I kill giants

Σύνοψη: Η Barbara Thorson είναι ένα έφηβο κορίτσι, που διαφέρει από τα άλλα. Φοράει στέκα με αυτιά λαγού, είναι κλεισμένη σε ένα δικό της κόσμο, και πέραν αυτού πιστεύει ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, στον οποίον ζουν διαφόρων ειδών γίγαντες και τέρατα, που σκοπεύουν να έρθουν στην πόλη που μένει. Ενώ όλοι στο σχολείο την θεωρούν από τρελή ως το σπασικλάκι, μία νέα συμμαθήτρια, η Sophia, θα αποδειχθεί σύμμαχός της στην προσπάθεια να σώσει την πόλη της από την επικείμενη εισβολή των γιγάντων.

Άποψη: Ακούγοντας για μία αμερικάνικη ταινία επιστημονικής φαντασίας με γίγαντες που σκοπεύουν να επιτεθούν, και μία νεαρή κοπέλα που σαν άλλος Thor, τους περιμένει με το σφυρί της να τους αντιμετωπίσει, είναι να απορείς γιατί πάτωσε εισπρακτικά στην Αμερική και γι αυτό αποσύρθηκε γρήγορα από τα σινεμά, και μόλις 2 μήνες μετά την πρώτη κυκλοφορία βγήκε σε dvd, ενώ στα ελληνικά σινεμά μάλλον δεν θα παιχτεί. Βλέποντάς το όμως καταλαβαίνεις έναν-έναν τους λόγους. Κατ’ αρχάς είναι βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ που δημιούργησαν το 2008 οι Joe Kelly (έχει γράψει και ιστορίες των Deadpool, Spider-Man, Daredevil) και J. M. Ken Niimura, και κυκλοφόρησαν 7 τεύχη. Ένα πολύ ιδιαίτερης αισθητικής κόμικ, ασπρόμαυρο με επιρροές από τα ιαπωνικά manga, που ωστόσο στην μεγάλη οθόνη δεν κατάφερε να περάσει κάτι από το ατμοσφαιρικό, ιαπωνίζον κλίμα. Η ταινία φέρνει σίγουρα στον νου το «A Monster Calls» του J. A. Bayona, που με την σειρά του βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Patrick Ness. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε ανήλικα παιδιά, κορίτσι στην μία, αγόρι στην άλλη, που υπόκεινται σχολικό εκφοβισμό λόγω της «ιδιαίτερης» συμπεριφοράς τους, και έτσι καταφεύγουν σε έναν μαγικό κόσμο γιγάντων, με την διαφορά ότι στο «A Monster Calls» το αγόρι γίνεται φίλος με τον γίγαντα, που τον βοηθά στην επικείμενη απώλεια της άρρωστης μητέρας του.

Το ζήτημα της απώλειας και της φυγής σε έναν φανταστικό κόσμο, που είναι καλύτερος από τον πραγματικό, είναι κοινή συνισταμένη των δύο ταινιών. Όμως, ενώ ο Bayona, ως καλός μαθητής των ταινιών του Del Toro, καταφέρνει να συνδυάσει και να συμπλέξει τους δύο κόσμους, προσφέροντας στον θεατή γνήσιο συναίσθημα και πλούσιο θέαμα, ο Δανός σκηνοθέτης Anders Walter αποτυγχάνει ακριβώς σε αυτό. Και είναι περίεργο διότι έχει βραβευτεί με Όσκαρ το 2014 για το μικρού μήκους «Helium», το οποίο αποδίδει μοναδικά τον συνδυασμό των δύο κόσμων, μέσα από ιστορίες που αφηγείται ένας υπάλληλος του νοσοκομείου σε ένα άρρωστο παιδί.

Εδώ όμως οι δύο κόσμοι σχεδόν ποτέ δεν συμπλέκονται, κάνοντας προφανές το τι συμβαίνει και αν είναι πράγματι φανταστικός ο κόσμος ή υπαρκτός, ενώ αν περιμένετε η μικρή να αρχίζει να σκοτώνει γίγαντες, όπως άλλωστε λέει και ο τίτλος, τότε θα απογοητευτείτε καθώς απουσιάζει κάθε ίχνος δράσης. Η ταινία περιστρέφεται γύρω από το κορίτσι, που ερμηνεύει με εξαιρετικό θάρρος η Madison Wolfe, και σε συζητήσεις που έχει πότε με την φίλη της, την Sophia (Sydney Wade), πότε με την σχολική ψυχολόγο (Zoe Saldana), για το αν υπάρχουν ή όχι γίγαντες. Αντί για δράση,  θα μπορούσε να εξετάσει, με όρους φαντασίας, την ανάγκη ενός ανθρώπου που πονά ψυχολογικά ή περιθωριοποιείται κοινωνικά να κάνει προβολές σε έναν άλλο φανταστικό κόσμο, όπου τα πράγματα είναι διαφορετικά και εμείς είμαστε καλύτερα εκεί (όπως μας έχει διδάξει ο Lynch μέσα από τις ταινίες του), αλλά ούτε αυτό το καταφέρνει ικανοποιητικά, με ένα πολύ αδύναμο σενάριο, χωρίς καθόλου συναίσθημα, παρά το ότι είναι γραμμένο από τον δημιουργό του κόμικ. Στο βιβλίο πάντως τα καταφέρνει καλύτερα!