Σύνοψη: Η Ronit ζει στην Νέα Υόρκη, δουλεύοντας ως φωτογράφος. Όταν πληροφορείται ότι ο ραβίνος πατέρας της πέθανε, τότε θα επιστρέψει στο πατρικό της σπίτι στο Λονδίνο. Εκεί θα συναντήσει τον παιδικό της φίλο, και πλέον ραβίνο, Dovid, ο οποίος έχει παντρευτεί την Esti, παιδική της φίλη, αλλά όχι μόνο. Μεταξύ τους θα ξαναφουντώσει το ερωτικό αίσθημα, το οποίο ωστόσο θα πρέπει να χαλιναγωγήσουν μέσα στην συντηρητική εβραϊκή κοινότητα στην οποίαν ζουν.

Άποψη: Ο Sebastian Lelio γνώρισε πέρσι μεγάλη καταξίωση, όταν βραβεύτηκε με το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, για το εξαιρετικό μελόδραμά του «Μία Φανταστική Γυναίκα». Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και μία άλλη ταινία του, που αποτελεί το αγγλόφωνο ντεμπούτο του, το «Disobedience» («Ανυπακοή). Ο Lelio μας έχει συνηθίσει στο να χτίζει εξαιρετικά γυναικεία πορτρέτα, από την «Gloria», στην Marina Vidal, τώρα στις δύο κεντρικές ηρωίδες, την Ronit και την Esti και του χρόνου πάλι στην «Gloria» που αυτήν την φορά θα μιλάει αγγλικά, με την Julianne Moore στον ομώνυμο ρόλο.

Για άλλη μια φορά τα καταφέρνει απόλυτα σε αυτό το κομμάτι, με δύο γυναίκες με πολυποίκιλο συναισθηματικό κόσμο που δεν ορίζεται και δεν προσδιορίζεται από τα όσα γίνονται εντός οθόνης, αλλά είναι δύο πολύ γερά δομημένοι χαρακτήρες, κάτι που οφείλεται αφενός στο καλογραμμένο σενάριο του Lelio και της Rebecca Lenkiewicz (έχει γράψει το σενάριο της «Ida» μαζί με τον Pawlikowski), δύο ανθρώπων που έχουν αποδείξει πόσο καλά ξέρουν να δημιουργούν αληθινούς χαρακτήρες, βασισμένοι αυτήν την φορά στο ομώνυμο βιβλίο της Naomi Alderman, αφετέρου στις εξαιρετικές Rachel Weisz και Rachel McAdams, που δίνουν ακόμα μεγαλύτερο βάθος στις ηρωίδες τους. Συνήθως τα αγγλόφωνα ντεμπούτα μη αγγλόφωνων δημιουργών είναι κατώτερα από τις προηγούμενες ταινίες τους, και αυτό ως ένα βαθμό ισχύει και στην περίπτωση του Lelio.

Αυτό που λείπει κυρίως από την ταινία, αν την συγκρίνει κανείς με τις άλλες, είναι τα πιο θερμά χρώματα και ο δυναμισμός που αποπνέει η σκηνοθεσία του. Στο «Disobedience» επικρατούν γήινοι τόνοι, κυρίως του γκρι, του άσπρου και του μαύρου, σε τόσο μεγάλο βαθμό που ίσως να ήταν καλύτερα να είχε ασπρόμαυρη φωτογραφία, ενώ απουσίαζαν πλήρως τα πιο αλμοδοβαρικά χρώματα, με τα οποία έχει ταυτιστεί. Γενικότερα, ο Lelio θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας άξιος συνεχιστής του ισπανού δημιουργού, και ταυτόχρονα ένας σκηνοθέτης με διακριτό στιλ. Αν κάτι έλειπε από αυτήν την ταινία είναι το στιλ του. Έλειπε η θερμότητα και ο δυναμισμός, δίνοντας την θέση σε πιο ψυχρά χρώματα, που οδηγούσαν σε μία απόσταση από την κοινωνία την οποία έδειχνε. Αυτό βέβαια είναι λογικό διότι από την Χιλή την οποία μέχρι τώρα μας παρουσίαζε, αποφάσισε να πάει στο Λονδίνο, και μάλιστα σε μία εβραϊκή κοινότητα που σίγουρα δεν θα μπορούσε να κατανοήσει το ίδιο όσο την χώρα στην οποία μεγάλωσε. Είναι εμφανές από το ότι μόνο οι δύο ηρωίδες διακρίνονται από το αίσθημα της ενσυναίσθησης από την πλευρά του δημιουργού, ένα στοιχείο που άλλοτε το απέπνεαν ακόμα και τα άψυχα αντικείμενα στις ταινίες του. Επίσης, το στοιχείο του μελοδράματος υπάρχει αλλά σε μικρότερο βαθμό, και γι’ αυτό όταν εμφανίζεται προς το τέλος κλωτσάει γιατί δεν ταιριάζει με την πιο αποστειρωμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα. Ωστόσο, καταφέρνει να αποδώσει απόλυτα ρεαλιστικά τον έρωτα ανάμεσα σε δύο γυναίκες, χωρίς ταμπού, και επίσης δεν στέκεται στο πώς η κοινωνία τους απαγορεύει να είναι αυτές που είναι, αλλά στο πώς έχει περάσει ο συμβιβασμός στο dna του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να πρέπει να είσαι ανυπάκουος στους δικούς σου φραγμούς.

Πρώτη δημοσίευση: 27 Ιουλίου 2018, 14:48
Ενημέρωση: 27 Ιουλίου 2018, 14:50
Τίτλος:
Disobedience (Disobedience)
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
114

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos