Berlinale 18 - Ρούπερτ Έβερετ: "Ο Όσκαρ Ουάιλντ είναι ένας μεσσίας του γκέι κινήματος"

Έχοντας ήδη πρωταγωνιστήσει σε δυο κινηματογραφικές μεταφορές έργων του Όσκαρ Ουάιλντ («Ένας ιδανικός σύζυγος» και «Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός» ), ήταν θέμα χρόνου για να δούμε τον Ρούπερτ Έβερετ να πρωταγωνιστεί, να σκηνοθετεί και να υπογράφει το σενάριο μιας βιογραφικής ταινίας για τον πασίγνωστο βρετανό λογοτέχνη.

Του πήρε περίπου μια δεκαετία, αλλά το «Τhe Happy Prince» έκανε την πρεμιέρα του στο 68^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και απέσπασε θερμά σχόλια (η γνώμη μας εδώ). Η ταινία επικεντρώνεται στην καταδίκη του Ουάιλντ σε δύο χρόνια καταναγκαστικών έργων λόγω κατηγοριών για «σοδομισμό και άσεμνη συμπεριφορά», η οποία ακολουθήθηκε από την αυτοεξορισμό του στην Ιταλία και τη Γαλλία, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε κατάσταση φτώχειας που χειροτέρεψε την ήδη κακή υγεία του.

Ο Έβερετ, μίλησε στο Hollywood Reporter για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο και τη βαθιά αγάπη του για τον Ουάιλντ, τον οποίο χαρακτηρίζει ως μια «μεσσιανικού τύπου φιγούρα» για το σύγχρονο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα.

Αρχικά, ρωτήθηκε για τους λόγους που τον έκαναν να θέλει να διηγηθεί τις σκοτεινές, τελευταίες μέρες του Ουάιλντ: «Αυτή ήταν πάντα η περίοδος της ζωής του που με συνάρπαζε περισσότερο. Η περίοδος της επιτυχίας και της δόξας του δεν με ενδιαφέρουν τόσο πολύ. Πάντα με τράβαγε περισσότερο η πτώση του. Τη θεωρώ μια πολύ ρομαντική και τραγική ιστορία, μια από τις σπουδαιότερες ιστορίες του τέλους του 19^ου αιώνα. Μέσα από αυτήν, διαφαίνεται η τραγωδία του Ουάιλντ, η πτώση του λόγω της υπηρηφάνειας και της απροσεξίας του. Τη βρίσκω πολύ ανθρώπινη, συγκινητική και συναρπαστική. Άλλος ένας λόγος που επέλεξα αυτή την περίοδο είναι το ότι αρκετά από τα κινηματογραφικά πορτρέτα του Ουάιλντ μου φαίνονται αποστειρωμένα και ήθελα η δική μου εκδοχή να δείχνει  ακόμα και τις άσχημες πτυχές του.»

Αποτελούσε πάντα ο Ουάιλντ ένα σημείο αναφοράς του Έβερετ στη ζωή και την καριέρα του; «Ήμουν τυχερός που είχα την τύχη να παίξω έργα του στο θέατρο. Οι διάλογοί τους μου ταιριάζουν, τους φέρνω εις πέρας αρκετά καλά. Μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι ένας ελαφρά κωμικός ηθοποιός. Είχα μια τεράστια επιτυχία στο Παρίσι με την παράσταση του “Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός” και μετά συνέχισα με την κινηματογραφική μεταφορά του και τη μεταφορά του “Ιδανικού Συζύγου”. Μετά τη μεταφορά της “Σημασίας…”, άρχισα να σκέφτομαι την πιθανότητα να κάνω μια δική μου ταινία για τον Ουάιλντ.»

Γιατί του πήρε τόσο καιρό να κάνει την ταινία; «Πήρε όντως πάρα πολύ καιρό – 9 χρόνια! Έγραψα το σενάριο και ο παραγωγός μου, Ρόμπερτ Φοξ, το έστειλε αμέσως στον Σκοτ Ρούντιν (σημ: Αμερικανός παραγωγός ταινίων), ο οποίος το λάτρεψε και ήθελε τον Φίλιπ Σέιμουρ Χοφμαν για τον ρόλο του Ουάιλντ. Εγώ, βλακωδώς, αρνήθηκα, αλλά ο Ρούντιν εξακολούθησε να θέλει να κάνει την ταινία. Έφτιαξε μια λίστα με 6-7 σκηνοθέτες, οι οποίοι με απέρριψαν όλοι σε μια περίοδο 2-3 χρόνων. Έτσι, αποφάσισα να προσπαθήσω να κάνω εγώ την ταινία, αλλά ήταν δύσκολο να πείσω άλλους να δεχτούν να συμμετέχουν. Εκεί που όλα άλλαξαν ήταν όταν αποφάσισα να ανεβάσω το θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Χέιρ, “Το Φιλί του Ιούδα”, το οποίο αφορά τον Ουάιλντ. Σκοπός μου ήταν να αποδείξω ότι έχω μια συγκεκριμένη οπτική πάνω στη συγκεκριμένη προσωπικότητα. Μόλις ξεκίνησε το θεατρικό, κατάφερα να κλείσω τις πρώτες συμφωνίες για την ταινία. Από εκεί κι έπειτα, τα πράγματα άρχισαν να προχωράνε, αλλά όχι με γρήγορους ρυθμούς. Το θεατρικό έγινε το 2014, ενώ η ταινία το 2016.»

Στη συνέχεια, ρωτήθηκε για τις άγνωστες πτυχές της ζωής του Ουάιλντ που παρουσιάζονται στην ταινία, όπως είναι η σχέση του με τον χριστιανισμό και την Καθολική εκκλησία: «Πριν όλα πάνε στραβά, ο Ουάιλντ ήταν έτοιμος να ασπαστεί τον καθολικισμό. Μόλις βγήκε από τη φυλακή, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάει ησυχαστήριο Ιησουιτών. Έγραψε ένα γράμμα σε μια εκκλησία και του αρνήθηκαν. Πιστεύω ότι είχε σίγουρα ένα έντονο ενδιαφέρον για τον Χριστό και ότι έβλεπε τον εαυτό του ως μια μεσσιανική φιγούρα.»

Γιατί αποφάσισε να παρουσιάσει τον Ουάιλντ ως μια αυτοκαταστροφική προσωπικότητα, που ευθύνεται εν μέρει για την πτώση του; «Πιστεύω ότι ήταν πολύ αυτοκαταστροφικός. Στην εξορία του, υπήρχε μια στιγμή που είχε την επιλογή να μην επανενωθεί με τον Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας, με τον οποίο είχαν μια τοξική σχέση. Στο σημείο αυτό, αναρωτιέται το εξής: “Γιατί τρέχουμε προς την καταστροφή μας; Γιατί μας είναι τόσο γοητευτική;” Εκεί είναι που ξεκινάει η εμμονή του με τον Χριστό.»

Στην ταινία εμφανίζεται και σε μικρό ρόλο ο Κόλιν Φερθ, ο οποίος είναι και εκτελεστικός παραγωγός της ταινίας. Πώς ήταν η επανένωσή τους στην οθόνη, 16 χρόνια μετά τη «Σημασία του να είναι κανείς σοβαρός;»

«Ο Κόλιν κι εγώ έχουμε συνεργαστεί και σε άλλα φιλμ, μετά τη “Σημασία…”. Αλλά, αυτό που ήταν σημαντικό για μένα ήταν η υποστήριξή του, καθώς το ζήτημα της χρηματοδότησης της ταινίας λύθηκε μόλις αποφάσισε να συνεργαστούμε.»

Τέλος, ποιο πιστεύει ότι είναι το μήνυμα της ταινίας που να αφορά την εποχή που ζούμε; «Ο Όσκαρ Ουάιλντ είναι η αρχή του γκέι κινήματος. Η ομοφυλοφιλία δεν ήταν ένα θέμα που συζητιόταν ανοιχτά πριν το θάνατο του Όσκαρ Ουάιλντ. Το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα ξεκινά ουσιαστικά με τον Ουάιλντ. Και νομίζω ότι η ιστορία του μπορεί να προσφέρει σε όλους – τουλάχιστον σε εμένα συμβαίνει αυτό – πολλή δύναμη, με το να συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα σε σχέση με αυτό που συνέβη στον Ουάιλντ.»