Dark Shadows

O βρικόλακας -πρώην ζάμπλουτος playboy- Μπαρνάμπας, βγαίνει από τον τάφο του 200 χρόνια μετά την κατάρα της μάγισσας Αντζελίκ και επιστρέφει στην έπαυλή του: όλα έχουν αλλάξει.
Dark Shadows - κριτική ταινίας

Κάθε σπίτι ένα «φρικιό» στο δικό μας όλα!

Μετά από 196 χρόνια κλεισμένος στο φέρετρο ο «καταραμένος» από τη μάγισσα Angelique (Eva Green) βρικόλακας, Barnabas Collins (Johnny Depp), επιστρέφει στο Collinwood για να αποκαταστήσει την τιμή της οικογένειάς του και να σκορπίσει στους θεατές το γέλιο και τον τρόμο ταυτόχρονα.

Έτσι όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε ο κλασικός και λατρεμένος Τιμ που ποτέ δεν επιτρέπει σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στο αστείο και το τρομακτικό – ακριβώς όπως κι η ζωή.Για ακόμα μία φορά διαπιστώνουμε ότι ο Μπάρτον δεν κάνει απλά ταινίες, αλλά δημιουργεί τέχνη και μέσα από την τέχνη του καταφέρνει να σε κάνει να γελάσεις, να τρομάξεις, να θαυμάσεις αλλά και να συγκινηθείς. Με φοβερή μαεστρία έχει μεταφέρει στην ταινία όλα τα απαραίτητα στοιχεία της σειράς (Ο Barnabas είναι βρικόλακας που μοιάζει με βρικόλακα και όχι με μοντέλο), αποφεύγοντας όμως έξυπνα να διατηρήσει τη σοβαρότητα που είχε εκείνη. Φυσικά και υπάρχουν στοιχεία που θυμίζουν παλαιότερες ταινίες του αλλά μόνο σε ό, τι αφορά αυτό τον παράξενο μελαγχολικό, σκοτεινό μα και συνάμα σατυρικό τόνο – εδώ όμως προστίθεται και ο τόνος της σαπουνόπερας στην πιο σατυρική της μορφή.

Από τις πρώτες κιόλας σκηνές καταλαβαίνεις ότι βλέπεις ταινία του Τιμ Μπάρτον – αυτό είναι και το μεγαλείο του. Κανένας άλλος δε θα μπορούσε να μεταφέρει στον κινηματογράφο τη σειρά με τον τρόπο που το έκανε εκείνος συν του ότι χάρη στις οδηγίες του, ακόμα και τα μέλη του καστ που δε γνώριζαν τη σειρά, έδωσαν πολύ καλές ερμηνείες – φυσικά ο παραγωγός & πρωταγωνιστής της ταινίας Ντεπ ξεχωρίζει. Επιπλέον, υπάρχουν ένα σωρό αναφορές σε άλλες ταινίες και cameo εμφανίσεις όπως του Alice Cooper στο ρόλο του…Alice Cooper.

Τέλος, το επίσης σημαντικό κομμάτι που χαρακτηρίζει πάντα τις ταινίες του Μπάρτον είναι η μουσική. Έτσι κι εδώ, τόσο η μουσική του Έλφμαν όσο και το υπόλοιπο soyndtrack δένουν απίστευτα με τη 70ίλα του background που συνοδεύεται από troll κουκλάκια και φωτιστικά τύπου lava lamps.

Υ.Γ.: Η ταινία λόγω της «σαπουνοπερατικής» δομής της αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για sequel.

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη (4 / 5)


 

Απογοητευτική Μπαρτονιάδα

Κατά τα φαινόμενα, το "Dark Shadows" θα μπορούσε να αποτελέσει ιδανική περίπτωση για μια εντυπωσιακή (και τόσο, μα τόσο αναγκαία) return to form από πλευράς του σκηνοθέτη που κάποτε μας έκανε να πλαντάξουμε στο κλάμα (…) παρακολουθώντας τον ανεκπλήρωτο έρωτα ανάμεσα σε μια ατίθαση ξανθομαλλούσα κι έναν «αναμαλλιασμένο» τυπά με χέρια-μαχαίρια (OK, ψαλίδια ήταν, but you get the point).

Δυστυχώς, παρά το ελκυστικότατο καστ (στο οποίο μάλιστα συμπεριλαμβάνονται ένα πρώην, ένα νυν και ένα μελλοντικό sex symbol – ναι Μισέλ, Εύα και Κλόι, εσάς εννοώ!), τη γοτθικών αποχρώσεων ατμόσφαιρα, τη μεγαλειώδη καλλιτεχνική διεύθυνση και το ιδιαίτερα πρόσφορο έδαφος για απανωτές ριπές μαύρου χιούμορ, το μπαρτονικό "Dark Shadows" απογοητεύει. Ο –εντυπωσιακός ομολογουμένως– πρόλογος, ο οποίος θυμίζει "Δράκουλα" του Κόπολα (ιδίως σε αισθητικό επίπεδο) αφήνει υποσχέσεις για κάτι καλό. Μέσα στην επόμενη μιάμιση ώρα όμως, βρισκόμαστε σταδιακά αντιμέτωποι με μια εκτενή αναβίωση στοιχείων από το τηλεοπτικό "Dark Shadows", που, στην ουσία, προσφέρουν ελάχιστα σε επίπεδο δραματουργίας και απλώς «ξεχειλώνουν» την πλοκή. Μια παρέλαση από –φαινομενικά– ενδιαφέροντες δευτερεύοντες χαρακτήρες, που όμως αξιοποιούνται ελάχιστα, καθώς στην καλύτερη των περιπτώσεων ξεστομίζουν 2-3… memorable quotes και κατόπιν «εξαφανίζονται» μέχρι νεωτέρας.

Διάφορες διάσπαρτες κωμικές σεκάνς, με τον Barnabas εμπλεκόμενο σε ποικίλες fish-out-of-water καταστάσεις, που όχι μόνο ηχούν κοινότυπες, αλλά έχουν ήδη υπερεκτεθεί στο φιλοθέαμον κοινό μέσω των διαφόρων teasers και trailers. Και με ένα διαφαινόμενο ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα στον προαναφερθέντα, την γκουβερνάντα Victoria και τη μάγισσα Angelique, που όμως ουδέποτε αποκτά υπόσταση, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Ντεπ στον κεντρικό ρόλο, καθώς ένα σημαντικό κομμάτι του εκτυλίσσεται όχι απλώς "εκτός κάδρου", αλλά ουσιαστικά εκτός… ταινίας!

Καθ’ όλη τη διάρκεια της, εξάλλου, ο Μπάρτον και ο νεόκοπος σεναριογράφος Σεθ Γκράχαμ-Σμιθ μοιάζουν αναποφάσιστοι ως προς το ύφος και την κατεύθυνση που επιθυμούν να της δώσουν, τη στιγμή που ο... σαματάς της τελικής σεκάνς κυριαρχείται από «κλεμμένες» ιδέες (ιδίως στον τομέα των ειδικών εφέ), άστοχες σεναριακές εμπνεύσεις της τελευταίας στιγμής και ξέπνοες συναισθηματικές κορυφώσεις. Στην τελική, ο μόνος λόγος για τον οποίο αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσει κανείς το"Dark Shadows", είναι η γεμάτη σκέρτσο και σαρδόνιο χιούμορ ερμηνεία της Γκριν, η οποία ενσαρκώνει εδώ την επιτομή του ακαταμάχητου θηλυκού που λατρεύεις να μισείς. Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι η… πορσελάνινη επιδερμίδα της δίνει πάτημα στον Μπάρτον να θυμηθεί προς στιγμήν τον παλιό καλό εαυτό του.

Χάρης Παπαπαναγιώτου (2 / 5)

Πρώτη δημοσίευση: 17 Μαΐου 2012, 12:24
Ενημέρωση: 31 Μαΐου 2012, 12:50
Τίτλος:
Dark Shadows (Dark Shadows)
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
113
Εταιρία διανομής: 
Release: 
17 Μαϊου 2012

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos