Δράμα 18: Οι Έλληνες δημιουργοί μιλούν για τις ταινίες τους - Μέρος 3ο

Παρέλαση σκηνοθετών και χθες στην Δράμα, καθώς συστήθηκαν στο κοινό οι μικρομηκάδες που έδειξαν τις ταινίες τους στο 41ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Οι νεαροί στην πλειονότητά τους σκηνοθέτες, απάντησαν στις ερωτήσεις των κριτικών κινηματογράφου Κώστα Κωνσταντινίδη και Κωνσταντίνου Καϊμάκη και συζήτησαν με το κοινό.

ΣΧΕΤΙΚΑΤο Φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει στον κινηματογράφο Ίριδα

"3-0 στο 89' " / Σκηνοθέτης: Boris Stout

Ο Boris Stout εξήγησε πως επέλεξε να βάλει ως τίτλο στην ταινία του ενα ποδοσφαιρικό όρο, το σκορ του αγώνα που παρακολουθεί ο πρωταγωνιστής, διότι η στιγμή που μπήκε το τρίτο γκολ στον αγώνα συνέπεσε με την κορύφωση της ταινίας. Η ηρωίδα του δεν αποζητά το σεξ αλλά την επικοινωνία, την συντροφικότητα μόνο που τελικά απογοητεύεται. "Σύνηθες φαινόμενο μιας και όλες οι γυναίκες καταλήγουν να απογοητεύονται από τους άνδρες στις μέρες μας", όπως είπε ο σκηνοθέτης ο οποίος προσέθεσε πως απεχθάνεται την απεικόνιση του σεξ στις ταινίες: «Δεν νομίζω ότι προσφέρει κάτι ούτε ότι βοηθά στην κατανόηση των χαρακτήρων". Γι' αυτό και η ταινία του δεν περιστρέφεται γύρω από το σεξ. Όπως είπε, απέφυγε συνειδητά την συμβατική αφήγηση όπου οι ήρωες περνάνε μεγάλες κρίσεις – στην δική του ταινία υπάρχει μια υποτονική κρίση.

"Κιόκου πριν έρθει το καλοκαίρι" / Σκηνοθέτης: Κωστής Χαραμουντανης

Πρόκειται για μια χιουμοριστική καταγραφή στιγμών και αναμνήσεων από τη ζωή δυο αδερφών. Η λέξη "Κιοκου" άλλωστε στα ιαπωνικά σημαίνει αναμνήσεις. Η ταινία προέκυψε από τις πρόβες που έγιναν για μια μεγάλου μήκους ταινία που ετοίμαζε με θέμα τις διακοπές των αδερφών. Το σενάριο ήταν γραμμένο. Χαρακτηρίζει την ταινία του πειραματική καθώς τραβήχτηκε με με μια κάμερα που δεν είναι για κινηματογραφικές λήψεις. Το υλικό του άρεσε και τελικά την έκανε μικρού μήκους. Ανέλαβε ο ίδιος όλους τους ρόλους πίσω  από την κάμερα. «Ήταν ένα σχολείο για μένα, καθώς δεν έχω πάει σε σχολή κινηματογράφου». Η ιδέα προέκυψε από την δεκαετία του ‘90 στην οποία δεν υπήρχαν κινητά και οι άνθρωποι κατέγραφαν με κάμερες τις διακοπές τους.

"37 μερες" /Σκηνοθέτης: Νικολέτα Λεούση

Η ταινία " 37 μέρες" κινείται ανάμεσα στο ρεαλισμό και την φαντασία. Η Νικολέτα Λεούση την εμπνεύστηκε από μια συνήθη πρακτική τα τελευταία χρόνια: αυτήν της ανασφάλιστης εργασίας και κακομεταχείρισής ενός εργαζομένου από τον εργοδότη του –στην προκειμένη  περίπτωση απέναντι σε μια έγκυο γυναίκα. «Η πρωταγωνίστρια βιώνει αυτήν την κατάσταση και καθώς ζει μόνη καλείται να αντιμετωπίσει μόνη της όλες τις δυσκολίες της εγκυμοσύνης. Ο εργοδότης αρχικά φαίνεται καλός και προστατευτικός αλλά στην ουσία απλώς προσπαθεί να καλύψει την παρανομία του καθώς απασχολεί μια ανασφάλιστη εργαζόμενη». Η ταινία, που παρά το θέμα της είναι γυρισμένη με ελαφράδα και χιούμορ, καθώς η ηρωίδα αποφασίζει να προχωρήσει σε απεργία …γέννας, ολοκληρώνεται με ένα αισιόδοξο μήνυμα, αυτό της γέννησής ενός παιδιού (έστω και με καθυστερηση 37 ημερών!), και της εμπλοκής του πατέρα του παιδιού που μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν αδιάφορος.

"Πέρα απο τ' αστέρια" / Σκηνοθέτης: Στελάνα Κληρή

Το θέμα της ταινίας «είναι το κυνήγι του ονείρου και οι θυσίες που κάνουμε για να το κατακτήσουμε. Και το κατά πόσο θυσιάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις για να πετύχουμε τους στόχους μας». Η ταινία θίγει και οικολογικά μηνύματα μιλώντας εμμέσως για την δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ο πλανήτης, και θέτει ένα ενδιαφέρον δίλημμα: επενδύουμε στην μετοίκηση ενός άλλου πλανήτη ή στην διάσωση του δικού μας; Ο ήρωας επιλέγει τελικά το δεύτερο, και, μαζί, την διάσωση της ερωτικής του σχέσης: «επιλέγει δηλαδή να πορευτεί στην ζωή με την σύντροφο του και να χαρεί τον ερχομό του παιδιού του».

"Newstria" / Σκηνοθέτης: Κωστας Σταματόπουλος

Η ταινία είναι πολιτική και ταξική και διαδραματίζεται σε ένα πλοίο που υποτίθεται πως κατευθύνεται προς έναν ουτοπικό προορισμό, κάτι σαν τη γη της επαγγελίας. Οι επιβάτες αντιπροσωπεύουν όλες τις κοινωνικές τάξεις. Υπάρχουν οι πλούσιοι, οι μεγαλοαστοί, οι αστοί, η εργατική τάξη. Ο προορισμός όμως, όπως ανακαλύπτει ένας εργάτης, ο τελευταίος τροχός της αμάξης, φαίνεται να μην υπάρχει –μάλιστα το πλοίο τελικά βουλιάζει. «Όταν η κοινωνία πάρει λάθος δρόμο, χαμένοι βγαίνουν όλοι», είπε ο σκηνοθέτης προσθέτοντας πως συνειδητά αποδίδει με έναν γκροτέσκο και σχηματικό τρόπο τους χαρακτήρες.

‘’Natron’’ / Σκηνοθέτες: Άρης Απαρτιάν, Σοφία Αβραμίδου

Πρόκειται για ένα αντισυμβατικό animation φαντασίας, που αποτελεί την πτυχιακή εργασία των δύο δημιουργών οι οποίοι, όπως εξήγησαν, ανέλαβαν μόνοι όλους τους ρόλους. Ταινία με οικολογικό και πολιτικό προβληματισμό, για μια λίμνη με φλαμίνγκο που κινδυνεύει από τη βιομηχανική ανάπτυξη της Τανζανίας, προέκυψε από προσωπικές τους ανησυχίες εκείνης της περιόδου. Η τεχνική που χρησιμοποίησαν είναι παραδοσιακό δισδιάστατο κινούμενο σχέδιο εξ ‘ ολοκλήρου δημιουργημένο στο χέρι –κατ’ επιλογή για αισθητικούς λόγους – με μετέπειτα επεξεργασία, χρωματισμό και μοντάζ στον υπολογιστή.  Ήταν συνειδητή η επιλογή να αξιοποιήσουν την μορφή του φλαμίνγκο, είδους υπο εξαφάνιση και να της προσδώσουν έναν επαναστατικό χαρακτήρα.

Beyond good & evil or (Τhe exuberantly painful process of teething) / Αλέξανδρος Παπαθανασόπουλος

Είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας που ετοιμάζει, και πραγματεύεται την επιθυμία και τις επιλογές που κάνουμε για να την ικανοποιήσουμε. Πρωταγωνιστούν δύο άντρες πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους που ξεκινούν μια λεκτική διαμάχη γύρω από το κατά πόσο η αθανασία είναι ικανή από μόνη της να λύσει τα προβλήματα ενός ανθρώπου. Ακόμα και στην αθανασία δεν έχει κανείς ευθύνη απέναντι στον εαυτό του και τους άλλους; Ο νεαρός χαρακτήρας της ταινίας, ένα βαμπίρ, βιώνει έντονα μια σύγκρουση  της ταυτότητάς του και της νέας βιολογικής του τάσης.