"The Handmaid’s Tale" s02: Οδυνηρό, αλλά σημαντικό!

«I am sorry there is so much pain in this story» λέει η Offred (Ελίζαμπεθ Μος), σε ένα κομβικό σημείο ενός επεισοδίου της πολυαναμενόμενης δεύτερης σεζόν του The Handmaid’s Tale, σπάζοντας τον τοίχο ανάμεσα σε εκείνη και τον θεατή.

Και λέει την απόλυτη αλήθεια: το The Handmaid’s Tale κατάφερε να επιστρέψει ακόμα πιο αδυσώπητο και συναισθηματικά εξουθενωτικό, αλλά παραμένει ευτυχώς ένα απαραίτητο για την εποχή μας τηλεοπτικό προϊόν που απέδειξε ότι δικαίως συνεχίστηκε, παρότι το αρχικό υλικό του, το ομώνυμο βιβλίο της Μάργκαρετ Άτγουντ, εξαντλήθηκε σεναριακά στην πρώτη σεζόν.

Στη δεύτερη σεζόν, βυθιζόμαστε ακόμα πιο βαθιά στον διεστραμμένο κόσμο της Gilead και γνωρίζουμε καλύτερα τις τρεις κεντρικές ηρωίδες. Η ιστορία της Offred/June παραμένει στο επίκεντρο, με την Ελίζαμπεθ Μος να λειτουργεί ακόμα μια φορά σαν συναισθηματική πυξίδα για τους θεατές, παραμένοντας πιστή στο πετσί αυτής της γυναίκας που αρνείται να αποδεχτεί ότι θα είναι ένα είδος ανθρώπινης αγελάδας για το υπόλοιπο της ζωής της. Οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλεται καθόλη τη διάρκεια της σεζόν είναι τόσες πολλές, που διαρκώς απορείς πώς μπορεί κανείς να αντέξει τόση παράνοια, αδικία, ψυχολογική και σωματική κακοποίηση.

Η αισθητή αλλαγή από την πρώτη σεζόν είναι ότι δεν επικεντρώνεται πλέον στη σχέση ποντικιού-γάτας μεταξύ της Offred και του Commander Waterford (ο Τζόζεφ Φάινς συνεχίζει πολύ πειστικά να αποτελεί έναν από τους πιο creepy και μισητούς χαρακτήρες στην τηλεόραση), αλλά στη σχέση ανάμεσα σε δυο γυναίκες που νομίζουν ότι βρίσκονται σε διαφορετική θέση, όμως αργά και σταδιακά συνειδητοποιούν ότι αυτά που τις ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τις χωρίζουν. Η σχέση αυτή είναι ανάμεσα στην Offred και την Serena, την σαδιστικά αυταρχική σύζυγο του Commander.

Και η Serena είναι αυτή που τελικά καταλήγει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον του θεατή, καθώς η ανάπτυξη του χαρακτήρα της πραγματοποιείται υποδειγματικά. Η Υβόν Στραχόβσκι, που ξεχώριζε ήδη από την πρώτη σεζόν, εδώ κυριολεκτικά βρίσκει το υλικό για να «κεντήσει» έναν πολυπρισματικό χαρακτήρα, ο οποίος προκαλεί ταυτόχρονα την οργή και τον οίκτο σου. Δώστε της από τώρα το Emmy για Best Supporting Actress in a Drama Series, ακόμα κι αν έχει να ανταγωνιστεί τις εξίσου φανταστικές συμπρωταγωνίστριές της, Αλέξις Μπλέντελ και Αν Ντάουντ!

Μέσω της πρώτης, στον ρόλο της Offglen, παίρνουμε μια γεύση από τη ζωή στις εφιαλτικές Αποικίες, οι οποίες είναι μια ραδιενεργή εκδοχή στρατοπέδου συγκέντρωσης, όπου στέλνονται οι γυναίκες που έχουν παραβατική συμπεριφορά ή απλά δεν χρησιμεύουν πια στο καθεστώς. Η δεύτερη, στον ρόλο της φανατικά αφοσιωμένης στο καθεστώς Aunt Lydia, δίνει κι αυτή τα ερμηνευτικά της ρέστα, με την σκληρότητα να διαδέχεται την τρυφερότητα με ένα απλό ανοιγόκλεισμα των ματιών της.

Το ερώτημα βέβαια παραμένει: γιατί να υποστεί κανείς το «βασανιστήριο» του να βλέπει μια τόσο ψυχολογικά ασφυκτική σειρά, όταν μπορεί να περάσει πιο ευχάριστα τον χρόνο του; Η απάντηση είναι απλή: γιατί η σειρά αυτή είναι σημαντική! Είναι σημαντική γιατί αφυπνίζει και προειδοποιεί, είναι σημαντική γιατί δείχνει την αντοχή και τη δύναμη της γυναικείας φύσης, γιατί είναι αληθοφανής παρά τα όσα εξωφρενικά απάνθρωπα πράγματα απεικονίζει και γιατί οι μικρές στιγμές αλληλεγγύης και ελπίδας που υπάρχουν σε κάθε επεισόδιο είναι αρκετές για να πάρεις μια ανάσα και να συνειδητοποιήσεις ότι όσο υπάρχουμε σε αυτόν τον πλανήτη, θα υπάρχουν ανάμεσά μας  ανθρώπινα τέρατα και πραγματικοί άνθρωποι.