"The exorcist" s02: Όχημα ο τρόμος

Σύνοψη: Οι δύο καθολικοί ιερείς και εξορκιστές, ο πατέρας Tomas Ortega και ο πατέρας Marcus Keane, αναλαμβάνουν τον εξορκισμό μίας νεαρής γυναίκας, παρά το ότι ο άνδρας της δεν πιστεύει ότι την έχει καταλάβει δαίμονας. Στο Nachburn, ένα νησί κοντά στο Σιάτλ, ο Andrew Kim έχει χάσει την γυναίκα του, που αυτοκτόνησε καθώς έπασχε από κατάθλιψη, και τον επισκέπτεται μία κοινωνική λειτουργός για να δει κατά πόσο είναι κατάλληλο το μέρος για παιδιά. Ένα από τα παιδιά αρχίζει να έχει περίεργη συμπεριφορά. Όταν οι δύο εξορκιστές έρθουν στο νησί και μάθουν ότι συμβαίνουν περίεργα πράγματα σε αυτό το σπίτι, θα αναλάβουν μία νέα υπόθεση εξορκισμού.

Άποψη: Όταν το 2016 προβλήθηκε η 1η σεζόν της σειράς, οι περισσότεροι θαυμαστές της κλασικής πλέον ταινίας τρόμου «The Exorcist» (1973) του William Friedkin, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του 1971 του William Peter Blatty, δεν είδαν με καλό μάτι το ενδεχόμενο να μετατραπεί σε σειρά μία ταινία που έχει σημαδέψει καθοριστικά το είδος του τρόμου, αποτελώντας ίσως την πιο γνωστή και τρομακτική –τουλάχιστον για την εποχή της- ταινία που έγινε ποτέ. Παρόλα αυτά, η σειρά κατάφερε να διαψεύσει σε μεγάλο βαθμό τις όποιες a priori αμφιβολίες και διαφωνίες, καταφέρνοντας στην 1η σεζόν, ναι μεν να βασιστεί στο κεντρικό στόρι της ταινίας, με μία νεαρή κοπέλα που την καταλαμβάνει ο δαίμονας και την μάνα που φωνάζει τους εξορκιστές για να την σώσουν, ταυτόχρονα όμως διαφοροποιείται στα σημεία.

Και σε εμάς, άρεσε (θυμηθείτε εδώ)

Οι δύο ιερείς, πολλοί διαφορετικοί από εκείνους του 1973, πλέον δεν μοιάζουν τόσο με ιερείς, αλλά περισσότερο με κυνηγούς επικηρυγμένων, με την διαφορά ότι αυτοί κυνηγούν δαιμονικά πνεύματα. Αποκτούν ένα πιο σκληρό, σχεδόν σέξι, στιλ, σε συνδυασμό με μία αμφισβήτηση της ίδιας της πίστης τους. Στην 2η σεζόν, οι εξορκιστές επέστρεψαν σε νέες περιπέτειες και αυτή τη φορά με πολύ διαφορετικό στόρι από την κλασική ταινία. Ο δημιουργός της σειράς Jeremy Slater (σεναριογράφος των τελευταίων «Fantastic Four», του «Death Note») αποφασίζει σε αυτήν την σεζόν να μην κάνει τόσο ξεκάθαρο ποιος είναι τελικά αυτός που χρειάζεται εξορκισμό.

Έτσι, στο πρώτο μισό της σεζόν παραμένει αμφίσημο, ποιος από το σπίτι έχει καταληφθεί από δαίμονα. Αυτό από την μία πλευρά είναι αρκετά ευρηματικό και έξυπνο, ώστε να μην επαναληφθεί η ίδια ιστορία με την προηγούμενη σεζόν, δηλαδή ένας ακόμα άνθρωπος που πρέπει να εξορκιστεί και όλη η μάχη μέχρι να γίνει. Με αυτόν τρόπο προστίθεται το μυστήριο στην υπόθεση. Από την άλλη, με το να το αφήσει για το δεύτερο μισό της σεζόν, καθυστερεί πολύ να μπει στον βασικό ιστό της υπόθεσης, που στην τελική ο εξορκισμός είναι, με αποτέλεσμα μέχρι τότε να φορτώνεται η ιστορία με άλλες υποϊστορίες, άσχετες εν τέλει με την βασική υπόθεση. Εννοείται υπερβολές υπάρχουν, οι οποίες ωστόσο είναι αναμενόμενες, αλλά οι ήρωες είναι αρκετά ρεαλιστικοί και οι ηθοποιοί φυσικοί στις ερμηνείες τους.

Το βασικό στοίχημα είναι κατά πόσο «Ο Εξορκιστής» μπορεί να είναι τρομακτικός το 2018. Σε αυτό το κομμάτι η σειρά μάλλον αποτυγχάνει, αφού σε καμία περίπτωση δεν δύναται να προκαλέσει το ίδιο feeling με εκείνο των ανυποψίαστων θεατών του 1973. Αν την δει κανείς περισσότερο σαν ένα ψυχολογικό θρίλερ και λιγότερο ως τρόμου, θα την απολαύσει. Άλλωστε, η σειρά χρησιμοποιεί τον τρόμο προκειμένου στην 1η σεζόν να μιλήσει για την σχέση μάνας-κόρης και στην 2η για την απώλεια και κυρίως για τις ενοχές. Επομένως, αν δει κανείς τον τρόμο περισσότερο ως όχημα και λιγότερο ως τελικό προορισμό, θα ευχαριστηθεί το ταξίδι.