Ερωτευμένος με την γυναίκα μου

Σύνοψη: Ένας βολεμένος μεσήλικας, γνωρίζει την εντυπωσιακή νέα κοπέλλα του καλύτερου του φίλου. Φαντασιώνεται διαρκώς πως θα ήταν μια σχέση μαζί της, παρότι έχει έναν ευτυχισμένο γάμο.

Άποψη: Τι είχες Ζαν; Τι είχα πάντα. Άλλη μια Γαλλική κωμωδία στην θερινή κινηματογραφική σεζόν, άλλη μία ανέμπνευστη προσπάθεια για γέλιο βγαλμένο με το τσιγκέλι, άλλη μία φορά που θα αναφωνήσουμε, pas plus! Όχι άλλο...

Ο Ντανιέλ (Ντανιέλ Οτέιγ -Cache, Jean de Florette-, ένας δημοφιλέστατος στην χώρα του ηθοποιός και σκηνοθέτης) είναι ένας μεσήλικας εκδότης, με μια στρωμένη ζωή, με μια όμορφη και μορφωμένη γυναίκα, και με την κρίση της τρίτης ηλικίας να του χτυπά την πόρτα. Συναντά έναν καλό του φίλο (Ζεράρ Ντεπαρντιέ) και τον προσκαλεί απρόθυμα για γεύμα στο σπίτι. Ο φίλος του είχε για χρόνια δεσμό με την καλύτερη φίλη της γυναίκας του, Ισαμπέλ, η οποία θα προτιμούσε να φάει ένα μαγκάλι κάρβουνα παρά να δεχθεί στο σπίτι της αυτήν για την οποία ο Πατρίκ, παράτησε την φίλη της. Και η αντιπάθεια γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, όταν η Έμμα, η νέα σχέση του Πατρίκ, είναι μια πανέμορφη κοπέλα, ούτε στα τριάντα της. Αλλά ενώ η Ισαμπέλ με το ζόρι κρατάει τα προσχήματα, ο Ντανιέλ μαγεύεται από την δροσιά και την ομορφιά της Έμμα, και σε όλο το δείπνο παρασύρεται σε ονειροφαντασίες για μία σχέση που θα μπορούσε να είχε αυτός στη θέση του Πατρίκ με την νεαρή κοπέλα.

Θα μπορούσε να είναι μια αρκετά γλυκόπικρη ματία στο μέγα ερώτημα του κάθε μεσήλικα άντρα, ο οποίος μετά από χρόνια γάμου έχει ξεχάσει πως είναι να φλερτάρεις, να ερωτεύεσαι και να νοιώθεις ξανά την καρδιά σου να χτυπά δυνατά. Και βέβαια να τονώσεις μια αυτοπεποίθηση λίγο πριν η τρίτη ηλικία σε στείλει για φασκόμηλο. Ο Οτέιγ, χρησιμοποιεί το εύρημα των συνεχών φαντασιώσεων κατά τη διάρκεια του δείπνου, το οποίο πριν καν φτάσουμε στη μέση έχει ξεφουσκώσει, επαναλαμβάνεται και είναι βαρετό και οριακά ενοχλητικό. Ο Ντεπαρτιέ, ως συνήθως βαριέται ενώ η πολύ καλή γενικά, Σαντρίν Κιμπερλέν (Petit Nicolas) θάβεται από την επιλογή του σεναρίου να έχει τον ρόλο μιας μονίμως στριμμένης πενηντάρας.

Και επειδή μιλάμε για μια δουλειά που πλασάρεται ως κωμωδία, το χιούμορ της είναι δυσκοίλιο, φτιαγμένο για σοφιστικέ ενώ είναι απλά κουραστικό. Δεν σκάσαμε γελάκι όσο κι αν προσπαθήσαμε, και πιστέψτε μας, θελήσαμε να προσπαθήσουμε.

Τελικά όχι απλά η προσπάθεια για Γουντιαλενικό χιούμορ δεν δούλεψε, αλλά ο Οτέιγ δεν κατάφερε να μας βγάλει έστω έναν Γάλλο Κωσταντάρα. Ακόμη και το Κάτι Κουρασμένα Παλικάρια έβγαζε περισσότερη φρεσκάδα. Εκεί φτάσαμε. Να βλέπουμε Γάλλους Λαμπρούκους το 2018.