Berlinale 18 - Μαρίνα Γιώτη: "Πήγαμε στην Αίγυπτο και ήταν τρελό"

Η Μαρίνα Γιώτη και ο Γιώργος Salameh βρέθηκαν στην 68^η Berlinale για να παρουσιάσουν το ντοκιμαντέρ The Invisible Hands, που έκαναν για το μουσικό πρότζεκτ και τη μπάντα του Alan Bishop με το ίδιο όνομα. Ο Bishop με 3 νεαρούς καλλιτέχνες με έδρα την Αίγυπτο, όπου ζουν και δημιουργούν, ξεκίνησαν να μεταφράζουν τους αγγλικούς του στίχους στα αραβικά και να ερμηνεύουν ξανά κομμάτια. H άποψή μας εδώ.

Η Γιώτη δεν δίστασε να περιγράψει πώς γεννήθηκε η ιδέα για το ντοκιμαντέρ: «Ήξερα τον Alan από τη μουσική του γιατί τον είχα προσκαλέσει στην Ελλάδα και αργότερα ξαναβρεθήκαμε στο Βέλγιο, όπου μου είπε για το μεταφραστικό του πρότζεκτ στην Αίγυπτο και μεταξύ σοβαρού και αστείου του ζήτησα να έρθω να καταγράψω το πρότζεκτ και εκείνος δέχτηκε. Ρώτησα τον Γιώργο και εκείνος ήταν επίσης θετικός. Οπότε πήγαμε στην Αίγυπτο και ήταν τρελό. Πριν το καταλάβουμε, βρεθήκαμε σε ένα πρότζεκτ για 5 χρόνια».

Από την άλλη, ο Alan Bishop μίλησε για την ταινία και για τη σχέση του με την Μαρίνα λέγοντας: «Ήταν δύσκολο για εμένα γιατί συνήθως έχω τον 100% έλεγχο σε ό,τι κάνω. Οπότε είναι δύσκολο όταν κάποιος άλλος είναι ο υπεύθυνος ξαφνικά. Κάποιος άλλος δημιουργεί κάτι, που θέλει να λειτουργήσει και για εκείνον αλλά και εσύ θέλεις αυτό να λειτουργήσει και για εσένα, οπότε δουλέψαμε μαζί, τσακωνόμασταν πολύ αλλά υπήρχε μεγάλη εμπιστοσύνη στο τέλος. Υπήρχε μεγάλο υλικό αλλά στο τέλος πρέπει να κάνεις μόνο μία ταινία.

Για εμένα το σπουδαίο ήταν πως η ταινία ήταν σαν να έκανε τη μπάντα λίγο πιο δεμένη και να καταλήξει να αισθάνεται σαν μία οικογένεια. Μας έδωσε άλλους στόχους και ήρθαμε πολύ κοντά και μεταξύ μας αλλά και με τη Μαρίνα και τον Τζόρτζ. Αλλά δεθήκαμε και με την Ελλάδα, πολύ περισσότερο από όσο περιμέναμε. Οπότε συνέβησαν πολλά όμορφα πράγματα χάριν της ταινίας».

«Εγώ ήθελα να είναι απλά κωμωδία. Ούτε να έχει σχέση με την πολιτική, με εκλογές, και όλα αυτά. Αλλά τι να κάνεις, έτσι είναι η ζωή, δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Όπου και να είσαι, είτε είσαι στην Ιαπωνία, είτε στην Αίγυπτο, είτε οπουδήποτε, δεν μπορείς να αποφύγεις αυτά που συμβαίνουν στην χώρα. Απλά στην Αίγυπτο, ο κόσμος έχει περισσότερο χιούμορ για όλα όσα συμβαίνουν».

Αλλά και ο Γιώργος Salameh συμπλήρωσε σχετικά με τον τρόπο που το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε πως: «Το χρονολόγιο του φιλμ εμπεριέχει τις δύο εκλογές, αλλά τόσα πράγματα συμβαίνανε ταυτόχρονα. Βρισκόμασταν σε μία μεταβατική φάση, με έναν τρόπο. Νομίζω πως υπάρχουν πολλοί δρόμοι που αυτό το φιλμ εξερευνά, με τον Άλαν, με τη μπάντα. Αλλά ελπίζω να δει ο κόσμος πόσα καταπληκτικά πράγματα συνέβησαν, και νομίζω πως αυτό αποτυπώνει ο ντοκιμαντέρ εν τέλει.