Chappaquiddick

Σύνοψη: Το 1969 ο Edward “Ted” Kennedy, ο νεότερος αδερφός του John F. Kennedy και ο μόνος εναπομείνας γιός της οικογενείας, είναι γερουσιαστής και όλοι τον προωθούν για την προεδρία της Αμερικής το 1972 ενώ παλεύει με την κληρονομιά του ονόματος. Σε ένα πάρτι όμως στο νησί Chappaquiddick, θα γνωρίσει την Mary Jo Kopechne. Το βράδυ όταν θα είναι οι δυο τους στο αυτοκίνητο, αυτό θα τουμπάρει και θα πέσει στη λίμνη. Ενώ ο Ted θα γλιτώσει, η Mary δεν θα τα καταφέρει, με αποτέλεσμα η ενοχή να τον κυνηγάει και πιθανόν να του στοιχίσει πολλά.

Άποψη: Η οικογένεια Kennedy πάντα είναι της μόδας, και πάντα θα απασχολεί ιδίως το αμερικανικό κοινό. Αυτό το αποδεικνύουν τα αναρίθμητα ντοκιμαντέρ και ταινίες μυθοπλασίας που προσπαθούν άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε όχι, να ρίξουν φως, στην ζωή του John Kennedy, της Jackie, του Robert (από την δολοφονία του οποίου κλείνουν φέτος 50 χρόνια), ή τώρα του βενιαμίν Ted. Το «Chappaquiddick», όπως ονομάστηκε από το νησί όπου έγινε το συμβάν, ή «Η ενοχή του Κένεντι», όπως είναι  ο περισσότερο δραματικός ελληνικός τίτλος, προσπαθεί να διαφοροποιηθεί  από τις τόσες ταινίες που αφορούν την πασίγνωστη και τόσο μυστηριώδη οικογένεια. Διακρίνεται από έναν συνδυασμό του σπιλμπεργκικού «The Post», με την κωμική παρουσίαση ιστορικών γεγονότων του «The Death of Stalin».

Βλέπουμε δηλαδή μία παρόμοια δομή με την ταινία του Spielberg, καθώς μία ομάδα ανδρών προσπαθεί να ανακαλύψει τι ακριβώς έγινε, με την διαφορά όμως ότι ο σκοπός εν προκειμένω είναι να μάθουν την αλήθεια ώστε να την κρύψουν, μήπως και σωθεί η προεκλογική καμπάνια του Ted, έπειτα από το σκάνδαλο. Θίγεται δηλαδή και σε αυτήν την ταινία το ζήτημα της αλήθειας και της ειλικρίνειας, αυτή την φορά όχι από την 4η εξουσία, αλλά την 2η,, την εκτελεστική. Ταυτόχρονα, όμως, η ταινία του John Curran («The Painted Vail», «Stone») σταδιακά αποκτάει όλο και περισσότερο χιουμοριστική διάθεση, σαν να θέλει να διακωμωδήσει κάπως την κατάσταση, ειδικά όταν όλο το επιτελείο του γερουσιαστή κάνει τα πάντα για να τον σώσει και εκείνος παίρνει κάποιες περίεργες πρωτοβουλίες. Σαν «όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» (η ταινία αναφέρεται στις εκλογές του 1972 στις οποίες θα κατέβαινε και ο Ted) ή ορθότερα του επίδοξου προέδρου να σπάνε λίγο πλάκα με την αφέλεια και την έλλειψη πυγμής του αρχηγού τους, θυμίζοντας τον ρόλο του Jeffrey Tambor στο «The Death of Stalin» και την σχέση του με τους υπολοίπους.

Επειδή η υπόθεση λίγο-πολύ είναι γνωστή, είναι επιτυχημένη η προσπάθεια να ελαφρύνουν το κλίμα, από το να κάνουν μία «σοβαρή» ανάλυση του σκανδάλου και τι κρύβεται από πίσω, όπως θα έκανε ο Oliver Stone. Η επιλογή ωστόσο του Jason Clarke για τον νεαρό Kennedy μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει σωστή, λόγω της μικρής ομοιότητας που έχει με τον άνθρωπο που υποδύεται, εντούτοις αδυνατεί να δώσει μεγαλύτερο βάρος στον ήρωα του, ή να κάνει περισσότερο κατανοητές τόσο τις επιλογές του, όσο και το πώς νιώθει έχοντας το βάρος αφενός του ονόματος αφετέρου της ενοχής. Επιπλέον, η ανάλαφρη διάθεση ορισμένες φορές λειτουργεί εις βάρος της υπόθεσης, μην μπορώντας να χτίσει το στοιχείο της αγωνίας και της έντασης, το οποίο είναι πρωταρχικής σημασίας για ταινία που βασίζεται σε ιστορία που ξέρουμε εκ των προτέρων πώς  θα εξελιχθεί. Μία ακόμα ταινία που θέλει να μιλήσει για την κατάρα της οικογένειας, χωρίς ωστόσο να προσθέτει κάτι καινούργιο, παρά την καλοπροαίρετη ανανεωτική ματιά στην παρουσίαση των Kennedy.