"Atypical" season 1-2: Normal is overrated

Σύνοψη: Ο Sam είναι ένα 18χρονο αγόρι με αυτισμό. Όπως όλοι στην ηλικία του, έτσι και εκείνος προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του, να ερωτευτεί μία κοπέλα, να κάνει πρώτη φορά σεξ. Η μητέρα του είναι υπερπροστατευτική απέναντί του, ενώ ταυτόχρονα έχει και μία εξωσυζυγική σχέση, που θα ταρακουνήσει τα θεμέλια του σπιτιού.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Ripley": Ένα κερδισμένο στοίχημα

Άποψη: Το Netflix ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την αναβίωση του είδους των ρομαντικών κωμωδιών και κυρίως των εφηβικών ιστοριών με μαθητές σχολείου που ερωτεύονται για πρώτη φορά και αναζητούν τα όριά τους. Από το «13 Reasons Why» μέχρι το «The End of the fucking world»  και το «On my block» έχουμε δει τελευταία διάφορες παραλλαγές του είδους. Το «Atypical» δεν είναι μία τυπική coming-of-age σειρά, αλλά μόνο ως προς τον πρωταγωνιστή. Ο πρωταγωνιστής της σειράς, ο Sam, έχει αυτισμό, και εδώ είναι που βλέπουμε πόσο έχει αποδώσει η συζήτηση για περισσότερη διαφορετικότητα, καθώς μέχρι τώρα άνθρωποι που απέκλιναν από αυτό που κάποιος θεωρεί εσφαλμένα ως φυσιολογικό ή κανονικό, συνήθως ήταν ο φίλος του κεντρικού ήρωα, ή κάποιος που χρειάζεται την προστασία του.

Έχουν υπάρξει βέβαια και άλλες σειρές με παιδί που έχει κάποια μορφή αυτισμού, όπως το βρετανικό «The A Word», με την διαφορά όμως ότι εκείνη η σειρά του BBC ήταν ξεκάθαρα δραματική, ενώ το «Atypical» είναι κατά βάση κωμωδία, χωρίς να απουσιάζουν και κάποιες πιο δραματικές στιγμές. Η σειρά δεν παρουσιάζει τον Sam ως πρόβλημα για την οικογένεια, ή ως μία δυσκολία, ούτε υπερτονίζει το ζήτημα του αυτισμού, αλλά τον αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο όπως και τους ήρωες άλλων αντίστοιχων εφηβικών σειρών. Γι αυτό και δεν χρειάζεται να γίνει δράμα, γιατί και οι γονείς του τον αγαπούν και η αδερφή του και στο σχολείο δεν αντιμετωπίζει κάποιο κρούσμα bullying, ενώ και δουλειά έχει και με μία κοπέλα κάνει σχέση κατά την διάρκεια της σειράς, επομένως όλα καλά ρέουν στην ζωή του. Στα θετικά είναι επίσης και το γεγονός ότι δεν εστιάζει στην ζωή μόνο του κεντρικού χαρακτήρα, αγνοώντας τους υπολοίπους, αλλά βλέπουμε και την ζωή των γονιών, με τα δικά τους προβλήματα, και της αδερφής του. Θα ήταν κρίμα να χαραμιστούν δύο καλοί ηθοποιοί, η Jennifer Jason Leigh και ο Michael Rapaport, στο περιθωριακό ρόλο των γονιών. Αντιθέτως όμως τους δίνεται ο απαραίτητος χώρος για να αναπτύξουν πλήρως τους ρόλους τους.

Η σειρά βέβαια είναι μη τυπική μόνο ως προς τον κεντρικό ρόλο, διότι κατά τα άλλα είναι μία καθόλα τυπική σειρά του είδους, που ακολουθεί κατά πόδας όλα τα κλισέ. Επίσης, ενώ η σειρά της Robia Rashid («How I Met Your Mother») φέρνει στο προσκήνιο έναν χαρακτήρα που παλαιότερα θα ήταν στο περιθώριο, ταυτόχρονα αφήνει στο περιθώριο ηθοποιούς που πραγματικά έχουν αυτισμό, καθώς ο πολύ ταλαντούχος Keir Gilchrist που υποδύεται τον Sam δεν βρίσκεται πράγματι στο αυτιστικό φάσμα, ούτε και κανείς άλλος ηθοποιός της 1ης σεζόν. Για να καθησυχάσει βέβαια όσους την κατηγόρησαν, στην 2η σεζόν απασχολούνται και ηθοποιοί και σεναριογράφοι με αυτισμό, το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει μία σειρά που υποτίθεται θέλει να κάνει κάτι αντίστοιχο με αυτό που έκανε το «Call me by your name». Όπως η ταινία του Guadagnino παρουσίασε έναν gay χαρακτήρα ως μία μορφή φυσιολογικότητας και όχι ως κάτι παράταιρο ή διαφορετικό, έτσι και το «Atypical» παρουσιάζει ένα παιδί με αυτισμό, ως απολύτως φυσιολογικό και όχι ως πηγή προβλημάτων για την οικογένεια.