"Lost in space" season 1: Για μικρά παιδιά

H απόπειρα εκμοντερνισμού –στην προκειμένη περίπτωση- μιας δημοφιλούς sci-fi σειράς που αποτελεί μέρος της σχετικής pop κουλτούρας, είναι πολύ δύσκολη. Και το πιο πιθανό είναι να προκύψει αδέξια και ουσιαστικά ημι-αποτυχημένη.

Για το «Lost in space» του Netflix, τα συναισθήματα είναι μάλλον ανάμεικτα, αναλόγως τις επιθυμίες του καθενός και την αντίστοιχη αποκωδικοποίηση αναφορικά με το που στοχεύει η σειρά που έστησε ο Ζακ Έστριν του «Prison Break».

Αν έχει σαν σκοπό όλη την οικογένεια και την εξιστόρηση των περιπετειών επιστημονικής φαντασίας σαν ακίνδυνο και άκακο παραμύθι για μικρά –κυρίως- παιδιά, τότε ναι, το καταφέρνει σε πολύ μεγάλο βαθμό, είναι σαφώς teen friendly, καλοδουλεμένη, με υψηλό επίπεδο παραγωγής και εντελώς clean cut σειρά.

Για όλους τους υπόλοιπους, οι περιπέτειες της οικογένειας Ρόμπινσον στον μακρινό πλανήτη που προσγειώνεται αναγκαστικά το διαστημόπλοιό τους, είναι στα όρια του βαρετού, με –χαριτωμένη μεν, αλλά κουραστική- αναμάσηση αμέτρητων κλισέ, ζαχαρωμένους και σχηματικούς χαρακτήρες, με αποστειρωμένη αυτή καθ’αυτή την αίσθηση της περιπέτειας, μιας και το αγχωμένο happy end είναι με ολοζώντανα γράμματα τυπωμένο ολούθε.  

Ανατροπές που τις διακρίνεις από χιλιόμετρα μακριά, safe ερμηνείες (από Μόλι Παρκερ και Τόμπι Στίβενς) χωρίς την σπίθα του ανησυχητικού, ένα συμπαθέστατο ρομπότ που μάλλον κλέβει κατά διαστήματα την παράσταση, μαζί με την Πάρκερ Πόουζι που δείχνει να διασκεδάζει πολύ τον ρόλο της fake γιατρού Σμιθ, με τις ραδιουργίες και τις δολοπλοκίες της.

Καλλιτεχνική παραγωγή ικανοποιητικότατη, ασφαλές περιβάλλον παρακολούθησης για ένα κυριακάτικο απόγευμα, μια αβάσταχτη (αλλά και εύκολη στο μάτι) ποπ ελαφρότητα που παρακολουθείται στο ρελαντί και σαφώς θα ανανεωθεί για νέες σεζόν.