Che: Part One (2008)

Σύνοψη: Ο Ernesto «Che» Guevara βρίσκεται το 1964 στην Αβάνα, όπου δίνει μία συνέντευξη, ενθυμούμενος στιγμές της Κουβανικής Επανάστασης. Την ίδια χρονιά πηγαίνει στην Νέα Υόρκη για να παραβρεθεί στον ΟΗΕ, όπου μιλάει ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ. Παράλληλα, βρισκόμαστε πίσω στο 1955 όταν ο Αργεντινός γιατρός έρχεται σε επαφή με τον Φιντέλ Κάστρο και αρχίζει να οργανώνεται η επανάσταση ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα.

Άποψη: Ο Τσε Γκεβάρα είναι αναμφίβολα ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα του 20ού αιώνα και είναι λογικό ο κινηματογράφος να αντλεί έμπνευση από την ζωή του. Ήδη από το 1969, δύο χρόνια μετά την εκτέλεσή του, γίνεται η ταινία «Che!», με τον Omar Sharif στον ομώνυμο ρόλο και τον Jack Palance ως Φιντέλ, ο Antonio Banderas τον έχει υποδυθεί στο μιούζικαλ «Evita», με την Μαντόνα, ενώ ο Gael Garcia Bernal τον έχει ενσαρκώσει δύο φορές, τόσο στην μίνι-σειρά «Fidel», όσο και στο «The Motorcycle Diaries». Παραδόξως όμως δεν είχε έρθει ποτέ μέχρι τώρα στην Ελλάδα το έπος του Steven Soderbergh, μία ταινία του 2008, που λόγω του μεγάλου υλικού που είχε, χωρίστηκε σε δύο μέρη. Και είναι παράδοξο αφού την σκηνοθετεί ένας πολύ γνωστός σκηνοθέτης, έχει ως πρωταγωνιστή τον ήδη βραβευμένο με Όσκαρ Benicio del Toro και ήταν υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 2008, ενώ πρόκειται για την καλύτερη ταινία που έχει γίνει μέχρι σήμερα για τον Τσε. 10 χρόνια μετά τα δύο μέρη θα παιχτούν στα ελληνικά σινεμά, το πρώτο αυτήν την εβδομάδα, το δεύτερο την επόμενη.

Το πρώτο μέρος, με τον υπότιτλο «The Argentine», περιστρέφεται γύρω από την οργάνωση της Κουβανικής Επανάστασης, τις πρώτες νίκες, και τέλος την επικράτηση των επαναστατών έναντι του δικτάτορα. Παράλληλα, ωστόσο βλέπουμε τον Γκεβάρα να δίνει συνέντευξη αναπολώντας εκείνες τις στιγμές, αλλά και να δίνει έναν πύρινο λόγο στον ΟΗΕ. Η μαεστρία του Soderbergh είναι παραπάνω από εμφανής, με την εξαιρετική σκέψη να είναι έγχρωμες οι σκηνές της επανάστασης, οι στιγμές δηλαδή της ελπίδας, της λύτρωσης, της νίκης, και με ασπρόμαυρη φωτογραφία οι σκηνές από την συνέντευξη και τον ΟΗΕ, όταν πλέον ο Τσε είναι πιο μοναχικός, πιο νοσταλγικός, αλλά εξίσου δυναμικός. Το μοντάζ του Pablo Zumarraga είναι εύστοχο και γρήγορο, χωρίς να ακολουθεί μία γραμμική αφήγηση των γεγονότων, αλλά εμπλέκοντας το τώρα, δηλαδή το 1964, με το παρελθόν, από το 1955 μέχρι το 1959. Ο del Toro καταφέρνει να μπει στο πετσί του ρόλου, χαρίζοντας μία αξιομνημόνευτη ερμηνεία, για την οποία κέρδισε βραβείο ερμηνείας στις Κάννες, αλλά αγνοήθηκε από τα Όσκαρ (όπως και όλη η ταινία που δεν είχε ούτε μία υποψηφιότητα, ίσως και λόγω του ότι είναι στα ισπανικά). Μάλιστα ο νικητής εκείνης της χρονιάς, ο Sean Penn, παραλαμβάνοντας το βραβείο ερμηνείας στα SAG δήλωσε ότι δεν καταλαβαίνει γιατί δεν είναι νικητές ο del Toro και ο Soderbergh (όπως ούτε και εμείς).

Αν για κάτι έχει κατηγορηθεί η ταινία είναι το ότι χωρίς να αγιοποιεί τον Τσε, αποφεύγει να δείξει αρνητικές πλευρές. Πράγματι, η ταινία δεν δείχνει μία διαφορετική εικόνα του, όπως έκανε το «The Motorcycle Diaries», αλλά λίγο-πολύ την εικόνα που όλοι τον έχουμε στο μυαλό μας. Όμως δεν είναι αυτός ο στόχος της ταινίας, ούτε να δείξει την απόλυτη αλήθεια, ούτε να μάθει στον θεατή ιστορία, είναι μία ταινία από την πλευρά του επαναστάτη, γεμάτη συναίσθημα. Ίσως η καλύτερη ταινία του Soderbergh μετά τον Χρυσό Φοίνικα για το «Sex, Lies, and Videotape», που ακόμα και αν την έχετε δει σε dvd ή στο ίντερνετ, είναι από αυτές που αξίζει κανείς να την έχει δει σε σινεμά.