Ο κόκκινος κύκλος

Σύνοψη: Δύο άνθρωποι του υποκόσμου και ένας κατεστραμμένος ψυχικά πρώην αστυνομικός ενώνουν τις δυνάμεις τους για να ληστέψουν ένα κοσμηματοπωλείο, προσπαθώντας να μείνουν μακρυά από έναν αστυνομικό που θα κάνει τα πάντα για να τους συλλάβει.

Άποψη: Θα ξαναπούμε αυτό που γράψαμε πρόσφατα για το Le Samouraï: Ξεχάστε την υπόθεση. Δεν είναι εκεί το «ζουμί» στις ταινίες του Μελβίλ. Ναι, είναι ένα heist movie, το σενάριο του οποίου έχουμε δει ξανά και ξανά. Η μαεστρία του είναι στο ΠΩΣ μας δίνει την ιστορία! Εδώ η λέξη-κλειδί είναι ο Κώδικας. Που δεν σπάει, είναι σεβαστός ανάμεσα σε αυτούς που τον χρησιμοποιούν, που για αυτόν θα κάνουν τα πάντα για τον άλλο, ακόμη και εάν έξω από «τη δουλειά» δε θα χαιρετιόντουσαν, ίσως, ούτε στον δρόμο.

Σε μια από τις πρώτες σκηνές, ένας δραπέτης (Τζιαν Μαρία Βολοντέ) κρύβεται στο πορτ-μπαγκάζ ενός πρόσφατα αποφυλακισμένου (Αλέν Ντελόν) Αυτός το καταλαβαίνει, αλλά κάνει τον ανήξερο, μέχρι που μερικά χιλιόμετρα παρακάτω σταματά σε μια ερημιά και αντιμετωπίζει τον λαθρεπιβάτη του. Δεν λένε σχεδόν τίποτε. Δεν χρειάζεται. Ο ένας καταλαβαίνει αμέσως τι είναι ο άλλος. Μια ολόκληρη κουβέντα, άρχισε και τελείωσε μαζί με μια δέσμευση. Μόνο με τον Κώδικα. Γίνεται να δεις αυτή την σκηνή και να μην γουστάρεις το σινεμά του Μελβίλ;

Δεν αλλάζει κάτι ούτε όταν προστίθεται και ο τρίτος της ομάδας, ένας τσακισμένος άνθρωπος (Υβ Μοντάν) που θέλει να πάρει μέρος για τους δικούς του λόγους-όχι πάντως για το χρήμα. Ο Κώδικας πάλι. Ο καθένας στη δουλειά του. Λίγα λόγια, σοβαρά, πολλά τσιγάρα, το βλέμμα μπροστά. Δεν είμαστε εδώ για να γίνουμε φίλοι. Είμαστε, γιατί ο καθ’ ένας είναι άριστος σε αυτό που κάνει. Ακόμη και αν αυτό είναι εκτός του νόμου, κάπου το θαυμάζεις και το εκτιμάς.

Οι τρεις σούπερ σταρ εξυπηρετούν την ατμόσφαιρα που στήνει ο σκηνοθέτης. Δεν μπαίνουν πάνω από τους ρόλους τους. Γίνονται οι χαρακτήρες με την ίδια οργανικότητα που ο Μελβίλ φτιάχνει ένα ασπρόμαυρο νουάρ με χρώμα. Στη μισάωρη χωρίς διαλόγους σκηνή της ληστείας, ο Ζυλ Ντασέν θα πρέπει να αισθάνθηκε πολύ περήφανος που ο σπόρος που έσπειρε με το Ριφιφί, άνθισε τόσο καλά.

Όπως σχεδόν όλες οι ταινίες του Ζαν Πιέρ Μελβίλ, ο Κύκλος του είναι μια άσκηση στο ύφος. Απολαυστική και κεντημένη βελονιά-βελονιά. Μέγας άσσος στο μανίκι η επιλογή του σπουδαίου κωμικού Μπουρβίλ στον πρώτο του μεγάλο δραματικό ρόλο ως του αστυνομικού διώκτη της τριάδας.

Μια απολαυστική ταινία. Σε λίγα σημεία δείχνει την ηλικία της, αλλά στέκει πολύ λίγο πιο κάτω από τον Σαμουράι. Σχεδόν ισάξια. Να πάτε!