Ρώμη 17 - Μάικλ Σάνον: "Το επάγγελμά μου φαίνεται χαζό"

Ο Mάικλ Σάνον βρέθηκε στην ηλιόλουστη Ρώμη για μια συνέντευξη τύπου και ένα Q&A με το κοινό, στα πλαίσια της προβολής του “Trouble No More”, ενός πρωτότυπου concert movie με θέμα τα “Gospel Years” της καριέρας του Bob Dylan, μια περίοδο κατά την οποία ο εμβληματικός τραγουδοποιός είχε στραφεί στον Χριστιανισμό, προς μεγάλη έκπληξη των θαυμαστών του.

Η αρχική δήλωση του Αμερικανού ηθοποιού ήταν αναμενόμενα Dylan-ικού περιεχομένου, αφού είπε ότι η πρώτη συναυλία που παρακολούθησε ποτέ ήταν του Dylan, στην οποία πήγε με τη μητέρα του καθώς ήταν παιδί ακόμα. Συμπλήρωσε ότι είναι fan του τραγουδοποιού και ότι πολλές φορές ακούει τα τραγούδια του ως προετοιμασία πριν από τις εμφανίσεις του στο θέατρο, από το οποίο ξεκίνησε και η υποκριτική του καριέρα.

Στο “Trouble No More” υποδύεται έναν ιερέα και παραδίδει φλογερά κηρύγματα σε σκηνές που αντιπαραβάλλονται με ζωντανές εμφανίσεις του Dylan. Σε μια σκηνή, ο χαρακτήρας του μιλάει για έναν πλούσιο και διεφθαρμένο άνθρωπο, που παρότι ζει υποκρινόμενος το ενάρετο και υποδειγματικό μέλος της κοινωνίας, θα κριθεί αυστηρά μετά θάνατον. Όταν ρωτήθηκε αν είχε κάποιον συγκεκριμένο στο μυαλό του σε αυτή τη σκηνή, είπε ότι του θυμίζει τον Τζορτζ Ουέστινχαουζ. Ο Ουέστινχαουζ ήταν επιχειρηματίας και πρωτοπόρος της βιομηχανίας του ηλεκτρισμού, τον οποίο ο  Σάνον υποδύεται στο “The Current War”, ταινία που έχει παγώσει «λόγω της συμπεριφοράς του παραγωγού της», όπως δήλωσε αναφερόμενος στον Χάρβεϊ Ουαϊνστάιν, χωρίς να τον κατονομάσει αλλά με μια εμφανή απέχθεια στην έκφρασή του!

Στη συνέχεια, ρωτήθηκε για τις ομοιότητες που πιστεύει ότι υπάρχουν ανάμεσα στον Bob Dylan και τον Elvis Presley, τον οποίο είχε υποδυθεί στο “Elvis & Nixon” του 2016. Η απάντησή του ήταν ότι και τα δυο είδωλα της μουσικής χαρακτηρίζονται από μια πνεματικότητα. Στην έρευνα μάλιστα που έκανε πριν παίξει τον Elvis, διαπίστωσε ότι o Elvis βασανιζόταν διαρκώς από μια μεταφυσική επιθυμία να κατανοήσει το νόημα της επιτυχίας του και πώς μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει για να δώσει κάτι που να έχει ουσία πίσω στον κόσμο και να μην είναι απλά ένας διασκεδαστής. Πρόσθεσε ότι ο Elvis μπορεί να μην τα κατάφερε, αλλά ο Dylan των “Gospel Years” κατάφερε να βρει το κουράγιο να μεταδώσει το μήνυμά του και να βρει μια εσωτερική γαλήνη παρά τις αντιδράσεις του κόσμου, ενώ άλλοι στη θέση του θα φοβόντουσαν να ρισκάρουν την καριέρα τους.

Όσο για τις δικές του επιθυμίες όσον αφορά την πορεία του, είχε να πει τα εξής όμορφα: «Καμιά φορά, όταν αναλογίζομαι όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον κόσμο, το επάγγελμά μου μού φαίνεται χαζό. Έτσι, επιλέγω να κάνω ταινίες που έχουν ένα δυνατό μήνυμα και μπορούν να καρφωθούν στη συνείδηση του κοινού. Η Τέχνη έχει τη δύναμη να δώσει στους ανθρώπους γαλήνη και αυτό είναι κάτι που ο κόσμος χρειάζεται απελπισμένα στις μέρες μας.»