσης δικό του, το «Fake Tattoos», είναι μία γλυκόπικρη μελωδία που σε παρασέρνει αμέσως στο ρυθμό της. Δύο νεαρά παιδιά που έχουν πάει σε μία πανκ ροκ συναυλία, συναντιούνται μετά στο ίδιο μέρος για να πάρουν ποτό, και τα τατουάζ του Theo γίνονται αφορμή για να γνωριστούν και να ερωτευθούν. Μόνο που ο έρωτάς τους έχει ημερομηνία λήξης σε δύο εβδομάδες, όπως το γιαούρτι που τρώει η Mag σε μία σκηνή, λέγοντας ότι έχει την ίδια διάρκεια με την σχέση τους. Αν η ιστορία θυμίζει κάτι είναι επειδή στην ουσία πρόκειται για μία ετερόφυλη εκδοχή του «Weekend» του Andrew Haigh, με την δική τους ιστορία να πρέπει να ξεδιπλωθεί μέσα σε ένα σαββατοκύριακο. Ακολουθεί όμως ένα διαφορετικό ύφος, πιο χαλαρό, πιο ξέγνοιαστο, και πιο άμεσο, στα όρια ενός σινεμά βεριτέ, με τους δύο κεντρικούς ήρωες να μιλάνε πολύ φυσικά και ρεαλιστικά, σαν να μην πρόκειται για ταινία, αλλά για ένα ντοκιμαντέρ που ακολουθεί την ζωή του Theo και της Mag.

Αυτό το κάπως ντοκιμαντερίστικο στιλ βοηθάει στην αμεσότητα της ταινίας και στην ειλικρίνεια των συναισθημάτων που περνάει στον θεατή. Σε αυτό συμβάλλει και η εξαιρετική χημεία των δύο πρωταγωνιστών, της Rose-Marie Perreault και του Anthony Therrien, που είναι και το ζητούμενο καθώς όλη η ταινία είναι στημένη πάνω τους. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, όπως οι μητέρες τους ή η αδερφή του Theo, έχουν περιορισμένο ρόλο. Η Perreault έχει πολύ μεγάλη φυσικότητα στο παίξιμό της, φέρνοντας στο νου εποχές nouvelle vague, ή τον δυναμισμό και αυθορμητισμό των ηρώων του νέου βρετανικού σινεμά της δεκαετίας του 1960, με τον Therrien να έχει αυτήν την φυσικότητα, αλλά να είναι περισσότερο μαγκωμένος και μονοκόμματος. Πάντως και οι δύο ήρωες που υποδύονται μοιάζουν να έχουν βγει από τα 60s, την εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της αποθέωσης της ροκ. Μάλιστα η Mag εξακολουθεί να μαζεύει cd, ελπίζοντας πως οι hipsters κάποια στιγμή θα βαρεθούν τα βινύλια και θα επιστρέψουν στα cd.

Το σενάριο έχει μία αξιοζήλευτη φρεσκάδα και ειλικρίνεια, χωρίς στιγμή να προσποιείται, δημιουργώντας μία γνήσια ρομαντική, και ποτέ μελοδραματική ιστορία πραγματικής αγάπης. Σκηνοθετικά ωστόσο, έχει αρκετά τηλεοπτική αισθητική, με το στήσιμο ορισμένων σκηνών να θυμίζει ότι έχει βγει από «Οικογενειακές ιστορίες». Παρόλα αυτά η απίστευτη φυσικότητα των ηθοποιών, και η πρόθεση του σκηνοθέτη να μεταφέρει μία ερωτική ιστορία χωρίς πολλές φανφάρες και υπερβολές, λειτουργούν θετικά, καταθέτοντας ένα αξιοσημείωτο ντεμπούτο.

Βαθμολογία: 6 / 10

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos